به گزارش جمهوریت، مجید ناصری درباره نتایج المپیک ریو در المپیک ریو بیان کرد: من در مصاحبه‌ای که قبل از بازی‌های المپیک نیز داشتم، عنوان کردم با توجه به روند آماده‌سازی تیم و نتایج مسابقات قهرمانی آسیا شرایط زیاد امیدوار کننده نیست. فدراسیون با همین مدیریت در المپیک لندن حضور داشت و بهترین فرصت بود که در این چهار سال  ضعف‌ها را شناسایی کند و گام‌هایی را در برای کسب نتایج بهتر از گذشته بردارد  اما در المپیک ریو وضعیت را دیدید.


او ادامه داد: ما انتظار مدال نداشتیم، هر چند که کادر فنی در روزهای آخر خیلی امیدوار بود و می‌گفت که تیم از همیشه آماده‌تر است،‌  اما دیدید که این حرف‌ها چیزی جز شعار نبود.


ناصری با اشاره به نتایج المپیک پکن تصریح کرد: در المپیک پکن با برنامه میان مدت اما دید تخصصی رکابزنان توانستند جزو نیمه اول گروه باشند و  به خط پایان برسند. در همان زمان تیم امید با حضور نفراتی مانند  حامد جنت، حسین ناطقی، بهنام خسروشاهی، علیرضا اصغرزاده، مهدی علمایی و حسین علیزاده که پتانسیل بالایی داشتند ، تشکیل شد هدف نیز این بود که برای چهار سال آینده تیم مقتدری داشته باشیم. حتی این تیم را به مسابقات بین‌المللی و قهرمانی جهان اعزام می‌کردیم اما بعداً رفتارها به گونه‌ای بود که این تیم از دست رفت.


او ادامه داد: اکنون باید بستر سازی شود که با توجه به پتانسیل رکابزنان و دانش فنی مربیان داخلی، امکان انجام این کار وجود دارد. البته قمری عنوان کرده بود قد و قواره دوچرخه‌سواران ما همین است،‌  اما من مخالف هستم و قبلاً هم این را ثابت کردیم  که توانایی رکابزنان ایرانی بیش از این است و رکابزنان در مسابقات جهانی درخشش داشتند و مدال گرفته‌اند. فقط به انسجام کاری، کادر فنی متخصص و با تجربه و هدف‌گذاری مناسب نیاز است تا پله های ترقی به طور درست طی شود.


سرمربی پیشین تیم ملی جاده در پاسخ به این پرسش که فکر نمی‌کنید چهارسال مدت مناسبی بوده تا یک فدراسیون تیمی را برای المپیک آماده کند، تصریح کرد: بله چهار سال زمان خوبی بود،‌ اما مشکل فدراسیون این است که برای هر رقابتی مانند قهرمانی آسیا که ایران به راحتی می‌تواند در آن عرض‌اندام کند، تنها دو ماه قبل از آغاز رقابت برنامه‌ریزی کرده و کادر فنی تعیین می‌کند. پس از پایان مسابقه نیز همه چیز تا رویداد بعدی فراموش می‌شود. زمانی که در بازی‌های آسیایی نتیجه گرفتیم، خوشحال بودم که با دست پر و با گرفتن حمایت ورزارت ورزش و کمیته ملی المپیک می‌توان برنامه مدون و چهار ساله‌ای را پیش برد اما بعداً مشخص شد که دید فدراسیون تغییری نکرده است.


او ادامه داد: آن‌ها حتی به شعار خود مبنی بر این که مسابقات قهرمانی کشور و لیگ را شبیه‌سازی المپیک می‌کنند و نفرات برتر برای المپیک انتخاب می‌شوند، عمل نکردند.  برخی افراد شاید مغرضانه کنار گذاشته شدند ، نمی‌دانم هدف چه چیز بود اما در نهایت سرافکندگی دوچرخه سواری ایران را به همراه داشت و مردم از نتایج راضی نبودند.


ناصری با اشاره به اینکه تیم‌های پایه فراموش شده‌اند، تصریح کرد: در این 18 سالی که به عنوان مربی، مدیر تیم‌های ملی فعالیت کرده‌ام، مشاهده کرده‌ام که در کارها پیوستگی لازم را نداشته‌ایم یعنی عمر یک برنامه به بیشتر از یک سال و نیم نرسیده است . اگر ما برنامه مدون هشت ساله داشته باشیم قطعاً جواب می‌گیریم. از طرفی یکی از معضلات دوچرخه‌سواری فراموش کردن تیم‌های پایه و برخی ماده‌ها مانند تعقیبی تیمی است که بسیار تعیین کننده هستند.


او افزود: ما از سال 1997 تا 2009 در ماده تعقیبی تیمی و در آسیا مدعی بودیم ، بعد از آن یک مدت به دنبال مدال گرفتن دراین ماده بودیم،‌ اما اکنون حتی در آن نماینده نداریم و یا این که تیم ملی جاده  از سال 2011 در مسابقات قهرمانی جهان شرکت نکرده که این موارد معضل بزرگی است. اکنون که فدراسیون می‌خواهد تیم جاده را به مسابقات جهانی بفرستد اگر با همان دیدگاه المپیک باشد که در واقع صرف هزینه بی‌جهت بیت المال است. واقعاً کارشناسان وزارت ورزش باید این گونه مسائل را کارشناسانه‌تر بررسی کنند.


سرمربی پیشین تیم ملی دوچرخه سواری جاده با اشاره به نتایج دوچرخه سواری جاده در بازی‌های آسیایی، تاکید کرد: بعد از بازی‌ها آسیایی دو سال فرصت بود تا با برنامه میان مدت نتیجه گرفت اما همه چیز به دست فراموشی سپرده شد و بجای پیشرفت ، روند نزولی داشتیم. از طرفی دوباره متوسل شدن به رکابزنانی مانند قادر میزبانی نمی‌تواند برای ما نتیجه‌ای داشته باشد و باید به فکر ساختن نفرات جدیدتر باشیم. زیرا این رکابزنان رشد خود را کرده‌اند و اگر مربی خیلی توانمند باشد یا ورزشکار انگیزه داشته باشد، می توان فقط تیم را درحد سال‌های قبل ،حفظ کرد.


او در پایان گفت: زمانی که من به عنوان کارشناس مسابقه را برای مردم گزارش  می‌کنم وظیفه دارم با مخاطبان خود صادق باشم و واقعیت‌ها را بگوییم نه اینکه به دنبال پوشاندن ضعف‌ها باشم. متاسفانه مدیران ما تاب انتقاد ندارند، در حالی که باید تحمل انتقاد را داشته باشند زیرا  در جهان همه به دنبال مشخص شدن ضعف‌هایشان هستند تا آنها را برای بهتر شدن کار، بر طرف کنند.

پایان پیام/