کارآفرین‌میلیارد دلاری ایران کارش را از دستفروشی و درآمد روزانه 3000 تومان شروع کرده است. او تنها 38سال دارد و درآمدزایی چشمگیرش با یک اتفاق معجزه‌آسا استارت خورده است.
عباس برزگر در یک شب بارانی دو گردشگر آلمانی را به خانه فقیرانه خود مهمان و از آنها با دمپختک و ترشی لیته پذیرایی می‌کند. مهمانان خارجی برزگر با پذیرایی صمیمانه و بی‌ریای او دو روز تمام به سبک روستاییان ایرانی زندگی می‌کنند و گویا این تجربه منحصربه‌فرد آن‌قدر برایشان جذاب بوده که بسرعت موضوع را رسانه‌ای کرده و برزگر را با انبوهی مهمان ناخوانده از آن سوی مرزها مواجه می‌کنند.
هوشمندی او برای بهره‌برداری از این اتفاق، بسرعت برزگر را شهره عام و خاص می‌کند و شبکه‌های تلویزیونی از سراسر جهان کارآفرین روستایی ایران را روی آنتن خود می‌برند. برزگر حالا علاوه بر دهکده توریستی‌اش در تدارک برپایی یک تور عشایری با 15هزار سیاه چادر است. تور عشایری او تا انتهای سال 95 رزرو شده و کارشناسان می‌گویند این تور می‌تواند درآمدزایی برزگر را تا پنج سال پرسودترین کارآفرینی در ایران کند.
عباس برزگر در حال حاضر مشغول آماده‌سازی 15 هزار سیاه چادر عشایری است. او با بزرگان طایفه‌های قشقایی و بختیاری به توافق رسیده تا مهمانان خارجی را در سیاه‌چادرهایشان بپذیرند و هر خانواده عشایری در ازای پذیرایی از مهمانان درصدی از هزینه اقامت مسافران را دریافت کنند.
یونسکو در کتاب راهنمای گردشگری خود، تور عشایری او را به‌عنوان شگفت‌انگیزترین تجربه گردشگری در ایران معرفی کرده و مسافران خارجی تا آخر سال 95 تمام سیاه چادرهایش را رزرو کرده‌اند.
در حال حاضر هزینه هر شب اقامت در دهکده گردشگری او چیزی حدود سه میلیون تومان است. کارشناسان صنعت گردشگری می‌گویند اگر او بتواند استانداردهای هتل خاص و منحصر به فردش را ارتقا دهد به راحتی می‌تواند درآمدش را به‌عنوان یکی از گرانقیمت‌ترین هتل‌های خاورمیانه و جهان افزایش دهد. او این روزها مشغول آموزش خانواده‌های عشایری برای پذیرایی از مهمانان خارجی است. می‌گوید صد نفر از جوانان خانواده‌های عشایر زبان انگلیسی آموخته‌اند تا بتوانند به راحتی با مهمانان ارتباط برقرار کنند. آنها قرار است مهمانان خود را به تماشا و تجربه تمام روزمر‌گی‌های زندگی ایل قشقایی و بختیاری ببرند. مهمانان از دامنه‌های کوه بالا می‌روند و گیاهان دارویی می‌چینند. به صحرا می‌روند و در کنار چوپان‌ها غذا می‌خورند. به سوگواری‌ها و جشن‌های عشایری دعوت می‌شوند. شبانه و در سکوت کوهستان به پیرمردهای نی انبان و سرنانواز گوش می‌دهند و کنار دارهای زمینی گلیم و گبه می‌نشینند و بر تارهای آن گره می‌زنند. قصه‌های جن و پری کهنسالان ایل و تجربه‌های شگفت‌انگیزشان از مواجهه با طبیعت را می‌شنوند و باورهایشان درباره تولد یک نوزاد جدید و رسوماتشان را تماشا می‌کنند.