صاحب‌خبر - علی مغانی تراکتورسازی از نیمه اول دهه هشتاد، سال‌هایی که در لیگ آزادگان روزگار می‌گذراند و سودای صعود به لیگ برتر را داشت، خیلی فاصله گرفته. تراکتور حالا با سه نایب قهرمانی لیگ برتر در یک دهه اخیر، یک قهرمانی جام حذفی و پنج بار راهیابی به لیگ قهرمانان آسیا، با آن همه تماشاگر پر حرارتش، یکی از قدرت‌های بالقوه فوتبال ایران شده است. طبیعی است که در چنین حال و روزی، رتبه پنجمی در لیگ هجدهم ابداً برای تراکتوری‌ها عنوانی درخور توجه محسوب نمی‌شود. تراکتور که فصل گذشته را با جان توشاک آغاز کرد، با محمد تقوی ادامه داد و با ژرژ لیکنز به پایان رساند؛ انتخاب‌هایی که هیچ کدام نتیجه بخش و هوشمندانه نبود. توشاک وقتی به تراکتور آمد که عملاً سال‌ها بود از سطح اول مربیگری فوتبال دور شده بود، تقوی تجربه کافی به‌عنوان مرد شماره یک رختکن را نداشت و لیکنز هم مثل توشاک، عمده افتخاراتش به قبل از آغاز قرن بیست و یکم می‌رسید. اما حالا با معرفی مصطفی دنیزلی به‌عنوان مربی تراکتور در لیگ نوزدهم، لااقل روی کاغذ اینطور به نظر می‌رسد که دنیزلی انتخاب به مراتب منطقی‌تری برای این تیم پرهوادار است. چه، دنیزلی پیش از این در سه مقطع در فوتبال ایران کار کرده، کاملاً با اتمسفر فوتبال ایران آشناست و از همه مهمتر، با اینکه هیچ وقت در ایران قهرمان لیگ نشده اما یکی از محبوب‌ترین مربیان خارجی در این سال‌ها بوده است. از همان موقع که تراکتور جان دوباره‌ای گرفت و در قامت یک مدعی جدی مطرح شد، هرگاه نوبت به انتخاب مربی می‌رسید، مصطفی دنیزلی به‌عنوان یکی از کاندیداها مطرح می‌شد اما این وعده هیچ وقت تحقق پیدا نکرد تا بالاخره «افندی» پذیرفت در لیگ 99-98 هدایت تراکتورسازی را به عهده بگیرد. دنیزلی در سه تیم بزرگ ترکیه، گالاتاسرای، فنرباغچه و بشیکتاش مربیگری کرده و با وجود اینکه در آستانه 70 سالگی قرار دارد اما هنوز هم یکی از مربیان محترم فوتبال این کشور است. او پس از ارطغرل ساغلام، دومین مربی ترکیه‌ای تراکتور است و احتمالاً پیش از اینکه پیشنهاد تبریزی‌ها را قبول کند، متوجه شده که مأموریت او چیزی جز برآورده کردن رویای قهرمانی تراکتوری‌ها نیست. دنیزلی چه در ترکیه و چه در ایران، نشان داده که راه ارتباط با هواداران را خوب بلد است و به سرعت می‌تواند به مرد محبوب سکوی تماشاگران تبدیل شود. در درون تیم هم، فوتبالیست‌های ایرانی که با او تجربه همکاری داشته‌اند، خوب به خاطر دارند که آقا مصطفی تا چه اندازه به نظم درون تیمی پایبند است و به سادگی هرچه تمام‌تر بازیکنان بی‌انضباط را از تیم اخراج می‌کند. ولو اینکه بی‌انضباط‌ها، ستارگانی در حد و اندازه‌های خداداد عزیزی و کریم باقری باشند. و این دقیقاً همان چیزی است که تراکتورسازی در لیگ نوزدهم به شدت به آن نیاز دارد؛ یک مجموعه منظم، سختکوش و تحت فرمان.∎​