صاحب‌خبر - در حالی که از اکران «تایتانیک» 20 سال می گذرد، جیمز کامرون کارگردان این فیلم برای نخستین بار به سوالی که برای خیلی از علاقه مندان فیلم وجود دارد، پاسخ گفت. به گزارش خبرگزاری مهر، جیمز کامرون سازنده فیلم پرفروش «تایتانیک» سرانجام به این سوال پاسخ گفت که چرا در آخرین صحنه فیلم، رز تلاش نمی کند تا به جک روی دری که در آب شناور بود، جایی بدهد؟ کامرون با پاسخ به این پرسش دل برخی از مخاطبان را هم به درد آورد. وی در پاسخ به این که چرا رز جایی برای جک روی در شناور در آب باز نکرد؟ گفت: «جواب خیلی ساده و در صفحه 147 فیلم نامه نوشته شده است. آن جا ذکر شده جک می میرد... همین!» کامرون افزود: «این خیلی ابلهانه است که حالا بعد از 20 سال بیاییم بنشینیم و در این باره حرف بزنیم.» سازنده «تایتانیک» گفت: «اما در عین حال این نشان دهنده این است که جک آن قدر برای مخاطبان عزیز بود که دیدن مرگ او این همه آن ها را اذیت کرده است.» وی افزود: «اگر او زنده می ماند، فیلم بی معنی می شد... این فیلم درباره مرگ و جدایی است؛ او باید می مرد. حالا چه این طور، چه با افتادن یکی از دودکش های بزرگ کشتی روی او، جک باید می رفت. این هنر است، اتفاق ها باید به دلایل هنری رخ دهد، نه دلایل فیزیکی.» کامرون که در عین حال به عنوان فردی معتقد به صحت علمی شناخته شده است، از نظر فیزیکی نیز از خودش و فیلمش دفاع کرد و گفت: «من با یک تکه چوب روی آب بودم و دو روز افرادی را روی آن امتحان کردیم و دیدیم در چنان شرایطی تنها آن تکه چوب می تواند از یک نفر حمایت کند و این به معنی آن است که رز در غیر این صورت نمی توانست در آب 28 درجه زیر صفر به مدت سه ساعت باقی بماند تا کشتی نجات بتواند به او برسد.» نتیجه گیری کامرون در نهایت چنین بود: «ما خیلی دقیق سعی کردیم آن چه را در فیلم می بینید در بیاوریم. آن زمان -همان طور که حالا- باورمان این بود که تنها یک نفر می توانست در آن شرایط زنده بماند.» البته این نخستین بار نیست که کامرون این بحث را تقریبا رها کرده و سال 2012 نیز که گروهی خواسته بودند ثابت کنند برای هر دو شخصیت فیلم روی در جا بود، او سعی کرد نشان دهد که این امکان پذیر نبود. البته این بار او جبهه متفاوتی گرفت و بر این نکته تکیه کرد که از نظر داستانی جک باید می رفت. بنابراین نتیجه ای که از همه این حرف ها گرفته می شود این است که جک باید می مرد تا هواداران فیلم، به عنوان یک فیلم کلاسیک، هنوز بعد از 20 سال برای از دست رفتن او غصه دار باشند.∎​