طرفداری- هیچکس دوست ندارد با منچسترسیتی ابزار همدردی کند زیرا آن ها، یوفا و کمیته فیرپلی مالی باشگاه ها را فریب داده‌اند. جرمی که شیخ منصور و سهام داران مرتکب شدند، یعنی دستکاری تمام قراردادها و درآمدهای غیرواقعی و ساختگی، باید با یک مجازات سنگین پاسخ داده می شد؛ مجازاتی مانند محرومیت دو ساله از لیگ قهرمانان اروپا و پرداخت 30 میلیون یورو جریمه.

این پرونده اگر پس از برگزاری دادگاه تجدید نظر منچسترسیتی، دوباره تایید شود، نشانگر اشتباه بزرگی است که سیتی مرتکب شد و واقعا این مساله، وارد جرم و غیرقانونی بودن می شود اما نباید فراموش کرد درست هنگامی که برای وضعیت اسف‌بار سیتیزن ها، سری تکان می دهیم و یوفا را قهرمان بزرگ این ماجرا خطاب می کنیم، برخی جرقه ها، اذهان را به سمت دیگری معطوف می کنند. همه ما می دانیم که سیتی، باید تقاص این ماجراجویی پرسرعتش به نوک هرم قدرت های برتر اروپا را پس می داد. می دانید که، همان بحث های جالب اما ممنوعه.

آیا امکان دارد در عین حال که کار اشتباه منچسترسیتی را سرزنش می کنیم، تلنگری به رفتار تحقیر آمیز یوفا در قبال باشگاه ها بزنیم؟ از نظر من که بله، امکان دارد. خلاصه تر بگویم، این فشار به یوفا وارد شد تا حصار زیبایی به دور برترین رقابتش بچیند و اجازه ندهد هر تیمی وارد آن حصار شود.

فیرپلی مالی از بدو تولد، توسط تیم هایی که در اوج بودند، به فساد کشیده شد. این سیستم قرار بود با پایش گرایی و ایجاد فرصت برای پرداخت بدهی باشگاه های اروپایی، فضایی سالم تر برای رقابت ایجاد کند اما در نهایت به سیستمی تبدیل شد که مالکان را از انجام هرگونه سرمایه گذاری، منع کرد. قرار بود باشگاهی مانند منچستریونایتد که کوهی از بدهی دارد، به مسیر صحیح برگردد اما تیمی مانند منچسترسیتی که هیچ نوع بدهی نداشت، اسیر این سیستم ظالمانه شد.

پولی که منچسترسیتی در سال 2007 سرمایه گذاری کرد، یک نوع کسب جواز برای حضور در قلعه بزرگان بود. اگر هنوز در مورد فیرپلی مالی یوفا تردید دارید، بهتر است بدانید لسترسیتی از منظر مالی بسیار بهتر از منچستریونایتد اداره می شود و حساب های این باشگاه، کاملا از لحاظ مالی سالم هستند اما در نهایت این منچستریونایتد است که هر تابستان، بهترین بازیکنان لسترسیتی را می خرد. از هری مگوایر گرفته تا احتمالا طی ماه های آینده، جیمز مدیسون.

علت؟ خب فیرپلی مالی این را می گوید. در واقع ساز و کار فیرپلی مالی اینگونه است. آن ها تعدادی معدودی از باشگاه ها را تحت حفاظت خود در می آورند و بقیه را بیرون از قلعه مجلل‌شان نگه می دارند تا رشد نکنند، کسی را به چالش نکشند و آنجا بمانند. حتی اگر تیمی موفق به چالش کشیدن شود، مجبور است بفروشد و بفروشد. فریب نخورید، فیرپلی مالی هیچوقت قرار نبود «منصفانه» باشد.

فقط برای یک لحظه، نحوه مدیریت منچسترسیتی و منچستریونایتد، تفاوت تیم زنان، سرمایه گذاری در زیرساخت ها و کیفیت فوتبالی را که ارائه می دهند، در نظر بگیرید. کدام باشگاه فوتبال بهتری است؟ باشگاهی که دو سال از حضور در اروپا محروم شده یا باشگاهی که می خواهد از این محرومیت نهایت سود را ببرد؟ جای تعجب نیست که دیوید گیل و متحدانش، انقدر مسیرشان به راهروهای قدرت می خورد. جای هیچ تعجبی نیست که اد ووداورد، زمان گرانبهای خودش را اختصاص می دهد تا عضو هیئت اجرایی انجمن باشگاه های اروپایی باشد. فران سوریانو، مدیر ارشد اجرایی باشگاه منجسترسیتی، بسیار ساده لوح بود که فکر می کرد می تواند جایی در هیئت اجرایی پیدا خواهد کرد.

برخلاف مدیران آرسنال، منچستریونایتد و لیورپول، حضور یک مدیر از منچسترسیتی در اروپا به مانند یک تابو بود. اتحاد قرمز در انگلیس، بار دیگر تصمیم گرفته بود جلساتی برگزار کند که مهمان ناخوانده نداشته باشد. منچستریونایتد و لیورپول، حتی برآن شدند جانشین ریچارد اسکودامور، مدیر اجرایی لیگ برتر انگلیس را پیدا کنند. خبر بزرگی است؛ واقعا خبر بزرگی است. ظاهرا برخی باشگاه ها، در ترازوی برابری، بیشتر از دیگران برابرند.

