با توجه به رفع تحریم ها و تمایل شرکت ملی صادرات گاز به صادرات گاز به کشورهای همسایه و اروپا، بهتر است اشتباهی را که سال ها پیش درباره احداث خط لوله صلح و صادرات گاز به پاکستان مرتکب شده ایم دیگر مرتکب نشده و نسبت به اجرایی شدن پروژه های صادراتی گازی با اراده ای قوی و تعهدی محکم تر اقدام کنیم.سال ها پیش زمانی که بحث احداث خط لوله صلح قطعی شد ما به دنبال اجرای پروژه ای بلندمدت، صادرات گاز ایران به پاکستان، هند و در آینده به چین بودیم اما به علت فشارهای آمریکا، اختلافات میان هند و پاکستان و نهایتا وضع تحریم ها علیه کشورمان این پروژه اهمیت استراتژیک خود را از دست داد.به طوری که هند اعلام کرد که از این پروژه کناره گیری می کند.بدین ترتیب حضور چین نیز در این طرح منتفی شد.پاکستان نیز که به دنبال دریافت گاز از ایران بود تحریم را بهانه قرارداد و اقدامی جهت احداث بخش پاکستانی خط لوله صلح انجام نداد.هم اکنون نیز با گذشت  حدود دو سال از پایان موعد اجرایی شدن قرارداد، پاکستان اقدامی جهت احداث این خط لوله انجام نداده است در حالی که اگر تا پایان سال 2014 از ایران گاز دریافت نمی کرد باید ماهانه 200 میلیون دلار به کشورمان جریمه می پرداخت.لذا حالا هم که وزارت نفت به دنبال صادرات گاز ایران به عمان، امارات و هند از طریق احداث خط لوله زیردریایی است باید قراردادهای محکمی در این خصوص بسته شود به طوری که اتفاقی که برای خط لوله صلح افتاد در این موارد تکرار نشده و وزارت نفت هم تا زمانی که از اجرایی شدن تعهدات طرف مقابل مطمئن نشده  بخش ایرانی پروژه را آغاز نکند زیرا که کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس وابستگی شدیدی به سیاست های آمریکا دارند و آمریکا هم به دنبال کارشکنی و سنگ اندازی در مسیر فعالیت های بین المللی کشورمان است که این عهدشکنی را در بحث اجرایی شدن برجام دیده ایم.بنابراین اجرایی شدن این پروژه ها باید با مشارکت طرفین و به صورت پایاپای صورت بگیرد نه اینکه ایران اقدامات اجرایی را در بخش خود انجام داده و سپس منتظر طرف مقابل بنشیند و طرف مقابل هم با بهانه تراشی های واهی به دنبال باج گرفتن از کشورمان باشد.لذا باید تعهد محکمی در این خصوص بسته شود و وزارت نفت هم با اراده ای محکم دریافت جریمه تاخیر در اجرایی شدن پروژه از سوی طرف مقابل را پیگیری کند.با وجود تعهد محکم در قرارداد، کشورهایی که خواهان دریافت گاز از ایران هستند مجبور می شوند که تصمیم قطعی را اتخاذ کرده و اگر خواهان واردات گاز از ایران هستند با جدیت در این راه قدم بردارند.البته نکته قابل اشاره دیگر این است که کشورمان باید هرچه سریع تر مانند قطر وارد بازار جهانی ال ان جی شده و صادرات گاز از این طریق را اجرایی کند چراکه صادرات گاز از طریق ال ان جی نیازی به مطالعات گسترده برای انتخاب مسیر و هزینه های سنگین احداث خط لوله نخواهد بود و هر که کشوری که خواهان واردات گاز از ایران است به راحتی می تواند از ایران گاز دریافت کند.اگر هم کشوری از واردات گاز ایران منصرف شود خسارتی بابت هزینه هایی که در این خصوص صورت گرفته است به کشور وارد نمی شود چراکه با بازاریابی مناسب می توان گاز را به کشور دیگری صادر کرد.البته این بدان معنا نیست که صادرات گاز از طریق خط لوله اشتباه است ولی اگر تعهد محکم و اراده ای قوی در طرف مقابل نمی بینیم باید از طریق ال ان جی اقدام به صادرات گاز کنیم.