به گزارش نامه نیوز به نقل از بانک ورزش ، بلافاصله بعد از به صدا درآمدن سوت پایان بازی ایران و قطر، علیرضا بیرانوند به سمت دن گاسپار- مربی‌اش در تیم‌ملی- شیرجه زد تا به این شکل از او تقدیر کرده باشد. دروازه‌بان ملی‌پوش پرسپولیس خوب می‌داند که اگر بتواند خود را در همین سطح از آمادگی حفظ کند و البته ضعف‌هایش را هم پوشش بدهد، می‌تواند یکی از 11 مسافر اصلی تیم‌ملی فوتبال ایران در جام جهانی 2018 روسیه باشد.
خود بیرانوند هم شاید باور نمی‌کرد که مرد پرتغالی بر علیرضا حقیقی چشم بپوشد و دروازه تیم‌ملی را بسپارد به او. شاید اصلا درست‌ترین پیش‌بینی از بازی ایران و قطر را فیکس بودن حقیقی می‌دانستیم که البته اتفاق نیفتاد و این بار یک علیرضای دیگر برگزیده شد؛ علیرضا بیرانوند که در چهار بازی ابتدایی لیگ تنها یک گل خورده و در بازی‌های تدارکاتی تیم‌ملی هم عملکرد قابل قبولی داشت. بیرانوند خیلی وقت است پیراهن تیم‌ملی را به تن دارد اما «یک» بودن را پیش‌تر تجربه نکرده بود. بیرانوند را همیشه در حالی می‌دیدیم که به تماشای بازی رقبایش نشسته اما این بار او بود که دستکش‌های طلایی را از کی‌روش تحویل گرفت و در حالی که تمام ورزشگاه یکصدا نامش را فریاد می‌زدند، رفت و ایستاد در دروازه ایران. همان ابتدای کار البته چیزی نمانده بود که کار دست تیم‌ملی بدهد.
با یک خروج اشتباه، به مهاجمان قطر فرصت داد که شانس‌شان را برای گلزنی امتحان کنند و خوش‌شانس بود که پژمان منتظری به موقع رسید و این اشتباه را پوشش داد. البته که بعد از سوشا مکانی و آن اشتباه‌های ویرانگرش پرسپولیسی‌ها علیرضا بیرانوند را بهترین می‌دانند اما نمی‌توانیم چشم بپوشیم بر اشتباه‌هایی که او در هر بازی- چه در پرسپولیس و چه تیم‌ملی- تکرارشان می‌کند. نمونه‌اش همین خروج‌های اشتباه و بدموقعی که در بازی با قطر چندین بار تکرار شد و در بازی‌های لیگ برتری پرسپولیس هم دیده بودیم‌شان. بزرگ‌ترین ضعف بیرانوند این است که به خروج‌هایش اصلا نمی‌توان تکیه کرد. مشکل او در واقع زمان خروج از دروازه است که یا بعد از رد شدن توپ اتفاق می‌افتد، یا وقتی توپ هنوز به او نرسیده. هر دو نمونه را هم در بازی با قطر دیدیم. در یک صحنه توپ از علیرضا بیرانوند رد شده بود که او دروازه را ترک کرد و پشتش خالی ماند و در خروجی دیگر به دلیل فاصله زیادش با توپ موفق به مهار آن نشد. درست مثل خروج‌های اشتباهی که پیش از این در بازی‌های پرسپولیس دیده بودیم و در بازی با گسترش بیش از همه به چشم آمد. در واقع غیر از بازی اول برابر سایپا، در سه بازی دیگر برابر فولاد، صبا و گسترش علیرضا بیرانوند خروج‌های مطمئنی نداشت و هر بار مدافعان توپ‌ها را از مقابل دروازه پرسپولیس جمع می‌کردند.
بیرانوند اما به همان اندازه که در خروج‌هایش از دروازه اشتباه می‌کند، در شروع مجددها بی‌نظیر عمل می‌کند. بازی با پا، جمع کردن توپ در مصاف‌های تک به تک و اعتماد به نفس بالا را می‌توانیم شاخصه‌های دروازه‌بان پرسپولیسی تیم‌ملی بدانیم اما بی‌نقص‌ترین و در واقع بی‌مثال‌ترین توانایی علیرضا بیرانوند در پرتا‌ب دست اوست که اتفاقا در بازی با قطر هم چشمگیر بود. در یکی دو صحنه چیزی نمانده بود که بیرانوند با پرتاب‌های بلندش تیم‌ملی را در موقعیت ضدحمله قرار بدهد اما هر بار مدافعان قطر مانع شدند تا آنچه از حضور ثابت این دروازه‌بان در بازی با قطر در ذهن‌مان می‌ماند، همان خروج‌های بدموقع و اشتباهش باشد.
