ایران آنلاین /عزت‌الله فرجی معروف به حسین فرجی، یکم بهمن‌ماه 1329 در خیابان 17 شهریور فعلی و محله‎ی پشت گرداب سنگی (سوم اسفند سابق) در شهر خرم‌آباد دیده به دنیا گشود.

برای اولین بار در سال 1343 توسط آقای شادابی به مرحوم همت‎علی سالم معرفی و آهنگ «دایه‌دایه» را در رادیو خرم‌آباد اجرا کرد.
فرجی در سال 50 و در حین تحصیل، با دختر استاد ریاحی آشنا شده و ازدواج کرد که حاصل این پیوند، یک پسر و یک دختر است. دخترایشان متولد سال 1351 و پسرشان هم که تنبورنواز است متولد سال 1361 می‌باشد.
بیشتر آثار ایشان تک‌آهنگ بود. در دهه‌ی 40 که اوج فعالیت‎هایشان محسوب می‌شد، نوارها ریلی بود. سال‌های 48 تا 51 آهنگ‌ها به شکل صفحه بود که در نهایت قابلیت ضبط دو آهنگ را داشت. اواسط دهه‌ی 50، بازار کاست رونق گرفت و 7 تا 8 آهنگ را در یک کاست منتشر کرد که معروف‌ترین‌شان «سُزه‌سُزه»، «پاپی‌سلیمانی»، «کرمی»، «شوِ سال» ، «شیپورچی»  و «کوش‎طلا» نام دارد. برخی هم مثل «ستاره»، «سنگ خارا»، «هی نار» و «گل شادی» آلبوم شدند و بسیاری از آهنگ‌های فارسی را هم به شکل غزل خواندند.آهنگ معروف «بارو بارو» هم متعلق به اینشان است.

وی که از دوران کودکی دارای صدای بسیار خوبی بود از همان دوران مدرسه کار خواندن ترانه‌های محلی را شروع کرد تا اینکه جهت ارتقاء سطح کیفی کارش و همچنین برای شناساندن ترانه‌های محلی لری به تهران آمد و زیر نظر استاد مهرتاش که استاد اساتید هنرمندان بود کار خود را آغاز کرد.

این هنرمند در سال ۱۳۴۶ و در حالی‌ که تنها ۱۷ سال سن داشت اولین ترانه‌ خود را با نام «شو سال» که شعر و آهنگش را هم خودش خلق کرده بود، اجرا و در همان سال ترانه‌ معروف «شیپورچی» را هم که خود حکایتی داشت را با شعر و آهنگی از خود وارد بازار کرد.

شیپورچی، دایه دایه، شو سال، کینه، مادر، مسافر کویت، مرغ اسیر، تویی بهارم سوزه سوزه و ... از ترانه‌های به‌یادماندنی مرحوم فرجی محسوب می‌شوند./ایسنا