اصغر یوسفی نژاد در جشنواره فیلم فجر سال گذشته با فیلم «ائو» شرکت داشت. این فیلم در ارتباط با وصیت عجیب یک پدر است که وصیت می‌‌کند پس از مرگش جسدش را به دانشکده علوم پزشکی برای تشریح و کمک به علم پزشکی تقدیم کند. این وصیت غیر معمول پرده از رازی بزرگ بر می‌دارد. این فیلم این روزها در گروه هنر و تجربه به روی پرده است.
اصغر یوسفی نژاد گفت:« سال ها است که یک پای ماجرای خانوادگی من به سالمندها برمی خورد و با مشکلات و مسایلی که آنها دارند آشنا هستم و این باعث شده که نسبت به این موضوع حساس شوم به همین دلیل تصویر خوبی از این ارتباط ندارم زیرا در حالی که سالمندان یک زمانی ستون خانواده بودند اما حالا یا در محوریت نیستند و یا افراد دیگر مثل کودکان و نوجوانان به جای آنها در محوریت قرار دارند. بنابراین امیدوارم این فیلم مقداری روی خانواده ها تاثیر بگذارد.»
او ادامه داد:« سال ها دغدغه فکری داشتم تا درباره آدم های این زمانه و کسانی فیلم بسازم که خیلی شبیه خودشان نیستند و شرایط باعث شده است از خود فاصله بگیرند زیرا حس می کردم که این موضوع یک درد مشترک است. دنبال قصه ای بودم که این را بگویم و این قصه کم کم با تصویر یک جسد و افراد دور و بر او شکل گرفت اما رفته رفته جسد موضوعیت خود را از دست داد و به وصیت او رسیدیم که خواسته بود او را تشریح کنند. من حس کردم این موضوع حرف دل آدم های قصه من است که از منِ فیلمنامه نویس می خواهند آنها را تشریح، خود واقعی شان را کم کم پیدا کنم و مثل یک آینه در برابرشان قرار دهم از همین رو قصه بسیار خطی پیش رفت.»
این کارگردان تاکید داشت:« پایان این قصه خود من را هم غافلگیر کرد به همین دلیل مجبور شدم برگردم و دوباره شخصیت پردازی کنم و از یک منظر دیگر به قصه خودم نگاه کنم البته من دوست دارم این اتفاق برای تماشاگران هم رخ دهد. یعنی یک بار با یک قصه ای همراه شوند اما وقتی به پایان رسید احساس کنند باید برگردند و آن را مرور کنند. زیرا هرچیزی می تواند لایه های مختلف داشته باشد و این موضوع به من خیلی کمک کرد.»
یوسفی نژاد گفت:« دوربین ما در این فیلم بسیار با بازیگران همراه است به طوری که حتی جرات ندارد یک قدم بدون بازیگر حرکت کند. واقعیت ماجرا این است که دوستان طراح صحنه حتی این جنازه را طراحی کرده بودند منتها از آنجایی که ما در صحنه پردازی فیلم متوجه شدیم که دوربین ملاحظه شخصیت های فیلم را دارد از خودمان پرسیدیم که این جنازه فیزیکی چقدر برای این آدم هایی که آنجا هستند، مهم است؟ من احساس کردم اصلا برایشان اهمیت ندارد به همین دلیل گفتم دوربین هم به عنوان یکی از آدم ها سراغ این جنازه نرود.»
این نویسنده در مورد متن پردیالوگ این فیلم بیان کرد:«من خیلی متاثر از فضای اینگونه مجالس بودم، آنها را مطالعه بصری می کردم، در رفتار آدم ها متمرکز بودم و تلاش می کردم رفتار شخصیت های قصه من به رفتار آدم ها در واقعیت نزدیک باشد زیرا علاقه دارم این واقعیت محض با درام آمیخته شود و فضاها قابل باور باشد برهمین اساس حس می کنم آن افرادی که این فضاها را به عینه در شهر تبریز با فرهنگ آنها تجربه کرده اند متوجه این التهاب بیرونی می شوند به همین دلیل فکر می کردم باید این موارد را منتقل کنم اما بعد از اکران متوجه شدم که تعداد کثیری از تماشاگران فیلم را با زیرنویس نگاه می کنند از همین رو به نظرم باید در فیلم بعدی با حجم دیالوگ ها به گونه دیگری برخورد کنیم یا پاساژهایی را در فیلم در نظر بگیریم.»
او در مورد استفاده از زبان ترکی در این فیلم اظهار کرد :« ساخت فیلم به زبان ترکی ریسک نبود به طور کلی خیلی از کشورها به دلیل وجود داشتن امکانی به نام زیرنویس سعی می کنند از این فرصتی که سینما به آنها می دهد استفاده کنند و پتانسیل های زبانی خود را ارایه دهند. به هرحال این موضوع یک تازگی برای مخاطبان دارد از همین رو هنوز هم معتقدم یکی از جذابیت های فیلم «او» همین زبان است.»