در حالی که طبق آمارهای ارائه شده معضلات اجتماعی و حتی اعتیاد به سمت زنانه شدن است اما موضوعی که معاون زنان ریاست جمهوری و مشاور وزیر کشور در امور بانوان درصدد رفع آن برای زنان جامعه هستند به دوچرخه‌سواری، ورود به ورزشگاه و حتی تخصیص بودجه به زنان تن‌فروش خلاصه می‌شود. چیزی‌که با نگاه سرانگشتی و بدون تحقیق نشان می‌دهد که این افراد یا از معضلات اصلی زنان بی‌خبرند و یا می‌خواهند به جای سر و سامان دادن ریشه‌ای مشکلات زنان، ویترینی برای اقدامات خود در نزد دوستدارانشان بچینند!
کسی منکر آزادی‌های مشروع و قانونی زنان نمی‌شود، حتی مقام معظم رهبری هم در این‌باره بارها و بارها تاکید کردند، اما آنچه باعث می‌شود از طرح معضلات ذکر شده به عنوان معضلات اصلی حوزه زنان شکایت کنیم، کم‌توجهی مسئولان به اولویت‌های حوزه زنان است.
قطعا اگر این مسئولان هم دقیق‌تر جست‌وجو می‌کردند می‌دیدند که زنان سرپرست خانوار، دست‌فروش‌ها، زنان خانواده زندانیان، بدسرپرست‌ها و بی‌سرپرست‌ها، حتی پرداختن به بیمه همگانی زنان خانوار بر مسایل مطرح اولویت دارد. یکبار دیگر سخنان مسئولان امور بانوان را با هم مرور می‌کنیم:

مولاوردی و اهمیت دوچرخه‌سواری
چندی پیش شهیندخت مولاوردی مطلبی را در توئیتر منتشر کرد. در توییت مولاوردی، معاون زنان رئیس‌جمهور آمده بود: "طبق اعلام دفتر رهبر انقلاب دوچرخه‌سواری بانوان با رعایت موازین شرعی بلامانع است" معلوم نیست که چرا موضوعی با این درجه اهمیت باید در صفحه اجتماعی معاون امور زنان ریاست جمهوری قرار گرفته و درپی آن واکنش‌هایی را درپی داشته باشد! اینکه زنان دوچرخه‌سواری کنند مهم‌تر است یا بیمه‌ای که به آنها اختصاص گیرد سلامتشان سنجیده شود، اساسا باید سلامتی باشد که بتواند دوچرخه‌سواری کند! یا باید وقتی برای این کار وجود داشته باشد، وقتی به ساعت کاری، مرخصی زایمان و حتی شغل‌های سختی که از روی ناچاری بر می‌گزینند تجربه ندارید زنان دوچرخه‌سواری را می‌خواهند چه کار! اینجاست که باید گفت خانم مولاوردی دوچرخه‌سواری اولویت دهم خیلی از خانواده‌های ایرانی نیست اصل نیازهایشان را بشناسید و توجه کنید.

مشاور وزیر کشور در امور بانوان و بودجه برای زنان تن‌فروش
از طرفی روز گذشته مشاور وزیر کشور در امور بانوان در گفت‌وگو با ایلنا، پیرامون حمایت از زنان ویژه (تن‌فروش) و معتاد و چرخه بازگشت آنها به آسیب، گفت: طبیعی است؛ در برنامه‌های بازپروریِ معتادان، بازپروریِ زنان ویژه و یا بازپروری کودکان کار، نه تنها تضمینی برای پوشش صد درصدی وجود ندارد که حتماً ضریبی از بازگشت نیز وجود دارد؛ حال اینکه ما با چه راهکاری می‌توانیم؛ جلوی این بازگشت‌ها را بگیریم، تابع برنامه‌ها و حمایت‌های اجتماعیِ پس از بهبودی است.
فهیمه فرهمندپور ادامه داده که بدون شک تک‌تک افراد تحت بازپروری که با گذراندن دوره، بهبودی خود را بدست می‌آورند، در صورت رهاشدن و بی‌توجهی، ممکن است؛ مجدداً به سمت آن آسیب بازگردند. وی با تاکید بر لزوم حضور و مشارکت نهادهای مختلف در این راه، ادامه داد: این موضوع از طرفی باید در دستگاه‌های مختلف پیگیری شود و از طرفی هم باید سازمان‌های مدنی را در این زمینه فعال کنیم. در تمام دنیا بخش قابل توجهی از حمایت‌های اجتماعی، اقتصادی و مددکاری از طریق سازمان‌های مردم نهاد و NGO‌ها صورت می‌گیرد و ما نیز باید تلاش خود را در این زمینه بیشتر کنیم.
فرهمندپور این را هم گفته که در موضوع آسیب‌های اجتماعی هنوز نتوانسته‌ایم از حداکثر ظرفیت‌های موجود در عرصه فعالیت خیرین استفاده کنیم و هنوز نتوانسته‌ایم؛ تمایل و علاقه حمایت از زنان بهبود یافته را در میان خیرین آنطور که لازم است؛ ایجاد کنیم و این باعث شده که خیرین هنوز باور نداشته باشند که حمایت از مثلاً مبتلایان به ویروس اچ آی وی کار خدا پسندانه‌ای است؛ آنها قطعاً از یک بچه یتیم حمایت می‌کنند، اما ممکن است به حمایت از یک زن کارتن‌خوابی که بهبود یافته، حتی فکر هم نکنند. با این وجود در این حوزه نیز اگر خیرین بدرستی در جریان ماموریت‌ها، الزامات، اقتضائات و مشکلات قرار بگیرند، بی‌تردید به صورت متمرکز ورود خواهند کرد.
اما خانم فرهمندپور این مساله را فراموش کرده عنوان کند که باید ریشه مسایلی که باعث می‌شود زنی کارتن خواب یا حتی تنفروش را پیدا کند و با آن برخورد کند و اگر فقط بخواهیم از اینگونه افراد بدون ریشه‌یابی و برطرف کردن علت این اتفاق ناهنجار حمایت کنیم کاری از پیش نمی‌بریم، چراکه این موضوع فقط یک راه در ذهن افراد مشکل‌دار باز می‌کند و آن این است که تا دچار آسیبی مانند اعتیاد و کارتن‌خوابی و تن‌فروشی نشوی کسی به دادت نمی‌رسد! این است که باعث می‌شود از مشاور وزیر کشور انتقاد کنیم که باید ابتدا ریشه موضوع را برطرف کند و در کنار آن به آسیب دیدگان این بخش کمک شود.

