علیرضا فغانی در سومین فینال بینالمللیاش هم سربلند شد. بامداد دیروز ایران هم در فینال فوتبال المپیک نماینده داشت. علیرضا فغانی به همراه کمکهایش رضا سخندان و محمدرضا منصوری، قضاوت دیدار حساس برزیل- آلمان را برعهده داشتند و با قضاوتی مطلوب، یکبار دیگر توانایی خود را ثابت کردند.
فغانی که پیش از این قضاوت در فینال جام باشگاههای جهان و جام ملتهای آسیا را تجربه کرده بود، یک افتخار دیگر را به کارنامه حرفهایاش اضافه کرد. او اولین داور آسیایی است که فینال المپیک را سوت زده است. قضاوت تیم داوری ایرانی هم در این دیدار مهم بینقص و مقتدرانه بود. فغانی در جامجهانی 2014 برزیل هم حاضر بود، اما فرصت قضاوت پیدا نکرد، ولی بامداد دیروز در دیدار فینال المپیک ۲۰۱۶ در ورزشگاه ماراکانا مهمترین بازی دوران حرفهاش را سوت زد. این داور اهل شهرری از قضاوتش در بازی فینال راضی است. اکثر کارشناسان داخلی هم به عملکرد و دوندگی این داور نمره قبولی دادند. ایرج نظری یکی از پیشکسوتان داوری دراینباره گفت: «تابهحال چنین عملکردی از فغانی ندیده بودم. من بارها ناظر او در بازیهای مختلف بودم و فکر میکنم بازی فینال یکی از بهترین قضاوتهای فغانی در تمام دوران داوریاش بود».
فغانی درباره حالوهوای این فینال حساس به فارس گفت: «فینال از آن جهت که دو تیم آلمان و برزیل در نیمهنهایی جامجهانی 2014 با هم بازی کرده بودند و برزیل نتیجه بدی گرفته بود، حساسیت بیشتری داشت و ما در شرایطی که تماشاگران بسیار زیادی در استادیوم بودند، این بازی را قضاوت کردیم. در خیلی از بازیها وضعیت تماشاگران 50-50 است اما در بازی فینال المپیک تمام ورزشگاه هوادار برزیل بودند؛ اما بااینهمه جو بسیار خوبی در استادیوم حکمفرما بود، ما هم سعی کردیم بازی را کنترل کنیم تا از حساسیت بازی کم شود و خوشبختانه این اتفاق هم رخ داد». به نظر میرسد با حضور پررنگ فغانی و کمکهایش در دیدارهای بینالمللی اخیر او شانس بسیار زیادی برای قضاوت در جامجهانی 2018 حتی فینال آن مسابقات، داشته باشد، اما فغانی این موضوع را رد میکند. «فهرست داوران حاضر در جام جهانی تا آخرین روز مشخص نیست. هیچ ضمانتی وجود ندارد که ما براساس قضاوت در فینال جام باشگاههای جهان یا المپیک بتوانیم در فینال جام جهانی هم قضاوت کنیم».
این داور بینالمللی ایران با اینکه در عرصه فوتبال جهانی قضاوتهای درخشانی داشته، در لیگ ایران بعضا عملکردش با انتقادهایی همراه است. او درباره تفاوت قضاوتش در ایران و جهان گفت: «باید بگویم ما همان قضاوتی را که در خارج از کشور انجام میدهیم، در داخل کشور هم انجام میدهیم، اما بههرحال، آن حساسیتها و فرهنگی که در داخل کشور ما وجود دارد، از خارج از کشور بیشتر است. در خارج از ایران خیلی روی اشتباهات داوری مانور نمیدهند و این اشتباهات را جزئی از بازی میدانند». قضاوت مطلوب و دوندگی بالای فغانی مورد توجه رسانههای بینالمللی هم قرار گرفت. رسانههای آلمانی عملکرد داور ایرانی این دیدار را مثبت ارزیابی کردند، بهطوریکه سایت «sportschau.de» آلمان نوشت؛ در دقیقه 72 بازی، شوله، مدافع آلمان در محوطه جریمه خودی پای لوان، هافبک برزیل را زد که علیرضا فغانی با کمی سختگیری میتوانست حتی نقطه پنالتی را به سود سلسائو اعلام کند، اما ترجیح داد بازی دنبال شود. سایت شبکه تلویزیونی «اسپورتوان» آلمان هم در گزارش بازی خود نوشته است؛ در دقیقه 93 بازی، نیل پترسون در دوئلی که در محوطه جریمه حریف با رودریگو کایو، هافبک برزیل داشت، معتقد بود داور باید به سود آلمان پنالتی اعلام کند، اما فغانی چنین نظری نداشت و اتفاقا تصمیمش درست بود. فدراسیون فوتبال هم دیروز به فغانی و همکارانش تبریک گفت. برخی رسانهها هم از کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش خواستند برای این داوران ایرانی هم به دلیل نمایش قابل قبول در المپیک پاداشی در نظر بگیرند.
طلسمشکنی با طعم انتقام
برزیل پرافتخارترین تیم تاریخ جام جهانی فوتبال، سرانجام رنگ مدال طلای المپیک را هم دید. در فینال فوتبال المپیک دو تیم برزیل و آلمان در 120 دقیقه یک-یک مساوی شدند و در نهایت در ضربات پنالتی میزبان 5 بر 4 پیروز شد. این دیدار یادآور تقابل دو تیم در نیمهنهایی جام جهانی گذشته بود که آلمان با برد 7 بر یک برزیل را در خانهاش تحقیر کرد. در بازی بامداد دیروز، ابتدا در نیمه اول تیم میزبان روی ضربه آزاد زیبای نیمار، به گل رسید. نیمه دوم را آلمان بهتر آغاز کرد و پس از چند بار خطرناک ظاهرشدن روی دروازه برزیل، دقیقه ۵۹ ماکس مایر گل مساوی را به ثمر رساند. این نتیجه تا پایان ۹۰ دقیقه باقی ماند و بازی به وقتهای اضافی کشیده شد. در ضربات پنالتی دو تیم چهار ضربه اول خود را تبدیل به گل کردند، اما ضربه پنجم تیم آلمان را نیلز پترسن از دست داد و نیمار با گل کردن پنالتی خود، برزیل را برای اولینبار قهرمان المپیک کرد. نیمار، ستاره برزیلیها پس از این قهرمانی گفت: «این یکی از بهترین اتفاقاتی بود که در زندگیام رخ داد. افتخاری بود که کاپیتان برزیل بودم؛ زیرا از این به بعد دیگر کاپیتان نخواهم بود».
∎