به گزارش
جهان نيوز، نشریه آمریکایی «نشنال اینترست» در مقاله‌ای به بررسی نقاط ضعف و معرفی دشمنان اصلی ناوهای هواپیمابر و دلائل ناکارآمد بودن آن در جنگ‌های جدی پرداخته است.
در ابتدای این مقاله از ناوهای هواپیمابر به عنوان ارزشمندترین دارایی نیروهای دریایی از دهه ۴۰ یاد شده و در ادامه آمده: «اما از همان ابتدای عمر ناوهای هواپیمابر، نیروهای دریایی مشغول طرح‌ریزی برای شکست این سلاح بوده‌اند».
نشنال اینترست به پیشرفت علم و تأثیر آن بر کارآمد بودن ناوهای هواپیمابر و البته کشنده‌تر شدن زهر دشمنان ناوها هم پرداخته و نوشته که «برخی معتقدند که توازن فن‌آوری نظامی به صورت بازگشت‌ناپذیری، به نفع دشمنان ناوها تغییر یافته و این امر در وهله اول، مرهون نوآوری‌های نظامی روسیه و چین است».
در این مقاله به تاریخچه مقابله نیروهای دریایی با ناوهای هواپیمابر هم پرداخته شده و از غرق ناو انگلیسی «کوریجس» در سال ۱۹۳۹ توسط زیردریایی روسی U-۲۹ و ناو ژاپنی شینانو در سال ۱۹۴۴ توسط زیردریایی آمریکایی «آرچر فیش» به عنوان دو مثال مشهور یاد شده است.
در ادامه از دیگر دشمنان ناوهای هواپیمابر نام آورده شده و به اثر تخریبی اژدرها، موشک‌های کروز و موشک‌های بالستیک اشاره شده است.
آمریکایی‌ها در سال ۲۰۰۵ تحقیقات محرمانه‌ای بر روی یک ناو از رده‌خارج به نام «یو اس اس آمریکا» انجام دادند؛ نتیجه این تحقیقات و میزان استفاده از بمب‌های زیرآبی علیه این ناو هیچ‌گاه منتشر نشد اما آمریکایی‌ها در آخر اعلام کردند که کشتی آسیب جدی دید ولی غرق نشد.
نشنال اینترست در پاسخ به این اعلام ارتش آمریکا نوشته: «هیچ‌کس نمی‌داند که یک ناو هواپیمابر آمریکایی، پیش از غرق شدن، ضربات چند اژدر مدرن را تاب می‌آورد؟».
دشمن بعدی ناوها، موشک‌های کروز است و این بار هم آلمان‌ها پیش‌گام بوده‌اند و در سال ۱۹۴۳، با یک بمب دارای امکان هدایت دقیق، رزمناو ایتالیایی «روما» را غرق کرده‌اند. شوروی سابق طی سال‌های جنگ سرد، این سلاح مخوف را توسعه داد و موشک‌های کروز ضدکشتی‌ای تولید کرد که از روی سطوح مختلف مانند قایق‌های گشت‌زنی و حتی از بمب‌افکن‌های راهبردی شلیک می‌شد.
چین و روسیه در دو دهه اخیر هم رقابت شدیدی برای ساخت موشک‌های کروز ضدکشتی داشته و موشک‌هایی ساخته‌اند که با مقطع راداری بسیار کم، با سرعت بالا در ارتفاع پایین پرواز می‌کند و می‌تواند ضرباتی مهلک بر پیکر ناوهای هواپیمابر بزند.
نشنال اینترست در ادامه از موشک‌های بالستیک ضدکشتی با عنوان «مهم‌ترین پیشرفت در عرصه فن‌آوری نابود کردن ناوهای هواپیمابر» یاد کرده و از موشک چینی DF-۲۱ به عنوان سلاحی نام برده که با داشتن توانایی تغییر مسیر در آخرین لحظات فرود، می‌تواند با سرعتی بالا از میان سدهای دفاعی ناوهای هواپیمابر بگذرد و ضربات سهمگینی به این سلاح پیچیده دریایی بزند.
این نشریه آمریکایی در ارزیابی قدرت تخریب DF-۲۱ در صورت برخورد به یک ناو هواپیمابر نوشته: «همان انرژی جنبشی موجود در این موشک (بدون درنظر گرفتن قدرت تخریبی مواد منفجره موجود در موشک) می‌تواند ضربه‌ای ویران‌کننده به باند روی عرشه ناو بزند و حتی اگر ناو را غرق نکند، آن را از کار بیندازد».
آخرین سلاح ضدناو از نظر نشنال اینترست، از درون خود ناو متولد شده و چیزی نیست جز هزینه بالای آن؛ یک ناو هواپیمابر بدون درنظر گرفتن قیمت جنگنده‌ها و تسلیحات پدافندی که بر روی آن قرار می‌گیرد، ۱۳ میلیارد دلار قیمت دارد.
نشنال اینترست در انتها نتیجه‌گیری کرده که «تسلیحات ضدناو و هزینه‌ای که این شناورها به خودی خود ایجاد می‌کند، باعث ایجاد احتیاط در خصوص روش استفاده از این سلاح می‌شود. در صورت بروز درگیری، دریاسالاهاری آمریکایی و رئیس‌جمهور این کشور شاید به قدری از آسیب‌پذیر بودن ناوهای هواپیمابر بیم داشته باشند که به صورت قاطع و موثر از آنها استفاده نکنند؛ ارزش مادی عجیب و غریب ناوهای هواپیمابر شاید بزرگ‌ترین نقطه ضعف آنها باشد».
