صاحب‌خبر - حتما شما هم این روزها تصویر بسته های هویج 90 هزار تومانی آمریکایی را دیده اید. یادتان هست سال ها پیش به ویژه در دهه شصت «نارگیل»، «آناناس»، «انبه» و «کیوی» را از نزدیک ندیده بودیم و حتی فرصت خوردن میوه‌ای مثل موز هم، سالی یک‌بار پیش می‌آمد. اما کم کم هر کدام از این میوه‌ها در دوره‌ای، از کشورهای آفریقایی یا جنوب‌شرق آسیا، وارد بازار میوه و تره‌بار ایران شد و به رغم قیمت بالا نسبت به میوه‌های وطنی، در سبد خرید خانواده‌های ایرانی نشست و اول از روی هیجان تجربه و بعدها به دلیل احساس نیاز، کم‌کم به جزء ثابت خریدهای روزمره خانواده‌های ایرانی تبدیل شد. تا جایی که این روزها، دیگر تصور سبد میوه پذیرایی از مهمان، بدون موز و کیوی سخت است و برگزاری مراسم خواستگاری، بدون یکی، دو دانه آناناس، بی‌توجهی به حساب می‌آید! به این فهرست اضافه کنید: گوجه‌گیلاسی، کلم‌بروکلی، انواع روغن و سس، برنج و شکر سرخ، انواع پنیر و شکلات صبحانه، چیپس‌ها و نوشیدنی‌های جورواجور و تعداد زیادی فست‌فود که تا پیش از این نمی‌شناختیم اما این روزها حس می‌کنیم زندگی بدون آن‌ها امکان ندارد! می‌بینید؟ فرمول تغییر ذائقه مخاطب، شکل دادن احساس نیاز به یک کالای غیرضروری و در نهایت، ایجاد بازارهای جهانی برای یک کالای لاکچری، به همین سادگی است: محصولی را که مخاطب تا پیش از این از وجودش بی‌اطلاع بوده یا به آن احساس نیاز نمی‌کرده با ظاهری چشم‌نواز و در بسته‌بندی‌های شیک، با قیمت بالا و توصیه و تاکید بر خواص عجیبش، ارائه می‌کنی و آن قدر روی متفاوت بودنش تبلیغات می‌کنی تا مخاطبان، مشتری و کم‌کم، علاقه مند و وابسته شوند. اتفاقی که در سال‌های اخیر، برای محصولات خارجی زیادی در ایران افتاده و همچنان ادامه دارد و به تازگی انتشار عکس‌های جالبی مثل «هویج آمریکایی 90 هزارتومانی»، «میوه‌های عجیبی مثل پیتایا، جک‌فروت و رمبوتان، هر کدام کیلویی 50 تا 100 هزار تومان»، «انواع پنیرهای فرانسوی، هر برش صدگرمی 30 هزارتومان» و «تمشک 480هزارتومانی» که در شعبه‌هایی از فروشگاه شهروند تهران، عرضه شده، در شبکه‌های اجتماعی، تعجب بسیاری از ایرانی‌ها را برانگیخته است و همه حیرت‌زده، می پرسند: «واقعا در کشوری چهارفصل مثل ایران با وجود محصولات کشاورزیِ متنوع و باکیفیت و تولیدکنندگان داخلی محصولات خوراکی، ورود هویج و تمشک و بیسکویت و شکلاتِ چندده هزار تومانی که تقریبا هیچ فایده ای جز ذائقه سازی، گسترش فرهنگ مصرف‌گرایی و سرخوردگی تولیدکننده داخلی ندارد، چه معنی می‌تواند داشته باشد؟»∎​