همه این مشکلات را پذیرفتیم به این دلیل که روز اول است و قاعده بازی اول و مشکلاتش باید شامل حال ما هم بشود. به هر حال چند ساعت قبل از بازی ایران، شکست ژاپن را در خانه دیده بودیم، اما با همه این مسائل، اتفاقاتی که در پایان نیمه اول و بعد از گل اول بازی افتاد، با هیچ برهانی توجیه نمی‌شود. نیمکت ما آرامش روانی نداشت و هرگز به این فکر نکرد که با حرکات احساسی نیمکت‌نشینان، جمعیت چندده‌هزار نفری آزادی چگونه تحریک می‌شود. ما میزبان تورنمنتی بودیم که فیفا آن را برگزار می‌کرد و نشان داده با کسی شوخی ندارد.

بعد از بلواهای دقیقه 94، همه نگران داور سریلانکایی بودند. او که در اندازه این بازی نبود و شانس آوردیم که سوت پایان بازی را زد وگرنه اختیار به دست فیفا و AFC می‌افتاد که می‌دانیم رابطه‌شان با قطر به مراتب بهتر از ماست. 90 دقیقه عذاب کشیدیم، با دیدن حاشیه‌ها و دعواها نگران شدیم و حرص خوردیم، اما بدون تردید همه فوتبالدوستان ایرانی بر این باورند که 3 امتیاز این بازی سخت و حساس از همه چیز مهم‌تر بود که خوشبختانه به دست آوردیم و خوشبختی را در پایان 100 دقیقه به دست آوردیم. 3 امتیاز اول را با وجود بازی پر از نقص به دست آوردیم، اما 9 بازی ترسناک دیگر وجود دارد که باید برای آنها برنامه داشته باشیم. شاید خدا به اندازه‌ای که در این بازی هوایمان را داشت، در آن 9 دیدار به ما لطف نکند.

علی جوادی

دبیر گروه ورزش