به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا ، بی‌تردید عظیم‌ترین مصیبتی که در طول تاریخ بشریت نسبت به اهل‌بیت (ع) رخ داده، ماجرای شهادت مولایمان حضرت امام حسین (ع) است. این حرف ما نیست، بلکه خداوند متعال خود در زیارت عاشورا که حدیث قدسی است آن را مصیبتی خواند که عظیم‌تر از آن نبوده و نیست «...مُصِیبَهٍ مَا أَعْظَمَهَا وَ أَعْظَمَ رَزِیَّتَهَا فِی الْإِسْلَامِ وَ فِی جَمِیعِ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْض‌».

جالب است خداوند استثنائات بسیاری درباره امام حسین (ع) قرار داده است، مثلاً خوردن هرگونه خاکی حرام است حتی خاک سرزمین مکه، اما خوردن تربت کربلا نه تنها حرام نیست بلکه شفاء است و خوردن آن مورد تأکید اهل بیت (ع) بوده است، یا در حدیث داریم که زیارت امام حسین (ع) برابر است با با صدها حج و عمرۀ مقبول و ... .

امام صادق (ع) درباره ثواب یاد امام حسین (ع) هنگام نوشیدن آب می‌فرماید:

«مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ جَعْفَرٍ عَمَّنْ ذَکَرَهُ عَنِ الْخَشَّابِ عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَسَّانِ عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ کَثِیرٍ عَنْ دَاوُدَ الرَّقِّیِّ قَالَ: کُنْتُ عِنْدَ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) إِذَا اسْتَسْقَى‏ الْمَاءَ فَلَمَّا شَرِبَهُ رَأَیْتُهُ قَدِ اسْتَعْبَرَ وَ اغْرَوْرَقَتْ عَیْنَاهُ بِدُمُوعِهِ ثُمَّ قَالَ لِی یَا دَاوُدُ- لَعَنَ اللَّهُ قَاتِلَ الْحُسَیْنِ (ع) وَ مَا مِنْ عَبْدٍ شَرِبَ الْمَاءَ فَذَکَرَ الْحُسَیْنَ (ع) وَ أَهْلَ بَیْتِهِ وَ لَعَنَ قَاتِلَهُ إِلَّا کَتَبَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لَهُ مِائَةَ أَلْفِ حَسَنَةٍ وَ حَطَّ عَنْهُ مِائَةَ أَلْفِ سَیِّئَةٍ وَ رَفَعَ لَهُ مِائَةَ أَلْفِ دَرَجَةٍ وَ کَأَنَّمَا أَعْتَقَ مِائَةَ أَلْفِ نَسَمَةٍ وَ حَشَرَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ یَوْمَ الْقِیَامَةِ ثَلِجَ الْفُؤَادِ؛

در محضر امام صادق (ع) بودم، حضرت آب طلبیدند و زمانى که آب را نوشیدند دیدم در حضرت حالت گریه پیدا شد و دو چشم آن حضرت غرق اشک شد، سپس به من فرمودند: اى داوود خدا قاتل حسین(ع) را لعنت کند، بنده‌‏اى نیست که آب نوشیده و حسین(ع) را یاد کرده و کشنده‌‏اش را لعنت کند، مگر آنکه خداوند منّان صد هزار حسنه براى او منظور مى‏‌کند و صد هزار گناه از او محو کرده و صد هزار درجه مقامش را بالا برده و گویا صد هزار بنده آزاد کرده و روز قیامت حق تعالى او را با قلبى آرام و مطمئن محشورش مى‏‌کند.

* منبع: کامل الزیارات، ص 106