محمدعلی وکیلی عضو هیئت رئیسه مجلس دهم در سرمقاله روزنامه خود (ابتکار) نوشت: چهار‌سال پیش در چنین روزهایی با آرمان‌های روشنی وارد عرصه انتخابات شدیم. عزم ما این بود که با حضور در قدرت، راه اصلاحِ آن را تسهیل کنیم. غرض این بود که گره ‌‌ای از کارِ کشور بگشاییم. اساساً گمان می‌کردیم در راهِ خیرِ عمومی قدم برداشته‌ایم. تصور ما این بود که مجلس کم ‌کار و محافظه ‌کار نهم را عوض کنیم و مجلسی کارآمدتر و پویاتر بسازیم. وی که به‌خاطر نحوه اشتغال آقازاده‌اش مورد اعتراض عمومی قرار گرفت، ادعا می‌کند: اکنون که به عقب می‌‌ نگرم روزهای پرفراز‌و‌نشیبی در نظرم رژه می‌‌روند. سرعت تحولات به قدری بود که انگار یک عمر گذشته است. امروز اما خود را مقابل مطالباتِ زیادی که بر زمین مانده می‌بینیم. امروز حجم زیادی از مشکلات حل نشده در این برش از تاریخ قابل رویت است. از همین روی، مقابل چهره ‌های ناامید مردم شرمنده‌ ایم. از خداوند می‌‌خواهیم که دل‌های مردم را نرم کند تا ما را به‌ خاطر وضع فعلی ببخشند. ما تمام سعی خود را به‌کار بستیم اما بدون تعارف، حجم مشکلات فراتر از انتظار بود. چهار‌سال پیش تصور می‌کردیم که مسائل زیادی در کشور وجود دارد اما نه این‌سان! می‌ دانستیم که جاهایی کشور از ریل خارج شده، اما گمان نمی‌کردیم که ریل را از جا کنده باشند! از بی‌رسمی روزگار شنیده بودیم، اما تخمین‌‌مان از بادهای ناموافق این‌قدر نبود.

راستش را بخواهید، پس از چهار‌سال بدون تعارف باید بگویم که از پدر و مادری‌ که توان تامین جهیزیه دخترشان را ندارند شرمنده ‌ام. در مقابل مادر یک شهید که شهادت فرزندش کمرش را خم نکرد، اما بیکاری فرزند دیگرش او را شکسته و خموده کرد، سرم پایین است. از راننده تاکسی که هزینه سوختش بیش از درآمدش است خجالت می‌کشم. شرمنده ‌ام که نتوانستم برای کارآفرینان و صنعتگرانی که به ناگاه سرمایه ‌‌شان آب رفت و زیر فشار خم شدند، کاری بکنم. می‌دانم که اعصاب جامعه چقدر ساییده شده است. می‌دانم که معلمان چه فشار معیشتی را تحمل می‌‌کنند. می‌دانم که به‌ خاطر همه اینها باید سرم پایین باشد و عرق شرم کنم. باری؛ اکنون نیز هرچند از چهره ‌های غمبار و ناامید مردم خجالت می‌کشم که خیابان‌ها را تا وزارت کشور طی کنم، اما به امید گشایش در زندگی مردم این راه را دوباره با توکل به حضرت باری‌تعالی می‌روم. دوباره به انتخابات می‌ آیم اما با عرق شرم از انباشت مشکلات و این وجهِ تراژیکِ سیاست‌ورزی در عصر کنونی است!