یکی از کاربران سیناپرس نوشته است: کودکی هشت ساله دارم که هنگام تولد عادت فراوانی به مکیدن شستش داشت. به سختی توانستم این عادت را در سن سه سالگی از او دور کنم. او به تازگی عادت به جویدن ناخن هایش را پیدا کرده است. بهترین راهکار برای رفع و درمان این مشکل چیست؟
پاسخ:
مکیدن انگشتان و شست در ماه‌های نخست شیرخواری به علت غریزه مکیدن امری طبیعی است؛ اگر تعداد و دفعه‌های شیردهی و تغذیه بیشتر شود، این غریزه ارضا شده و مکیدن دست کمتر می‌شود بنابراین در ۱-۲ سال اول این عادت در میان شیرخواران شایع است و جلوگیری از آن توصیه نمی‌شود. به عنوان مثال گذاشتن دست در پارچه کیسه‌ای توصیه نمی‌شود بلکه باید با افزایش تعداد تغذیه مانع انجام این کار شد.
ادامه مکیدن انگشتان و شست بعد از دو سالگی می‌تواند ناشی از فشار‌های روانی و عصبی باشد. ادامه این کار منجر به بد شکلی دهان و شکل ظاهری صورت می‌شود بنابراین باید این مشکل را با برطرف کردن عامل فشار روانی درمان کنیم. حمایت عاطفی کودک و تشویق او می‌تواند بسیار کارساز باشد.
شانس ترک مکیدن انگشتان تا سه سال اول مدرسه برای هر کودک بسیار بالاست، بنابراین بهتر است والدین همه چیز را تا این زمان نادیده بگیرند و توجه مداومی به آن نداشته باشند.
حذف این عادت، یک شبه از بین نمی‌رود بلکه به صبر و پشتکار والدین نیاز دارد. اگر والدین در نادیده گرفتن پایدار باشند به تدریج از دفعه‌های بروز این رفتار کاسته می‌شود.
همچنین والدین نباید در مورد مکیدن شست کودک شان نظر بدهند. آن‌ها باید از هرگونه اظهار نظری با دید مثبت و منفی اجتناب کنند. از نگاه کردن کودک هنگام مکیدن انگشت نیز باید خودداری کنند؛ هنگامی که کودک در حال مکیدن انگشتش است، نباید او را در آغوش بگیرند یا به او نزدیک بشوند، اما زمانی که مکیدنش متقوف شد، می‌توانند او را در آغوش بگیرند و به او اظهار علاقه کنند. مثلا آن‌ها می‌توانند بگویند زمانی که شستت داخل دهانت نیست، قیافته ات را بیشتر دوست دارم.
عادت ناخن جویدن نیز بیشتر در سن دبستان دیده می‌شود. علت این امر نیز بیشتر ناشی از فشار‌ها و تنش‌های درونی کودک است. محروم شدن کودک از مکیدن شست در سال‌های اول زندگی نیز می‌تواند در این امر دخیل باشد.
والدین باید اهمیت زیادی به این مساله ندهند و کاملا خونسرد برخورد کنند. گاهی رفتار والدین و شدت حساسیت آن‌ها خود مساله ساز می‌شود که می‌تواند اثرات روانی سویی به روی کودک بگذارد. برخی اوقات شدت انجام این کار برای رنجاندن والدین صورت می‌گیرد. گاهی نیز خود تنبیهی در کودکی است که احساس تنفر نسبت به والدین و محیط دارد. بکار بردن روش‌هایی مانند فلفل زدن یا پیچاندن باند به دور انگشت مشکل را حل نمی‌کند. موثرترین راه تشخیص، علت اصلی نا آرامی و اضطراب کودک و سعی در برطرف کردن آن است.
همچنین والدین نباید در حضور کودک، فیلم‌هایی که احساسات او را برانگیزد (مانند صحنه‌های تند و خشن و هیجان انگیز) نگاه کنند. آن‌ها باید با معلم کودک شان تماس بگیرند و در مورد مشکل‌های احتمالی او در درس هایش سوال کنند. در نهایت می‌توان با زدن لاک به روی ناخن‌ها یا تشویق کردن (قول خرید هدیه) کودکان بالای سه سال، کمکی به رفع مشکل آن‌ها کرد. البته عمل کردن به قول داده شده نباید فراموش شود.
