وام سندیکایی ریشه در سال‌های 1960 دارد. تولد یورو و دلار و توسعه بازارهای بین‌بانکی فرامرزی امکاناتی را فراهم کرد تا وام‌دهندگانی از مناطق مختلف جغرافیایی در سندیکاهایی دور هم جمع شوند و در وام‌هایی مشارکت کنند که دارای یک مبنای تأمین مالی مشترک و یک سلسله‌شرایط و مقررات مشترک بود.
نقش اساسی در تکامل این بازار ناشی از توسعه سیستمی‌ بود که بتواند اعتبارات میان‌مدت را با دوره‌های قابل تنظیم نرخ سود معرفی کند. به‌جای اینکه نرخ سود برای کل دوره یک اعتبار تعیین و تثبیت شود، این نرخ به‌صورت گاه‌به‌گاه بر مبنای فواصل زمانی از پیش توافق‌شده تنظیم و تعیین می‌شود تا منعکس‌کننده نرخ سود بازار سپرده‌های بین‌بانکی باشد که دائما در حال تغییر است.
سال‌ها، بیشتر بازارهای داخلی که سنتی و تحت مقررات حوزه‌های نظارتی بانک‌های مرکزی بودند، آمادگی پذیرش این ابداعات و خلاقیت‌ها را نداشتند. اما اکنون، بیشتر بانک‌های مهم و بین‌المللی از فعالان این بازارند. در سال‌های اولیه این بازار، بزرگ‌ترین وام‌های سندیکایی در بازارهای داخلی ایالات متحده آمریکا ترتیب داده می‌شد. اما بعدها، اروپا و سپس منطقه آسیایی اقیانوس آرام موفق به معرفی این‌گونه وام‌ها شدند. در آن سال‌ها، بزرگ‌ترین وامی‌ که انجام شده بود، رکورد 55‌میلیارد‌دلاری برای BHP Billiton در سال‌های ۲۰۰۷-۲۰۰۸ ترتیب داده شده بود. در دهه 1970، Iran Overseas Investment Bank در لندن از زیرمجموعه‌های بانک ملی و بانک صنعت و معدن، بهترین بانک عاملی بود که به‌عنوان Lead Manager برای وام‌های مورد درخواست مؤسسات ایرانی یا به‌صورت بانک مشارکت‌کننده در دیگر وام‌های مهم بین‌المللی در سطح جهانی مشارکت داشت. این بانک در زمان خود توانست تسهیلات چند صد میلیون‌دلاری به‌نفع هریک از شرکت‌ها و مؤسسات مهم ایرانی در قالب وام‌های سندیکایی و با نازل‌ترین نرخ‌های موجود در بازار لندن فراهم کند. تجربه موفق این نوع وام در دنیا در حالی است که در سال‌های اخیر، بانک مرکزی دستورالعمل‌های لازم برای انعقاد قراردادها، مشارکت و مدیریت وام‌های سندیکایی را صادر و آنها را تشویق کرد به ارائه این‌گونه تسهیلات بپردازند.