حال منچسترسیتی، پرونده را به دادگاه حکمیت ورزش CAS خواهد برد. اولین دادگاه ورزشی که به یوفا وابسته نیست. باید دید CAS چگونه پرونده ای را که حاکمان فوتبال اروپا ایجاد کردند، به گوش میلیون ها رساندند و حکم نهایی را هم صادر کردند، بررسی خواهد کرد. در این دادگاه، لیستی از قاضیان بی طرف ارائه خواهد شد که سیتی یک قاضی را انتخاب خواهد کرد. یوفا هم حق دارد یک قاضی را انتخاب کند و در نهایت CAS به عنوان مرجع اصلی، یک قاضی دیگر انتخاب خواهد کرد تا کمیته تحقیقاتی سه نفره تشکیل شود. 

انتظار می رود این امر به زودی رخ دهد چون هرگونه تاخیر، هرج و مرج بزرگی در لیگ برتر انگلیس به پا خواهد کرد. اگر هم CAS نتواند این دادرسی را پیش از شروع فصل بعد لیگ، به نتیجه برساند، سیتی درگیر یک پروسه ملالت آور خواهد شد.

در دسامبر سال 2018، رئیس تحقیقات یوفا قبل از هرگونه تحقیقات به طور علنی نتیجه مورد نظر را به منچسترسیتی اعلام کرد. ایراد بعدی او این بود که به طور مداوم در فرآیند پردازش پرونده و تصمیم گیری یوفا اعمال نفوذ می‌کرد. معنی آن این است که در نتیجه ای که او ارائه می‌کرد شک کمی وجود داشت. باشگاه رسما از مرجع انضباطی یوفا شکایت کرده است، شکایتی که بر اساس حکم دادگاه CAS معتبر است.

 به بیان ساده‌تر، این پرونده توسط یوفا آغاز شد و توسط یوفا پیگیری شد و توسط یوفا داوری شده است. با پایان این روند همراه با پیش داوری، باشگاه در سریعترین زمان ممکن داوری بی طرفانه را پیگیری می کند و در اولین فرصت این کار را از طریق دادگاه داوری ورزش (CAS) آغاز می‌کند.

 

 

فردی که نخواسته نامش فاش شود، می گوید دلیل محرومیت سنگین منچسترسیتی، این بود که یوفا حدس می زد ممکن است در دادگاه CAS، این حکم تقلیل یابد، به همین دلیل این محرومیت دو ساله، تبدیل به محرومیت یک ساله می شود و یوفا همچنان می تواند خودش را برنده این ماجرا بنامد. با این حال حتی یک سال هم ضرر و آسیب جدی به پروژه شیخ منصور در سیتی است. هیچکس در شهر نمی تواند بگوید چشم اندازی که از این محرومیت دو ساله حاصل می شود چیست. قطعا بدون اروپا و با بودجه ای کاهش یافته، باب میل پپ گواردیولا نخواهد بود.

محرومیت اروپایی، هدیه ای است به رقبای داخلی منچسترسیتی. بدون حضور در لیگ قهرمانان اروپا و بهره بردن از حق پخش تلویزیونی، حرکت در موازای قوانین فیرپلی مالی یوفا بسیار سخت خواهد شد و طبیعتا روی بودجه هم تاثیر خواهد گذاشت. آن هم تابستانی که پپ نیاز داشت تغییراتی در تیمش اعمال کند. بازیکنی مثل داوید سیلوا به پایان رسیده، باقی بازیکنان پا به سن گذاشته اند و جان استونز، کاملا دور از انتظار، بد بازی می کند. سیتی نیاز دارد در خط دفاعی، بازیکنی قدرتمند به خدمت بگیرد. آن ها به یک مهاجم که بتواند سرخیو آگوئرو را حمایت کند، نیاز داشتند.

دو سال بدون لیگ قهرمانان، می تواند روی تصمیم بازیکنان کلیدی مانند کوین دی بروین و رحیم استرلینگ هم تاثیرگذار باشد. قطعا این دو، مشتریانی بزرگ خواهند داشت. همان مشتریانی که باعث مجازات شدید منچسترسیتی شده اند. جالب است نه؟ وقتی در سال 2014، سیتی برای اولین بار توسط یوفا جریمه شد، به دلیل ترس از ریزش هوادار و شهرتی که داشت، راضی شد 50 میلیون پوند پرداخت کند اما این بار، پروسه ای زمانبر و شاید آسیب زننده تر در انتظارشان باشد. صحبت با مدیران و مدیران برنامه ها، بدون اینکه بدانید بودجه فصل آینده چقدر خواهد بود، واقعا نشدنی است. گواردیولا یا جانشین او، یک برنامه مشخص نخواهد داشت تا طبق آن پیش برود - مگر اینکه پرونده هرچه زودتر به سرانجام برسد.

می گویند گواردیولا رفتنی است و مائوریسیو پوچتینو قرار است جانشین شود. خب به پوچتینو چه می خواهند بگویند؟ در مورد سال بعد چه نقشی در ذهن دارند؟ برای دو سال دیگر چه نقشی در ذهن دارند؟ پروژه به کجا خواهد رفت و هدف کجاست؟ سوالاتی بی جواب که باید قاضی پرونده مشخص کند.

لسترسیتی، شفیلد یونایتد و حتی وولورهمپتون، نشان داده اند موفقیت فقط مربوط به نقل و انتقالات نیست اما این موضوع در مورد سیتی صدق نمی کند چون آن ها شدیدا نیاز دارند رو به جلو قدم بردارند. آن ها نامی معتبر مانند منچستریونایتد یا آرسنال ندارند تا به واسطه آن، سرپا بمانند. منچسترسیتی میانه جدولی، دیگر نمی تواند مثل سال 2007، صحبت از پروژه بزرگ و جذب کند. آنجا، دوباره فیرپلی مالی وارد ماجرا خواهد شد و حصاری خواهد کشید تا در جلسات سری، تصمیم بگیرد بزرگان، بزرگ بمانند و به بزرگی ادامه بدهند.