ابراهیم فراهانی؛ بازار: میزان مشارکت به معنای نسبت شرکت کنندگان در انتخابات به واجدین شرایط است. در انتخابات سراسر جهان (واقعی یا تصنعی)، میزان مشارکت اهمیت دارد. در باور عمومی اگر میزان مشارکت بالا باشد، حاکمیت موجود دارای مشروعیت بالاتری است.

اما باید به نکته اساسی اشاره کرد که در نظام های حتی دموکراتیک که چرخش قدرت به صورت نرمال انجام می گیرد، میزان مشارکت تقریبی زیر ۴۰ درصد و بالای ۶۰ درصد، بحرانی پیش رو می باشد.

در این وضعیت غیر عادی، نهاد قضایی و تقنینی در کنار نیروهای نظامی - امنیتی می توانند بی طرف باشند و بحران را مدیریت کنند یا در جهت منافع شخصی - جناحی وارد کارزار تشدید بحران شوند. همه ی رژیم های حکومتی با نظام های مختلف، ادعای بهترین سیستم و مردم سالاری را یدک می کشند اما در عمل، ضعف خود را نشان می دهند.

بهترین امتحان یک نظام مردم سالار، مدیریت بحران (که هدف آن کاهش روند، کنترل و رفع بحران ) است. میزان مشارکت در انتخابات آمریکا با توجه به تاریخ این کشور و برداشته شدن محدودیت ها، بسیار متفاوت است. 

روند تاریخی مشارکت رای دهندگان در انتخابات ریاست جمهوری ایالات متحده که در ابتدا این «حق رای» مختص صاحبان املاک مرد سفید پوستی که از ۲۱ سال به بالا در سالهای اولیه استقلال داشتند به همه شهروندان ۱٨ سال یا بیشتر در اواسط قرن بیستم ختم شد.

موج افزایش مشارکت در سال ۱٨۲٨ با گسترش حق رأی به مردان سفیدپوست غیر مالک تا کاهش مشارکت از سال ۱٨۹۰ تا ۱۹۱۰ زمانی که ایالات جنوبی بیشتر آمریکایی های آفریقایی تبار را از حق رای و بسیاری از سفیدپوستان فقیر محروم کردند و موج افزایش مشارکت دیگری در سال ۱۹۲۰ یعنی برداشتن محدودیت حق رأی برای زنان ادامه یافت.

در چندین دهه گذشته، به غیر از عدم تابعیت و محکومیت های ویژه (جنایی)، محدودیت دیگری برای افراد بالای ۱٨ سال برای شرکت در انتخابات سیاسی آمریکا وجود ندارد.

درصد میزان مشارکت چهار انتخابات قبلی ریاست جمهوری آمریکا، میان ۵۴ درصد تا ۵۷ درصد [ ۵۵.۷ درصد ( ۲۰۰۴ )، ۵۷.۱ درصد ( ۲۰۰۸ )، ۵۴.۹ درصد ( ۲۰۱۲ )، ۵۵.۵ درصد ( ۲۰۱۶ ) ] متغیر بوده است.

انتخابات ۲۰۲۰ در شرایط کاملا متفاوت داخلی و خارجی برگزار می شود. روند جهانی ملی گرایی و افزایش یافتن ارزش مرزها (مقابله با جهانی شدن) و تحولات منطقه ای و بین المللی، بحران پاندمی کرونا در کنار افزایش خشونت در اعتراض های داخلی آمریکا و حمایت ترامپ از بخشی از جامعه سفیدپوستان، جامعه ناآرام آمریکا را کاملا دوپاره کرده است.

در چنین شرایطی هر قطب جامعه به دلیلی وارد پروسه رای دادن می شود، گروهی برای پیگیری و ادامه روند موجود و حفظ دولت مستقر، در مقابل گروهی برای تغییر وضع موجود به میدان می آید.

هیجان و شور واقعی و کاذب در کنار هم، موجی از ناآرامی ها را پدید می آورد و اعلام نتیجه انتخابات تازه آغاز ماجراست که کف خیابان، گود میدان مبارزه است.

مجله گاردین به تازگی در مقاله ای، مشارکت تاریخی ۶۵ درصد را پیش بینی کرده است اما این مشارکت به بالای ۷۰ درصد خواهد رسید و با توجه به رییس جمهور پوپولیست راست مستقر، نتیجه انتخابات هرچه باشد، بزرگترین بحران داخلی آمریکا بعد از جنگ داخلی این کشور را شاهد خواهیم بود.

در انتخابات ۲۰۱۶، تعداد آرای هیلاری کلینتون بیشتر از دونالد ترامپ بود اما آرای الکترال ترامپ بیش از کلینتون بود. در اکثر ایالاتی که در پیروزی ترامپ نقش اساسی داشتند، با توجه به نظرسنجی ها، بایدن پیروز است.

تعداد مقامات جمهوری خواهی که از بایدن حمایت کردند بی سابقه است. پایان اعلام نتایج انتخابات، به راحتی گذشته نیست. ترامپ بارها اعلام کرده که آرای پستی، روشی برای مهندسی انتخابات و تقلب است و قدرت را به راحتی واگذار نمی کند.

رای دهندگان به هر دو کاندیدا نیز در زمان اعلام نتایج با توجه به فضای شکل گرفته رفتاری غیر قابل پیش بینی خواهند داشت. کنترل طرفداران کاندیدای پیروز و اقناع طرفداران کاندیدای شکست خورده بسیار مشکل است.

در این وضعیت ویژه، نظامی که به درستی شکل گرفته می تواند این بحران را مدیریت کند. این آزمونی عملی برای همه ادعاهاست که هر نظامی سال ها برای آن تبلیغات کرده و شعار داده است. بی طرفی نهادهای نظارتی و امنیتی - نظامی، کارکرد واقعی خود را نشان می دهند که منافع ملی را قربانی منافع جناحی نکنند.

اگر نظام آمریکا بتواند از این بحران عبور کند و نقایص قانونی که منجر به این بحران شده را رفع کند، برای سال ها همچنان می تواند نمونه ای موفق باشد و گوشه ای از «پایان تاریخ فوکویاما» را تداعی کند. البته فوکویاما پس از یک دهه به غلو در این پیش بینی اعتراف کرده است.