دیدار تیم ملی ایران با قطر یک تازه وارد به نام، نکونام، داشت بازیکنی که به واسطه هوش و ذکاوت بالای خود سال‌ها در سطح نخست فوتبال ملی و باشگاهی توانست چهره تاثیرگذاری از خود به نمایش بگذارد.
نکونام به لطف همین حرفهای بودن و با تسلط به زبان اسپانیایی توانسته رابطه خوبی با کارلوس کی‌روش برقرار کند. این ارتباط کلامی حالا این فرصت را برای کاپیتان سابق تیم ملی مهیا کرده که بدون فوت وقت و گذراندن دوره یا کلاس مربیگری روی مهمترین و با ارزشترین نیمکت، یعنی تیم ملی بنشیند یکشبه به جایی برسد که همه مربیان ایرانی آرزوی آن را دارند. شاید به همین دلیل که نکونام سهل و آسان عنوان مربی تیم ملی را به دست آورده قدر آن را نمی‌داند چرا که در نخستین گام دست به چنین رفتارهای غیرحرفه‌ای می‌زند . به چالش کشیدن نیمکت حریف مقابل دوربین‌های تلویزیونی و رعایت نکردن اصول حرفهای آن هم در روزی که تماشاگران سنگ تمام گذاشتند و یک روز به یاد ماندنی را رقم زدند، کار پسندیده‌ای نبود. نکونام بهتر از هر کس می‌داند که او در هیبت و شکل و شمایل «مربی ایران» باید مراقب رفتار و برخورد خود با حریف، داور و… باشد. نکونام همانطور که در تیم ملی ارزش و شعور بالای بازیگری خود را نشان داد باید قدر این فرصت کم‌نظیر را بداند که حالا دیگر او «مربی» است نه بازیکن؛ اخراج او در نخستین حضور به عنوان مربی تیم ملی ایران می‌تواند یک تلنگر و هشداری جدی باشد که اگر بخواهد در این عرصه بماند باید مدیر و مربی مدبری باشد. باید یک مکمل خوب برای کی‌روش و سایر نیمکت‌نشینان باشد. تکیه بر نیمکت تیم ملی با بازی داخل میدان تفاوت دارد. امیدواریم که جواد نکونام همانطور که در دوران بازیگری خود «نکو» بود در آغاز دوره مربیگری تا پایان «نکونام» بماند. آرامش، بردباری، احترام به داور، حریف و سکوها از نیمکت به داخل زمین تسری پیدا می‌کند اعتراض به داور، بی‌احترامی به حریف و… نشانه تعصب و عشق نیست، در ابتدای راه صعود به جام جهانی هستیم، با آرامش بهتر به مقصد می‌رسیم.