خود بیرانوند هم شاید باور نمی‌کرد که مرد پرتغالی بر علیرضا حقیقی چشم بپوشد و دروازه تیم‌ملی را بسپارد به او. شاید اصلا درست‌ترین پیش‌بینی از بازی ایران و قطر را فیکس بودن حقیقی می‌دانستیم که البته اتفاق نیفتاد و این بار یک علیرضای دیگر برگزیده شد؛ علیرضا بیرانوند که در چهار بازی ابتدایی لیگ تنها یک گل خورده و در بازی‌های تدارکاتی تیم‌ملی هم عملکرد قابل قبولی داشت. بیرانوند خیلی وقت است پیراهن تیم‌ملی را به تن دارد اما «یک» بودن را پیش‌تر تجربه نکرده بود. بیرانوند را همیشه در حالی می‌دیدیم که به تماشای بازی رقبایش نشسته اما این بار او بود که دستکش‌های طلایی را از کی‌روش تحویل گرفت و در حالی که تمام ورزشگاه یکصدا نامش را فریاد می‌زدند، رفت و ایستاد در دروازه ایران. همان ابتدای کار البته چیزی نمانده بود که کار دست تیم‌ملی بدهد.
با یک خروج اشتباه، به مهاجمان قطر فرصت داد که شانس‌شان را برای گلزنی امتحان کنند و خوش‌شانس بود که پژمان منتظری به موقع رسید و این اشتباه را پوشش داد. البته که بعد از سوشا مکانی و آن اشتباه‌های ویرانگرش پرسپولیسی‌ها علیرضا بیرانوند را بهترین می‌دانند اما نمی‌توانیم چشم بپوشیم بر اشتباه‌هایی که او در هر بازی- چه در پرسپولیس و چه تیم‌ملی- تکرارشان می‌کند. نمونه‌اش همین خروج‌های اشتباه و بدموقعی که در بازی با قطر چندین بار تکرار شد و در بازی‌های لیگ برتری پرسپولیس هم دیده بودیم‌شان. بزرگ‌ترین ضعف بیرانوند این است که به خروج‌هایش اصلا نمی‌توان تکیه کرد. مشکل او در واقع زمان خروج از دروازه است که یا بعد از رد شدن توپ اتفاق می‌افتد، یا وقتی توپ هنوز به او نرسیده. هر دو نمونه را هم در بازی با قطر دیدیم. در یک صحنه توپ از علیرضا بیرانوند رد شده بود که او دروازه را ترک کرد و پشتش خالی ماند و در خروجی دیگر به دلیل فاصله زیادش با توپ موفق به مهار آن نشد. درست مثل خروج‌های اشتباهی که پیش از این در بازی‌های پرسپولیس دیده بودیم و در بازی با گسترش بیش از همه به چشم آمد. در واقع غیر از بازی اول برابر سایپا، در سه بازی دیگر برابر فولاد، صبا و گسترش علیرضا بیرانوند خروج‌های مطمئنی نداشت و هر بار مدافعان توپ‌ها را از مقابل دروازه پرسپولیس جمع می‌کردند.
بیرانوند اما به همان اندازه که در خروج‌هایش از دروازه اشتباه می‌کند، در شروع مجددها بی‌نظیر عمل می‌کند. بازی با پا، جمع کردن توپ در مصاف‌های تک به تک و اعتماد به نفس بالا را می‌توانیم شاخصه‌های دروازه‌بان پرسپولیسی تیم‌ملی بدانیم اما بی‌نقص‌ترین و در واقع بی‌مثال‌ترین توانایی علیرضا بیرانوند در پرتا‌ب دست اوست که اتفاقا در بازی با قطر هم چشمگیر بود. در یکی دو صحنه چیزی نمانده بود که بیرانوند با پرتاب‌های بلندش تیم‌ملی را در موقعیت ضدحمله قرار بدهد اما هر بار مدافعان قطر مانع شدند تا آنچه از حضور ثابت این دروازه‌بان در بازی با قطر در ذهن‌مان می‌ماند، همان خروج‌های بدموقع و اشتباهش باشد.