ورزشگاه رفتن زنان!
فرهمندپور اما باز به موضوع تکراری اشاره کرد که تقریبا دیگر جنبه تبلیغاتی پیدا کرده است، او درباره ورود زنان به ورزشگاه‌ها گفت: هر چقدر خانم‌ها بیشتر موازین شرعی را رعایت کنند، مقاومت‌ها در این زمینه کم می‌شود و عرصه برای حضور خانم‌ها فراهم‌تر خواهد شد؛ اما وقتی چند خانم این رفتار را نداشته باشند، بقیه هم به پای این چند نفر می‌سوزند.
وی درباره موضوع ورود زنان به ورزشگاه‌ها و اینکه مولاوردی؛ معاون رئیس‌جمهور در امور زنان و خانواده گفته است؛ بالاخره بعد از ۳۶ سال باید مساله ورود زنان به ورزشگاه‌ها حل شود؟ گفت: در دوره‌ای که بحث ورود زنان به ورزشگاه‌ها خیلی جدی شد، اواخر سال ۹۳ یا اوایل سال ۹۴ کارگروهی با حضور نمایندگان وزارت کشور، معاونت زنان ریاست جمهوری، وزارت ورزش و جوانان و نیروی انتظامی تشکیل شد و البته در آن مقطع، نشست‌های این کارگروه منتج به یک تصمیم فوری و قاطع نشد، اما اگر بعد از گذشت یکسال این پیگیری‌ها مجدداً از سر گرفته شود، شاید دوباره لازم باشد آن کارگروه موضوع را بررسی کند.
فرهمندپور ادامه داد: کمیته نه با اصل موضوع ورود زنان به ورزشگاه‌ها مخالف بود، نه اصل مطلوب بودنِ حضور خانم‌ها در ورزشگاه را منکر بود و نه مخالفتی با مطالبه قشری از خانم‌ها داشت. در واقع بحث بر سر این بود که‌ آیا با در نظر گرفتن ملاحظات ضروری، حضور خانم‌ها در ورزشگاه‌ها امکان اجرایی شدن دارد یا خیر؟ از طرفی سوال این است که آیا در حال حاضر این زمینه و زیرساخت لازم تحقق پیدا کرده یا نه؟ پاسخ روشن است؛ به نظر می‌رسد تا تحقق این زیرساخت‌ها؛ زمان، کار و راه زیادی پیش رو داریم.
وی خاطرنشان کرد: با این وجود اما اگر روزی ملاحظات در نظر گرفته شود، ورود زنان به ورزشگاه‌ها فی‌نفسه چیز بدی نیست. مکرراً خانم مولاوردی گفته‌اند که " نه همه ورزشگاه‌ها و نه در همه مسابقات "! اگر این موارد در نظر گرفته شده و تحقق یابد، اصل مساله فی‌النفسه بد نیست.
مشاور وزیر کشور در امور بانوان با تاکید بر اینکه زنان در صورت ورود به ورزشگاه‌ها باید موارد شرعی را رعایت کنند، گفت: در غیر این صورت به زنان و دختران دیگری ظلم خواهند کرد که این موازین را رعایت می‌کنند. هر چقدر خانم‌ها بیشتر رعایت کنند، مقاومت‌ها کم می‌شود و عرصه برای حضور خانم‌ها فراهم‌تر خواهد شد؛ اما وقتی چند خانم این رفتار را نداشته باشند، بقیه هم به پای این چند نفر می‌سوزند.
اینجا هم پرسیدن چند سوال از خانم مشاور و حتی خانم معاون امور زنان ریاست جمهوری ضروری به نظر می‌رسد که بعد از شنیدن پاسخ‌های این افراد می‌شود درباره ورود زنان به ورزشگاه‌ها اظهارنظر کرد:
۱- ورود به ورزشگاه مشکل اصلی چند درصد زنان جامعه ماست و در اولویت چندم مسایل مربوط به زنان جای دارد.
۲- چه تضمینی وجود دارد که ورزشگاه رفتن زنان معضلات و آسیبهای اجتماعی این قشر را بیشتر نکند؟
۳- وقتی مسابقه‌های فوتبال در ساعات بعدازظهر شروع و بعد از غروب آفتاب به پایان می‌رسد و حتی بسیاری از مردان در بازگشت به محل زندگیشان به دلیل کمبود وسیله نقلیه دچار مشکل می‌شوند، برای زنان در این مسیر چه تضمینی شده است؟
۴- درباره مزایا و معایب این اقدام بررسی‌هایی صورت گرفته است، اگر پاسخ مثبت است برای جراید ارسال کنید تا ضرورت این اقدام برای ما هم عیان شود؟ 

^{مائده شیرپور}