منبع:سلامت نیوز
∎
پاسخ:
مکیدن انگشتان و شست در ماه‌های نخست شیرخواری به علت غریزه مکیدن امری طبیعی است؛ اگر تعداد و دفعه‌های شیردهی و تغذیه بیشتر شود، این غریزه ارضا شده و مکیدن دست کمتر می‌شود بنابراین در ۱-۲ سال اول این عادت در میان شیرخواران شایع است و جلوگیری از آن توصیه نمی‌شود. به عنوان مثال گذاشتن دست در پارچه کیسه‌ای توصیه نمی‌شود بلکه باید با افزایش تعداد تغذیه مانع انجام این کار شد.
ادامه مکیدن انگشتان و شست بعد از دو سالگی می‌تواند ناشی از فشار‌های روانی و عصبی باشد. ادامه این کار منجر به بد شکلی دهان و شکل ظاهری صورت می‌شود بنابراین باید این مشکل را با برطرف کردن عامل فشار روانی درمان کنیم. حمایت عاطفی کودک و تشویق او می‌تواند بسیار کارساز باشد.
شانس ترک مکیدن انگشتان تا سه سال اول مدرسه برای هر کودک بسیار بالاست، بنابراین بهتر است والدین همه چیز را تا این زمان نادیده بگیرند و توجه مداومی به آن نداشته باشند.
حذف این عادت، یک شبه از بین نمی‌رود بلکه به صبر و پشتکار والدین نیاز دارد. اگر والدین در نادیده گرفتن پایدار باشند به تدریج از دفعه‌های بروز این رفتار کاسته می‌شود.
همچنین والدین نباید در مورد مکیدن شست کودک شان نظر بدهند. آن‌ها باید از هرگونه اظهار نظری با دید مثبت و منفی اجتناب کنند. از نگاه کردن کودک هنگام مکیدن انگشت نیز باید خودداری کنند؛ هنگامی که کودک در حال مکیدن انگشتش است، نباید او را در آغوش بگیرند یا به او نزدیک بشوند، اما زمانی که مکیدنش متقوف شد، می‌توانند او را در آغوش بگیرند و به او اظهار علاقه کنند. مثلا آن‌ها می‌توانند بگویند زمانی که شستت داخل دهانت نیست، قیافته ات را بیشتر دوست دارم.
عادت ناخن جویدن نیز بیشتر در سن دبستان دیده می‌شود. علت این امر نیز بیشتر ناشی از فشار‌ها و تنش‌های درونی کودک است. محروم شدن کودک از مکیدن شست در سال‌های اول زندگی نیز می‌تواند در این امر دخیل باشد.
والدین باید اهمیت زیادی به این مساله ندهند و کاملا خونسرد برخورد کنند. گاهی رفتار والدین و شدت حساسیت آن‌ها خود مساله ساز می‌شود که می‌تواند اثرات روانی سویی به روی کودک بگذارد. برخی اوقات شدت انجام این کار برای رنجاندن والدین صورت می‌گیرد. گاهی نیز خود تنبیهی در کودکی است که احساس تنفر نسبت به والدین و محیط دارد. بکار بردن روش‌هایی مانند فلفل زدن یا پیچاندن باند به دور انگشت مشکل را حل نمی‌کند. موثرترین راه تشخیص، علت اصلی نا آرامی و اضطراب کودک و سعی در برطرف کردن آن است.
همچنین والدین نباید در حضور کودک، فیلم‌هایی که احساسات او را برانگیزد (مانند صحنه‌های تند و خشن و هیجان انگیز) نگاه کنند. آن‌ها باید با معلم کودک شان تماس بگیرند و در مورد مشکل‌های احتمالی او در درس هایش سوال کنند. در نهایت می‌توان با زدن لاک به روی ناخن‌ها یا تشویق کردن (قول خرید هدیه) کودکان بالای سه سال، کمکی به رفع مشکل آن‌ها کرد. البته عمل کردن به قول داده شده نباید فراموش شود.
منبع:سلامت نیوز
نظر شما