Image copyright AFP

ایران در دومین بازی از سری مسابقات مقدماتی جام جهانی روسیه مقابل تیم ملی چین مساوی کرد و یک امتیاز حساس گرفت.

مربیان کمتر به آرایش تیم پیروز دست می زنند، اما سرمربی تیم ملی ایران با سه تغییر عمده این تیم را روانه میدان کرد. با توجه به مصدومیت دژاگه، کنار گذاشتن او تغییری اجباری بود، اما نیمکت نشینی جلال حسینی تا حدود زیادی غیرقابل انتظار بود. طارمی و حاج صفی روز خوبی در مقابل قطر نداشتند، اما بازی کردن میلاد محمدی در دفاع چپ و در حالی که پست تخصصی این بازیکن نیست نشان از اعتماد زیاد کی روش به جوانان فوتبال ایران دارد.

نمرات بازیکنان از ١٠ نشان‌دهنده تاثیرگذاری آنان در این بازی است.

علیرضا بیرانوند (۶):

در روزی که دروازه ایران کمتر مورد تهدید قرار گرفت بیرانوند روز آرامی را سپری کرد. بیرانوند با قامتی بلند و دستان کشیده در کنترل توپ‌های هوایی و خروج‌ها باید بیشتر دقت کند. در دقایق پایانی شوت از راه دور بازیکن چینی را بیرانوند در دو حرکت کنترل کرد، موضوعی که در بازی‌های حساس می‌تواند بسیار به ضرر ایران شود.

مرتضی پورعلی گنجی (٧):

پورعلی گنجی پس از درخشش در بازیهای آسیایی کاملاً از ترکیب تیم ملی دور شد، اما با توجه به تجربه بازی در لیگ چین در این بازی زوج پژمان منتظری شد. پورعلی گنجی با اعتماد به نفس مناسب خود یکی ازخوبهای ایران بود. تکل‌های به موقع و بازی‌خوانی او و قطع پاس‌های عمقی چینی‌ها موجب شد بازیکنان چینی کمتر در موقعیت گلزنی قرار بگیرند.

جلال حسینی (٧):

نیمکت‌نشینی حسینی در این بازی کاملاً فنی بود. با توجه به شرایط سنی منتظری و حسینی و سرعت پایین این دو، کی روش ترجیح داد تا یکی از این دو بازیکن در ترکیب قرار بگیرد. حسینی یکی از بازیکنانی است که کمترین نواسانات را دارد و پس از مصدومیت منتظری زوج پورعلی گنجی شد. حسینی در تمامی درگیری‌های یک در مقابل یک و در بیشتر نبردهای هوایی نیز موفق عمل کرد و در دو صحنه با حضور خوب خود مانع از گلزنی چینی‌ها شد.

میلاد محمدی (۵):

محمدی در این بازی حساس جایگزین حاج صفی با تجربه شد. در حالی که چین در بیشتر دقایق با پنج مدافع بازی می‌کرد محمدی فضای نسبتاً زیادی در اختیار داشت تا بتواند نقش موثرتری در حمله ایفا کند. عدم اعتماد به نفس کافی و ارسال‌های نه چندان مناسب از نقاط ضعف این بازیکن جوان در این دیدار حساس بود. محمدی در نبردهای یک در مقابل یک و به لطف سرعت خوب خود در دفاع تا حدودی موفق عمل می‌کرد، اما همچنان این منطقه مشکل اصلی تیم ملی است.

رامین رضاییان (۶):

رضاییان بدون تردید نسبت به بازی گذشته شرایط بهتری داشت. همکاری خوب او با جهانبخش سمت راست را به نقطه قوت ایران تبدیل کرده بود. در فوتبال سانتر نوعی پاس است که دقت از مهمترین فاکتورهای آن محسوب می‌شود. ارسال‌های رضاییان قدرت مناسبی داشت اما فاقد دقت کافی بود و در بیشتر مواقع به بازیکنان خودی نمی‌رسید. اشتباه وحشتناک رضاییان در دقایق پایانی می‌توانست جریان بازی را کاملاً تغییر دهد.

آندارانیک تیموریان (٧):

تیموریان با تجربه فراوان خود میانه میدان بازی را با آرامشی دیدنی کنترل می‌کرد، مهم‌ترین نقش تیموریان در پرسینگ تیمی است. در فوتبال زمان و منطقه پرس بسیار مهم است. تیموریان با تجربه فراوان خود به خوبی از این موضوع آشنایی دارد و با زمانبندی مناسب در پرسینک مانع می‌شد تا چین بتواند از خط میانی ایران به‌راحتی عبور کند. تیموریان با جنگندگی خوب خود شرایط را برای درخشش عزت الهی فراهم کرد.

