به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، نشست رسانه‌ای «دو» اولین فیلم بلند سینمایی سهیلا گلستانی در سالن سعدی برج میلاد برگزار شد. 

در این نشست پرویز پرستویی بازیگر و تهیه کننده این فیلم گفت: خیلی دوست دارم به عنوان بازیگر صحبت کنم نه تهیه کننده فیلم چون هیچ وقت تهیه‌کنندگی دغدغه من نبوده است. من با خانم سهیلا گلستانی چندین بار همبازی بودیم شکل ساختاری که در این کار تعریف شده بود نزدیک به روحیات من بود و تلاش کردم آنچه از پس من برمی‌آید انجام دهم.

سهیلا گلستانی دلیل نامگذری فیلم سینمایی «دو» ر اینچنین عنوان کرد: «دو» به معنای این است که دو چیز به یک چیز واحد تبدیل نمی‌شود. من این فیلمنامه را از یک داستان کوتاه به نام «کفش‌های خدمتکار» اثر برنارد مالامود نویسنده آمریکایی الهام گرفتم. بعد از آنکه فیلمنامه آن را نوشتم طرح آن را به آقای پرستویی نشان دادم. 

هایده صفی‌یاری تدوین‌گر فیلم در صحبت‌های ابتدایی در خصوص ریتم فیلم گفت: معمولا ریتم فیلم‌هایی که درونی ملتهب و پرجنب‌وجوش ندارند به سختی تدوین می شود. پیدا کردن ریتم برای این فیلم کار مشکلی بود چون فیلم جزئیات زیادی داشت و باید این جزئیات در فیلم با ریتم مناسب شکل می گیرد. 

در ادامه سوگل خلیق بازیگرنقش سمانه در فیلم «دو» گفت: سمانه در این فیلم در دوره‌ای قرار دارد که اکثر دختران نوجوان به لحاظ یاغی بودن و ناراضی‌بودنشان تجربه کردند. شخصیت سمانه این فیلم هم برای من دور از ذهن نبود. 

در ادامه نشست سهیلا گلستانی در مورد هماهنگی ریتم فیلم و فیلمنامه و همکاری‌اش با هایده صفی‌یاری گفت: هماهنگی تدوین این فیلم حاصل گفت‌وگوهای من با خانم صفی‌یاری بود و بعد از صحبت‌های من ایشان  حال و هوای ذهنی فیلم را دریافتند.

صفی‌یاری هم در مورد تدوین فیلم گفت: آدم‌های قصه درگیر ماجراهای متعددی هستند. زنی را داریم که مسائل شخصی خودش را دارد، نقش بهمن در فیلم هم سکوتی دارد و  همه ی اینها باعث می شود که یکی از سخت‌ترین فیلم‌هایی باشد که با چیزهایی که نداریم فیلم را پیش می‌بردیم. 

وی ادامه داد: خانم گلستانی کارگردان جدی و سختگیری است و از صحبت‌هایش برداشت کردم که بر روی جزئیات آدم‌های قصه تمرکز دارد.

در ادامه نشست از سهیلا گلستانی سوال شد که از ساخت این فیلم راضی است و او گفت: من از اینکه جسارت کردم و به عنوان فیلم اول سراغ چنین موضوعی رفتم خوشحال هستم. کار بر روی فیلمنامه 4 ماه طول کشید و در طول فیلمبرداری هم تغییراتی داشت. 

وی در مورد پیام این فیلم گفت: من نمی‌خواهم خودم را به فیلم سنجاق کنم و بگویم که پیام فیلم چیست. برای من این سینما است و امیدوارم مخاطب خودش را داشته باشد. درونمایه این فیلم فقدان همزیستی است. 

در بخش دیگری از نشست از پرستویی سوال شد که چرا تهیه‌کنندگی کاری را قبول کردید که مخاطبان از دیدن آن راضی نیست. پرستویی با لحن جدی گفت: من چنین تعبیری را در فاصله کوتاه پس از تماشای یک فیلم قبول ندارم. تهیه‌کنندگی علت نمی‌خواهد اصلا من تهیه کننده نیستم اما چیزی که مرا به وجد آورده است که این کار را انجام دهم نوع پرداخت و نگاه خانم گلستانی بود. فیلم به هر تقدیر ساخته شده است. در مورد لحظه لحظه این فیلم هم کار شده است و هم فکر شده است. حسن این نشست‌های این است که نقاط ضعف را پیدا کنیم. 

انتهای پیام/