اوتیسم Autismنوعی اختلال رشدی است که با رفتارهای ارتباطی، کلامی غیرطبیعی مشخص می‌شود. علائم این اختلال در سال‌های اول عمر بروز می‌کند و علت اصلی آن ناشناخته است. این اختلال در پسران شایع‌تر از دختران است. این اختلال بر رشد طبیعی مغز در حیطه تعاملات اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی تأثیر می‌گذارد.
به گزارش باشگاه خبرنگاران، کودکان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم در ارتباطات کلامی و ‌غیرکلامی، تعاملات اجتماعی و فعالیت‌های مربوط به بازی، مشکل دارند. این اختلال، ارتباط با دیگران و دنیای خارج را برای آنان دشوار می‌سازد. در بعضی موارد رفتارهای خودآزارانه و پرخاشگری نیز دیده می‌شود. در این افراد حرکات تکراری دست‌زدن، پریدن، پاسخ‌های ‌غیرمعمول به افراد، دلبستگی به اشیا یا مقاومت در مقابل تغییر نیز دیده می‌شود و ممکن است که در حواس پنجگانه (بینایی، شنوایی، لامسه، بویایی و چشایی) نیز حساسیت‌های ‌غیرمعمول نشان دهند. هسته مرکزی اختلال در اوتیسم، اختلال در ارتباط است.
۵۰ درصد از کودکان اوتیستیک قادر نیستند از زبان به عنوان وسیله اصلی برقراری ارتباط با سایرین استفاده کنند. عدم به کار بردن ضمیر «من» از ویژگی‌های کلامی این کودکان است. از مسائل دیگر تکلمی، تکرار کلمات و جملات اطرافیان است.
*علت اوتیسم چیست؟
اوتیسم یک ناتوانی طولانی مدت است که منجر به اختلال عملکرد عصبی ـ روانی در فرد می‌شود. گرچه به نظر می‌رسد که اوتیسم عارضه نادری است اما اطلاعات اخیر گویای آن است که اوتیسم در پسران ۳ الی ۴ برابر بیشتر از دختران دیده می‌شود. علت اصلی آن کاملاً شناخته شده نیست، اما در سال‌های اخیر تحقیقات و مطالعات بسیاری در این زمینه صورت گرفته اند که تأکید زیادی بر منشاء زیست شناختی و عصب شناختی این اختلال در مغز دارند. در بسیاری از خانواده‌ها سابقه اوتیسم یا اختلالات مربوط به آن وجود داشته است که ریشه ژنتیک را مطرح می‌کند گرچه تا به حال ژن خاصی که مربوط به اوتیسم باشد شناخته نشده است. پژوهشگران در مورد نقش ژنتیک در علت شناسی اوتیسم اختلاف نظر دارند و عده ای از آن‌ها ترکیب چندین ژن را به عنوان علت اختلال مطرح می‌کنند. چندین نظریه درباره اوتیسم مطرح شده که هیچ‌یک به طور دقیق اثبات شده نیست.
اوتیسم یک بیماری روانی نیست
کودکان مبتلا به اوتیسم کودکان سرکشی نیستند که خود رفتارهایشان را انتخاب کرده باشند. اوتیسم به دلیل داشتن والدین بد ایجاد نمی‌شود، به علاوه هیچ عامل روان‌شناختی خاصی درخصوص تأخیر رشد کودک شناخته نشده است.
علائم اوتیسم چیست؟
افراد مبتلا به اوتیسم معمولاً حداقل نیمی از علائمی را که در زیر عنوان شده است، نشان می‌دهند. این نشانه‌ها از خفیف تا شدید متغیرهستند:
ـ اصرار به یکسانی داشته و در مقابل تغییر مقاوم هستند.
ـ مشکلات شدید تکلمی دارند.
ـ در بیان نیازها مشکل دارند و از اشارات و حرکات به جای کلمات استفاده می‌کنند.
ـ اغلب از ضمایر استفاده معکوس می‌کنند؛ مثلاً به جای استفاده از «من» از «تو» استفاده می‌کنند.
ـ کلمات یا جملات دیگران را تکرار می‌کنند.
ـ خنده و گریه بی‌دلیل دارند یا بدون علت مشخص نگران و مضطرب می‌شوند.
ـ قشقرق به پا می‌کنند و به دلایلی که برای دیگران آشکار نیست شدیداً پریشان می‌شوند.
ـ قادر نیستند با دیگران رابطه برقرار کنند.
ـ دوست ندارند در آغوش گرفته شوند ‌یا دیگران را در بغل گیرند.
ـ تماس چشمی ندارند یا تماس چشمی آن‌ها اندک است.
ـ به روش آموزش معمول پاسخ نمی دهند.
ـ با اسباب بازی، درست بازی نمی کنند.
ـ چرخیدن و تاب خوردن را خیلی دوست دارند.
ـ احساس درد کمتر یا بیشتر از حد دارند.
ـ از خطرات نمی‌ترسند.
ـ پرتحرک یا کم‌تحرک هستند.
ـ به صحبت‌ها یا صداها پاسخ نمی‌دهند به طوری که به نظر می‌آید ناشنوا هستند.