منبع : فارس
∎
در ابتدای این مقاله از ناوهای هواپیمابر به عنوان ارزشمندترین دارایی نیروهای دریایی از دهه ۴۰ یاد شده و در ادامه آمده: «اما از همان ابتدای عمر ناوهای هواپیمابر، نیروهای دریایی مشغول طرح‌ریزی برای شکست این سلاح بوده‌اند».
نشنال اینترست به پیشرفت علم و تأثیر آن بر کارآمد بودن ناوهای هواپیمابر و البته کشنده‌تر شدن زهر دشمنان ناوها هم پرداخته و نوشته که «برخی معتقدند که توازن فن‌آوری نظامی به صورت بازگشت‌ناپذیری، به نفع دشمنان ناوها تغییر یافته و این امر در وهله اول، مرهون نوآوری‌های نظامی روسیه و چین است».
در این مقاله به تاریخچه مقابله نیروهای دریایی با ناوهای هواپیمابر هم پرداخته شده و از غرق ناو انگلیسی «کوریجس» در سال ۱۹۳۹ توسط زیردریایی روسی U-۲۹ و ناو ژاپنی شینانو در سال ۱۹۴۴ توسط زیردریایی آمریکایی «آرچر فیش» به عنوان دو مثال مشهور یاد شده است.
در ادامه از دیگر دشمنان ناوهای هواپیمابر نام آورده شده و به اثر تخریبی اژدرها، موشک‌های کروز و موشک‌های بالستیک اشاره شده است.
آمریکایی‌ها در سال ۲۰۰۵ تحقیقات محرمانه‌ای بر روی یک ناو از رده‌خارج به نام «یو اس اس آمریکا» انجام دادند؛ نتیجه این تحقیقات و میزان استفاده از بمب‌های زیرآبی علیه این ناو هیچ‌گاه منتشر نشد اما آمریکایی‌ها در آخر اعلام کردند که کشتی آسیب جدی دید ولی غرق نشد.
نشنال اینترست در پاسخ به این اعلام ارتش آمریکا نوشته: «هیچ‌کس نمی‌داند که یک ناو هواپیمابر آمریکایی، پیش از غرق شدن، ضربات چند اژدر مدرن را تاب می‌آورد؟».
دشمن بعدی ناوها، موشک‌های کروز است و این بار هم آلمان‌ها پیش‌گام بوده‌اند و در سال ۱۹۴۳، با یک بمب دارای امکان هدایت دقیق، رزمناو ایتالیایی «روما» را غرق کرده‌اند. شوروی سابق طی سال‌های جنگ سرد، این سلاح مخوف را توسعه داد و موشک‌های کروز ضدکشتی‌ای تولید کرد که از روی سطوح مختلف مانند قایق‌های گشت‌زنی و حتی از بمب‌افکن‌های راهبردی شلیک می‌شد.
چین و روسیه در دو دهه اخیر هم رقابت شدیدی برای ساخت موشک‌های کروز ضدکشتی داشته و موشک‌هایی ساخته‌اند که با مقطع راداری بسیار کم، با سرعت بالا در ارتفاع پایین پرواز می‌کند و می‌تواند ضرباتی مهلک بر پیکر ناوهای هواپیمابر بزند.
موشک بالستیک ضدکشتی خلیج‌فارس
نشنال اینترست در ادامه از موشک‌های بالستیک ضدکشتی با عنوان «مهم‌ترین پیشرفت در عرصه فن‌آوری نابود کردن ناوهای هواپیمابر» یاد کرده و از موشک چینی DF-۲۱ به عنوان سلاحی نام برده که با داشتن توانایی تغییر مسیر در آخرین لحظات فرود، می‌تواند با سرعتی بالا از میان سدهای دفاعی ناوهای هواپیمابر بگذرد و ضربات سهمگینی به این سلاح پیچیده دریایی بزند.
این نشریه آمریکایی در ارزیابی قدرت تخریب DF-۲۱ در صورت برخورد به یک ناو هواپیمابر نوشته: «همان انرژی جنبشی موجود در این موشک (بدون درنظر گرفتن قدرت تخریبی مواد منفجره موجود در موشک) می‌تواند ضربه‌ای ویران‌کننده به باند روی عرشه ناو بزند و حتی اگر ناو را غرق نکند، آن را از کار بیندازد».
آخرین سلاح ضدناو از نظر نشنال اینترست، از درون خود ناو متولد شده و چیزی نیست جز هزینه بالای آن؛ یک ناو هواپیمابر بدون درنظر گرفتن قیمت جنگنده‌ها و تسلیحات پدافندی که بر روی آن قرار می‌گیرد، ۱۳ میلیارد دلار قیمت دارد.
نشنال اینترست در انتها نتیجه‌گیری کرده که «تسلیحات ضدناو و هزینه‌ای که این شناورها به خودی خود ایجاد می‌کند، باعث ایجاد احتیاط در خصوص روش استفاده از این سلاح می‌شود. در صورت بروز درگیری، دریاسالاهاری آمریکایی و رئیس‌جمهور این کشور شاید به قدری از آسیب‌پذیر بودن ناوهای هواپیمابر بیم داشته باشند که به صورت قاطع و موثر از آنها استفاده نکنند؛ ارزش مادی عجیب و غریب ناوهای هواپیمابر شاید بزرگ‌ترین نقطه ضعف آنها باشد».
منبع : فارس
نظر شما