با توجه به گذشت حدود 20سال از اجرای قانون نحوه جلوگیری از آلودگی هوا مصوب 1374، لزوم بازنگری آن بر مبنای نقاط ضعف مکشوف در طول دو دهه گذشته، همچنین شدت آلودگی هوا در کشور، رخداد پدیده‌هایی از جمله گرد و غبار، تغییر اقلیم و امواج الکترومغناطیسی، لزوم برخورد و مقابله جدی با آن و رفع خلاهای قانونی موجود، دولت لایحه‌ای را با عنوان اصلاح قانون نحوه جلوگیری از آلودگی هوا به مجلس تقدیم کرده است. به گزارش مرکز پژوهش‌های مجلس با وجود آمارهایی که از مقایسه میزان آلاینده‌ها با استانداردهای جهانی صورت می‌گیرد، ادعای دور از واقعیتی نیست اگر اصلی‌ترین مشکل زیست محیطی کلانشهرهای کشور را مساله آلودگی هوا بدانیم. آمارهای گوناگون و بعضا متناقض ارائه شده از روند آلودگی و سهم منابع مختلف در ایجاد آن، یکی از مشکلات امروز آلودگی هوا در ایران است.  دخالت نهادهای مختلف اعم از قانونگذار، اجرایی، انتظامی، صنایع، شهرداری‌ها، سازمان محیط زیست و ... که هر کدام جداگانه به ارائه آمار در این زمینه می‌پردازند و عدم هماهنگی این بخش‌ها می‌تواند باعث انحراف از هدف اصلی یعنی کنترل آلودگی هوا و سردرگمی در تبیین سیاست‌های مناسب شود. نگرانی از تبعات ناشی از مواجهه با آلاینده‌های هوا و آثار نامطلوب آن بر سلامت سبب شد به منظور کنترل و کاهش آلودگی‌ها در کشور نمایندگان مجلس طرح کاهش آلودگی هوا در کشور را پیشنهاد دهند. سابقه توجه به کنترل و کاهش آلودگی هوا به‌دلیل آثار سوء آن بر سلامت در شهرهای بزرگی نظیر تهران، اصفهان، تبریز، مشهد، شیراز، اهواز و اراک در مستندات قانونی موجود در سال 1354 به عنوان اولین قانون «جلوگیری از آلودگی هوا» مصوب مجلس شورای ملی وقت برای تمام شهرهای کشور تدوین شده است. بر اساس گزارش مرکز پژوهش‌های مجلس؛ آخرین برآورد بانک جهانی در سال 2005 نشان می‌دهد که خسارات سالانه آلودگی هوا در ایران 14هزار و 420میلیارد ریال معادل 6/1 درصد تولید ناخالص داخلی است و خسارت مرگ‌ومیر ناشی از آلودگی هوای شهری سالانه 640 میلیون دلار معادل 5هزار و 100میلیارد ریال یعنی 57/0 درصد از تولید ناخالص داخلی است. همچنین نشانه‌های بیماری ناشی از آلودگی هوای شهری 520میلیون دلار معادل 4هزارو 100 میلیارد ریال و 46/0 درصد از تولید ناخالص داخلی در سال است. بر اساس این گزارش بیماری‌های ناشی از آلودگی هوای شهری نیز سالانه 260 میلیون دلار معادل 2هزارو 100میلیارد ریال و 023/0 درصد از تولید ناخالص ملی به اقتصاد ایران خسارت وارد می‌کند. از سوی دیگر هزینه آموزش در این زمینه 25میلیون دلار معادل 200میلیارد ریال و 02/0 درصد از تولید ناخالص داخلی و خسارات ناشی از آلودگی هوای شهری به مراکز تفریحی 50میلیون دلار معادل 390میلیارد ریال و 04/0 درصد تولید ناخالص داخلی است.