سعید عزت الهی (٨):

عزت الهی با اعتماد به نفسی دیدنی مرد برتر میدان بود. حضور خوب در دفاع و حمله و همینطور کنترل سرعت تیمی از ویژگی‌های خوب او در این بازی بود. عزت الهی به خوبی از نقش خود آگاهی داشت و درکنار تیموریان تمامی توپهای سرگردان در میانه میدان را از آن خود می‌کرد. پاس‌های عمقی دقیق و آرامش مثال زدنی او را به مرد برتر میدان تبدیل کرد.

مسعود شجاعی (۵):

شجاعی به دلیل مصدومیت دژاگه جایگزین او در پست هافبک نفوذی شد. در روزی که بازیکنان چین با نفرات زیاد در دفاع تمامی فضاها را پوشش داده بودند شجاعی باید با تکنیک خوب خود بیشتر در یک سوم حمله صاحب توپ می‌شد و بازیکنان کناری را بیشتر صاحب توپ می‌کرد. شجاعی در چندین مورد به‌راحتی توپ را تقدیم بازیکنان چین کرد موضوعی که برای بازیکن باتجربه ای همچون او نقطه ضعف بزرگی محسوب می‌شود.

رضا قوچان نژاد (٧):

قوچان نژاد در نقش هافبک نفوذی به مراتب شرایط بهتری نسبت به شجاعی داشت. کادر فنی تیم ملی سعی داشت با کمترین ریسک به بازی ادامه دهد و به همین منظور قوچان نژاد خیلی دیر به ترکیب اضافه شد.

علیرضا جهانبخش (۵):

در روزی که تراکم زیاد بازیکنان چینی در مرکز زمین موجب شده بود تا فضای بیشتری در کناره ها وجود داشته باشد جهانبخش روز ضعیفی داشت. در سیستم دفاع سه نفره چین هافبکهای کناری این تیم در بیشتر مواقع به‌عنوان مدافع کناری عمل می‌کردند و همانطوری که در نمودار مشاهده می‌کنید عملاً مدافعین و هافبکهای کناری ایران می‌توانستند با برتری عددی در این منطقه و ارسالهای دقیق چین را تحت‌فشار قرار دهند اما جهانبخش کمتر در جریان بازی قرار داشت.

وحید امیری (۵):

امیری نیز به مانند جهانبخش روز نسبتاً آرامی را سپری کرد. امیری و محمدی بازیکنان چپ پایی هستند که به راحتی می‌توانستند با حرکت اورلپ روی دروازه چین موقعیت ایجاد کنند اما این حرکات کمتر در سمت چپ مشاهده می‌شد.

مهدی ترابی (۶):

در پانزده دقیقه پایانی ترابی جایگزین امیری در چپ شد. ترابی جوان در بیشتر دقایق سردرگم بازی می‌کرد که تا حدودی نیز برای بازیکن جوان همچون او طبیعی است، اما پس از شوت نسبتاً خطرناکی که می‌توانست دروازه چین را باز کند تا حدودی بهتر شد.

سردار آزمون (۵):

یک روز ضعیف دیگر از آزمون نشان داد این بازیکن هنوز به‌عنوان تک مهاجم از نقش خود به خوبی آگاهی ندارد. آزمون به خوبی تغذیه نمی‌شد، اما در دفعاتی که صاحب توپ می‌شد نیز بسیار شتابزده عمل می‌کرد. آزمون باید در نقش بازیکن رابط بهتر عمل کند و هافبکهای کناری خود را بیشتر در جریان بازی قرار دهد.

خلاصه:

ایران با این تساوی و با کسب چهار امتیاز از دو بازی در مسیر درستی قرار دارد. چین در این بازی به خوبی توانست نقاط ضعف خط دفاعی‌اش را برطرف کند و به رغم مصدومیت دروازه بان اصلی‌اش دروازه خود را بسته نگه دارد. مهم‌ترین نقطه قوت ایران در این بازی تاکتیک پرسینگ تیمی ایران بود. کی روش به خوبی می‌دانست که بازیکنان چینی برخلاف قطری‌ها فاقد تکنیک فردی مناسب هستند و به همین دلیل به محض اینکه بازیکنان چینی صاحب توپ می‌شدند بازیکنان ایران وظیفه داشتند تا به او حمله کنند. در این صورت بازیکنان حریف به‌راحتی توپ را از دست می‌دادند و نمی توانستند جریان بازی را کنترل کنند. نقطه قوت تیم ملی نسبت به گذشته انتخاب تاکتیکی نسبتاً متفاوت است. انعطاف پذیری تاکتیکی تیم ملی در این بازی نشان داد که تیم ملی فوتبال ایران در مسیر پیشرفت قرار دارد اما همچنان در ایجاد موقعیت گل با بازیهای ترکیبی ضعف دارد. مشکلی که می‌تواند با تمرین و زمان بیشتر برطرف شود.