#آنالیز_ما 
ناپولی با برنامه و یوونتوس سردرگم...
ناپولی دیشب، یه تیم بالغ از نظر تاکتیکی بود؛ 
آمیزه‌ای از خشم و آرامش؛
آمیزه‌ای از جنگندگی و خونسردی؛
آمیزه‌ای از ۳۳ کنش دفاعی و ۴۷۷ پاس با دقت بی‌نظیر ۸۹ درصد؛
صفاتی که از گتوزو بهشون به ارث رسیده بود؛ ناپولی درست مثل گتوزو تو دوران بازیگری‌اش فوتبال بازی میکرد؛
اونها تو فاز دفاع با سیستم ۴-۱-۴-۱، پر تعداد و نفوذ ناپذیر و تو فاز حمله، با ترکیب  ۳-۳-۴ ، با حوصله و منظم ظاهر میشدن. اگرچه میزان مالکیت توپ تو بازی دیشب، با اختلافی هشت درصدی، به سود یووه بود و ناپولی مالک بازی نبود، اما تیم گتوزو موقع تصاحب توپ، مالکانه بازی میکرد. اگرچه ناپولی با عقب آوردن کایخون و اینسینیه، پر تعداد دفاع میکرد، اما نمیشد بهشون لقب تیمی دفاعی داد.
اونها بعد از در اختیار گرفتن توپ، تدارک ضد حمله نمیدادن؛ بازی رو آروم میکردن تا آرایش بازیکن‌ها، خصوصا دو وینگر عقب‌کشیده‌شون، به حالت حمله در بیاد و بعد از اون، با پاسهای کوتاه و با دقت، به دروازه یووه نزدیک میشدن؛
فاصله بین خط هافبک و خط حمله‌شون بسیار کم بود و این موضوع باعث برتری عددی اونها تو یک‌سوم دفاعی یووه میشد و همچنین بهشون کمک میکرد تا بلافاصله بعد از از دست دادن توپ، مدت زمان اضافه‌شدن کایخون و اینسینیه به زیلینسکی و فابین رویز و تشکیل خط طولی چهارنفره برای جلوگیری از ارتباط بونوچی، دلیخت، بنتانکور و پیانیچ با نفرات هجومی یووه کاهش پیدا کنه؛ 
ناپلی‌ها بعد از اطمینان به بسته شدن فضاهای هجومی حریف، با پرس‌های تک‌نفره و تناوبی، بازیکن‌های یوونتوس رو به تصمیم‌گیری سریع مجبور میکردن و همچنین با ایجاد تجمع تو کانال‌های کناری، راه همکاری رونالدو و داگلاس کاستا رو با الکس ساندرو و کوادرادو سد میکردن.
واکنش ساری اما به این ترکیب منسجم ناپولی، استفاده از چینشی بود که از سه هافبک ایستا (بنتانکور، پیانیچ و متوئیدی) در کنار دو وینگر سرعتی رو به جلو (رونالدو و کاستا) که ذاتا توانایی کمک به خط هافبک رو ندارن، تشکیل میشد و دیبالا تنها بازیکن خلاق و دریبل‌زن اون به شمار میرفت تا ناپولی در طول ۹۰ دقیقه، متوجه حمله خطرناکی از جانب یوونتوس نشه و عملکرد بی‌نقصش تا پایان بازی ادامه‌دار باشه و آقای خشمگین، اما پر از آرامش، با تیم جنگنده، اما خونسردش طی ۱۷ بازی، به اولین جام مسیر مربیگری‌اش برسه...