شهروند| چارلز بامبردیر، مبتکر اهل مونترال کانادا ایده‌ای مفهومی از یک قطار فضایی فرضی را مطرح کرده است. این قطار فضایی سولاراکسپرس (سریع و سیر خورشیدی) نام دارد و می‌تواند مسافران و بارها را سریع‌تر از هر وسیله موجود دیگری، در میان سیارات جابه‌جا کند. بامبردیر و تیمش این‌گونه تصور می‌کنند که سولار اکسپرس سرعتی حدود یک‌درصد سرعت نور خواهد داشت. این یعنی سولار اکسپرس قادر خواهد بود در هر ثانیه ۳هزار کیلومتر را پیمایش کند و این به معنای آن است که رسیدن از زمین به مریخ کمتر از دو روز زمان خواهد برد. البته همه اینها در صورتی عملی خواهند بود که این ایده تحقق پیدا کند! بامبردیر می‌گوید:  «در فضا، پرخرج‌ترین بخش سفر، فازهای شتاب گرفتن و کاهش شتاب است. انرژی لازم برای این قسمت‌ها بسیار زیاد است، مخصوصا اگر برای چیزی به سنگینی یک قطار باشد. در ادامه، اگر شما شروع به جابه‌جایی بار و محموله‌ها نیز بکنید، این کار بسیار گران خواهد شد.» با این حال، هنگامی که سرعت قطار پیوسته شود، انرژی مصرفی آن به کمترین میزان خود خواهد رسید. این فکر و ایده است که پشت مفهوم سولار اکسپرس قرار دارد. سولار اکسپرس هیچ‌گاه متوقف نخواهد شد و در عوض، از واگن‌ها یا کپسول‌ها برای انجام امور لازم استفاده خواهد شد. درحالی‌که این مهم است که به خاطر داشته باشیم این طرح پروژه‌ای درحال انجام نیست و تنها ایده‌ای مفهومی است. تیم تحقیقاتی بامبردیر به دنبال راه‌حل‌های خارج از چارچوب برای مشکلات سفر فضایی انسان هستند. بامبردیر می‌گوید: «واضح است که مطالب زیادی جهت مطرح‌کردن وجود دارد که با جنبه‌های مختلف آن نظیر جرم، سرعت، انرژی و... آغاز می‌شود. چگونه می‌توان چنین وسیله پیچیده‌ای را کنترل کرد؟ سولار اکسپرس ایده‌ای کلی است و ما دوست داریم بدانیم چگونه می‌توانیم آن را بهبود ببخشیم.» اگر بتوانید تصور کنید، امکان عملی‌کردن سولار اکسپرس معقول نیست. طبق گفته‌های کریستین تابلانگ از مجله  Forbes، با استفاده از سولار اکسپرس سفر به ماه ۲٫۱۳ دقیقه، سفر به مریخ ۳۷ ساعت و سفر به نپتون – دورترین سیاره نسبت به زمین حدود ۱۸ روز طول می‌کشد. اگر بخواهیم دیدی مقایسه‌ای داشته باشیم، فضاپیمای ویجر۲ بیش از ۱۲‌سال طول کشید تا به نپتون برسد و ناسا می‌گوید که حدود ۲۶۰ روز طول می‌کشد تا با تکنولوژی فعلی به مریخ برسیم. از آن‌جا که زمان مورد نیاز برای سفر فضایی در منظومه شمسی‌مان یکی از عوامل محدود‌کننده برای ما انسان‌ها به شمار می‌رود، طرح چنین ایده‌هایی همیشه خوب است، اهمیتی ندارد که به ثمر نشستن آنها چقدر می‌تواند بعید و غیرمحتمل باشد. می‌توان در آینده امیدوار بود محققان پاسخی برای پرسش‌های ایده «بامبردیر» داشته باشند. تا آن موقع تنها می‌توان آن را تصور کرد!