ـ ۷۰ درصد کودکان مبتلا به اوتیسم، ناتوانی هوشی دارند.
باورهای غلط درباره اوتیسم
ـ کودکان مبتلا به اوتیسم هرگز ارتباط چشمی برقرار نمی کنند.
ـ کودکان اوتیستیک نبوغ دارند.
ـ کودکان مبتلا به اوتیسم صحبت نمی‌کنند.
ـ کودکان اوتیستیک قادر به نشان دادن محبت خود نیستند.
ما می‌دانیم که این کودکان تحریکات حسی را به گونه‌ای متفاوت درک می‌کنند که موجب اشکال در ابراز محبت و برقراری ارتباط عاطفی در آن‌ها می‌شود. اما به هر حال این کودکان می‌توانند محبت کنند. در صورتی که این کودکان را باور کنیم، قادر به داد و ستد عاطفی با آن‌ها خواهیم بود.
اوتیسم نوعی اختلال تکاملی عصبی است که در آن کودک مبتلا، مراحل تکاملی را آن‌گونه که همسالان وی طی می‌کنند نمی‌گذرانند. در کودکان اوتیستیک توانایی‌های ارتباطی از قبیل سخن گفتن و رابطه برقرار کردن با والدین و همسالان مختل می‌شود و الگوهای تکراری و آزاردهنده‌ای از رفتار در آن‌ها بروز می‌نماید.
این علائم عموما در کودکان زیر ۳ سال بروز می‌یابد. در اغلب کودکان اوتیستیک رشد توانایی‌های ارتباطی و گفتاری از بدو تولد دچار اختلال و کندی است ولی در ۲۰ تا ۳۰ درصد موارد کودک تا ۵ر۱ الی ۲ سالگی رشد طبیعی دارد و پس از آن توان گفتار و ارتباط با والدین را از دست می‌دهد.
شیوع اختلال اوتیسم ۵ تا ۶ مورد به ازای هر ۱۰۰۰ نفر جمعیت تخمین زده شده است که در این میان پسران، ۴ برابر بیشتر از دختران مبتلا می‌شوند. پژوهش‌ها درمورد علل به وجود آورنده اوتیسم به احتمال نقش اختلال ساختاری مغز، ژنتیک و عوامل محیطی اشاره داشته است. اما تاکنون هیچ عامل قطعی و مشخصی در این مورد شناخته نشده است.
عمده‌ترین اختلال اوتیسم که بیشترین توجه والدین و پزشکان را به خود جلب کرده است، ناتوانی در گفتار است. در بسیاری از کودکان اوتیسم، ناتوانی در گفتار بسیار شدید است و بدون مداخله درمانی بهبود قابل توجهی نمی‌یابد. کودکان اوتیستیک که توانایی ادای کلمات را دارند، غالبا دچار اکولالیا (تکرار بی‌معنای کلمات و اصواتی که شنیده‌اند) می‌شوند.
کودکان اوتیسم از تعامل و برقراری ارتباط با همسالان خود، خودداری می‌کنند که این خود می‌تواند منجر به محدود‌تر شدن توانایی‌های ارتباطی آن‌ها شود.
سومین دسته از اختلالاتی که در کودکان اوتیسم مشاهده می‌شود، اختلالات رفتاری و حرکتی است. در این کودکان حرکات تکرار شونده مشاهده می‌شود که گاه ماهیت آسیب‌زا دارند. این اختلالات در کودکان پیش دبستانی و دبستانی بیشتر از کودکان کم سن و سال‌تر یا افراد بالغ دیده می‌شود.
در این کودکان علائق به چند مورد محدود یا نامعمول معطوف می‌شود و اگر آن موارد در اختیار آن‌ها قرار نگیرد از خود رفتارهای مشکل‌زا بروز می‌دهند. کودک اوتیستیک نسبت به تغییر محیط اطراف خود حساس است و نسبت به آن واکنش نشان می‌دهد.
برای تشخیص درخودماندگی وجود حداقل ۶ مورد از مواردی که در بالا توصیف شده‌اند، الزامی است.
انجمن اوتیسم آمریکا نکات زیر را در برخورد با این کودکان توصیه می کند :
اول این موضوع را بپذیرید که مراقبت از کودک اوتیستیک می‌تواند توان‌فرسا باشد. اگر سعی کنید که به خود بقبولانید که چنین نیست، تنها احساس استرس بیشتری خواهید کرد.
هرگاه که یکی از اعضای خانواده یا دوستان مراقبت از کودک را به عهده می‌گیرند با یک غذای مخصوص یا رفتن به سینما به او پاداش دهید .
پیوستن به یک گروه پشتیبان یا جلسات مشاوره برای خانواده‌های کودکان اوتیستیک را مورد نظر قرار دهید. درمیان گذاشتن تجربیاتتان با دیگران می‌تواند کمک بزرگی باشد.
تمرینات تنفسی و آرامش عضلانی انجام دهید.
تجربیات و احساسات روزانه‌تان را یادداشت کنید. روی کاغذ آوردن افکارتان ممکن است به کاهش استرس در شما کمک کند.

code