شرق: لیلا رجبی پرتابگر بلاروسی‌الاصل کشورمان باز هم برای دوومیدانی زنان ایران افتخار آفرید. افتخار بزرگی که تا به الان نصیب هیچ دختر دوومیدانی‌کاری نشده بود. لیلا اولین مدال تاریخ دوومیدانی بانوان ایران را در بازی آسیایی در ماده پرتاب وزنه به‌دست آورد. او با رکوردی به میزان ١٧مترو80سانتیمتر مدال نقره دلچسبی برای کاروان ورزش ایران به ارمغان آورد تا افتخارات زنان ورزشکار ایرانی را پررنگ‌تر کند
بالاخره به آرزویت رسیدی؟
بله، من واقعا به آرزویم رسیدم. تا الان در هر مسابقه آسیایی که برای تیم ایران شرکت کرده ام مدال گرفته ام. تنها مدال بازی‌های آسیایی مانده بود که از هر مدال دیگری در آسیا برایم بااهمیت‌تر بود. باور نمی‌کنید که شب قبل مسابقه را تا صبح چطور سر کردم. از استرس تمام بدنم می‌لرزید.
پیش‌بینی‌ات هم که درست از آب در آمد؟
بله، من روی مدال طلا حساب باز نکرده بودم چون رقیب چینی‌ام رکوردش از من بالاتر بود. او مدال جهان و المپیک دارد. رقابت برایم با او خیلی سخت بود به همین خاطر هم پیش‌بینی‌کرده بودم یا نفر دوم می‌شوم یا سوم.
رکورد شخصی تو 18مترو18سانتیمتر بود، چرا نتوانستی بالای 18متر پرتاب کنی؟
به‌دلیل اینکه از چندجا آسیب‌دیدگی داشتم و نمی‌خواستم به خودم فشار بیاورم. ضمن اینکه بازی‌های آسیایی جای رکوردزدن نیست جای مدال‌گرفتن است. تو ممکن است حتی رکورد شخصی‌ات را در این بازی‌های بزنی اما مدال نگیری.
چه احساسی داری؟
اول از همه خیلی خسته‌ام بعد خوشحال. خوشحال از اینکه توانستم اولین مدال دوومیدانی زنان ایران را بگیرم و باعث خوشحالی ایرانی‌ها شوم.
بازی‌های آسیایی تمام شد و حالا باید آماده حضور در المپیک2016 برزیل باشی. هنوز می‌خواهی بعد از شش، هفت‌سال بدون مربی تمرین کنی. نمی‌خواهی از مسوولان ورزش حالا که توانستی این افتخار بزرگ را بیاوری بخواهی که یک‌مربی خارجی برایت بیاورند؟
این موضوع دیگر به من ربطی ندارد، من کارم را انجام دادم و با مدالی که گرفتم توانایی‌ام را نشان دادم آوردن مربی به مسوولان وزارت ورزش و فدراسیون مربوط می‌شود. من اصلا دوست ندارم بدون مربی به‌تنهایی و با شرایط سخت تمرین کنم. ولی چاره‌ای ندارم. همه کشورها از چهارسال قبل برای بازی‌های المپیک برنامه‌ریزی می‌کنند اما در ایران دقیقه90 تصمیم می‌گیرند.
بازی‌های آسیایی تمام شد الان به چه فکر می‌کنی؟
باید برای بازی‌های المپیک 2016 برزیل آماده شوم. فرصت خیلی کمی دارم. باید حتما مربی تخصصی در کنارم باشد و شرایط حضورم در اردوهای خارجی مهیا باشد. مدال‌گرفتن در بازی‌های المپیک مثل بازی‌های آسیایی نیست.
∎
بالاخره به آرزویت رسیدی؟
بله، من واقعا به آرزویم رسیدم. تا الان در هر مسابقه آسیایی که برای تیم ایران شرکت کرده ام مدال گرفته ام. تنها مدال بازی‌های آسیایی مانده بود که از هر مدال دیگری در آسیا برایم بااهمیت‌تر بود. باور نمی‌کنید که شب قبل مسابقه را تا صبح چطور سر کردم. از استرس تمام بدنم می‌لرزید.
پیش‌بینی‌ات هم که درست از آب در آمد؟
بله، من روی مدال طلا حساب باز نکرده بودم چون رقیب چینی‌ام رکوردش از من بالاتر بود. او مدال جهان و المپیک دارد. رقابت برایم با او خیلی سخت بود به همین خاطر هم پیش‌بینی‌کرده بودم یا نفر دوم می‌شوم یا سوم.
رکورد شخصی تو 18مترو18سانتیمتر بود، چرا نتوانستی بالای 18متر پرتاب کنی؟
به‌دلیل اینکه از چندجا آسیب‌دیدگی داشتم و نمی‌خواستم به خودم فشار بیاورم. ضمن اینکه بازی‌های آسیایی جای رکوردزدن نیست جای مدال‌گرفتن است. تو ممکن است حتی رکورد شخصی‌ات را در این بازی‌های بزنی اما مدال نگیری.
چه احساسی داری؟
اول از همه خیلی خسته‌ام بعد خوشحال. خوشحال از اینکه توانستم اولین مدال دوومیدانی زنان ایران را بگیرم و باعث خوشحالی ایرانی‌ها شوم.
بازی‌های آسیایی تمام شد و حالا باید آماده حضور در المپیک2016 برزیل باشی. هنوز می‌خواهی بعد از شش، هفت‌سال بدون مربی تمرین کنی. نمی‌خواهی از مسوولان ورزش حالا که توانستی این افتخار بزرگ را بیاوری بخواهی که یک‌مربی خارجی برایت بیاورند؟
این موضوع دیگر به من ربطی ندارد، من کارم را انجام دادم و با مدالی که گرفتم توانایی‌ام را نشان دادم آوردن مربی به مسوولان وزارت ورزش و فدراسیون مربوط می‌شود. من اصلا دوست ندارم بدون مربی به‌تنهایی و با شرایط سخت تمرین کنم. ولی چاره‌ای ندارم. همه کشورها از چهارسال قبل برای بازی‌های المپیک برنامه‌ریزی می‌کنند اما در ایران دقیقه90 تصمیم می‌گیرند.
بازی‌های آسیایی تمام شد الان به چه فکر می‌کنی؟
باید برای بازی‌های المپیک 2016 برزیل آماده شوم. فرصت خیلی کمی دارم. باید حتما مربی تخصصی در کنارم باشد و شرایط حضورم در اردوهای خارجی مهیا باشد. مدال‌گرفتن در بازی‌های المپیک مثل بازی‌های آسیایی نیست.