خبرورزشی/ آرتین زهرابی؛  صعود تیم ملی ایران به جام جهانی، آن هم در آرامش و اقتدار کامل به قدری اهمیت دارد که روحیه ورزشی کل جامعه ایرانی را تلطیف می‌کند.

وقتی فوتبال کشور بر مدار موفقیت قرار می‌گیرد، یک شور و آشتی ملی را در جمع فوتبالی‌ها می‌بینیم. بگذریم از اختلافات درونی و پشت هم اندازی‌های آشکار که در اینجا به یک عادت و مرض لاعلاج تبدیل شده اما عموم مردم چنین نیستند و این گونه نمی‌اندیشند.

فوتبال ایران تا همین یک سال قبل محل جوش و خروش بود؛ هر بازی تیم ملی کشورمان هیجان‌انگیز بود و میلیون‌ها بیننده داشت. لیگ با دقت و هیجان فوق‌العاده‌ای برگزار می‌شد و فضای عمومی فوتبال قابل تحسین بود اما امروز چه اتفاقی افتاده؟

وقتی بوی تعلیق فوتبال ایران به مشام می‌رسد همه از آن استقبال می‌کنند. آن گاه که فیفا برای ما جریمه‌ای در نظر می‌گیرد خیلی‌ها از خدا می‌خواهند زودتر این فوتبال تعطیل شود. وقتی حرف از تعطیلی لیگ به میان می‌آید، موافقان بسیاری می‌گویند در این فوتبال را باید تخته کرد.

انگار اینجا هیچ احدالناسی فوتبال نمی‌خواهد. گویی فوتبال گوشت قربانی است. انگار نه انگار که آفرینش یک شور جمعی و هیجان غیرقابل وصف، همیشه و هنوز کار فوتبال بوده؛ با این همه فوتبال ما را هیچ کس نمی‌خواهد و ما دوست داریم این نعمت را از خود دریغ کنیم!

به جای این که به یاد فوتبال، با خاطرت صعودهای کم دردسر به جام جهانی و هیجان دوباره در رقابت‌های لیگ زندگی کنیم همه با هم، دم از تعطیلی‌اش می‌زنیم.

بر فوتبال ما چه رفته و در این یکسال پرهیاهو و بی‌خاصیت چه گذشته که این طور از تعطیلی این رشته ورزشی استقبال می‌شود؟ این فوتبال ما چرا دیگر خاطرخواه و عاشق ندارد؟