صاحب‌خبر - محمدرضا پشتوتن برای همه ما که چشم انتظار رقابت‌های کشتی فرنگی المپیک و درخشش شاگردان محمد بنا نشسته‌ایم تا نوبت مدال آوری ایران برسد. جایی که 6 دلاور ایران و مهم‌تر از آن 3 طلایی المپیک قبل آماده‌اند تا دوباره مدال شکار کنند؛ پسران خلف محمد بنا. در این میان المپیک ریو ما را بی اختیار یاد مردی می‌اندازد که نقشه‌ها کشیده بود تا در تشک ریو غوغا کند و طلا به سینه بزند اما حالا به جای حضور در ایران و نقشه کشیدن برای رقبا، زیر خروارها خاک آرمیده. آبان‌ 95 که بیاید دو سال از پرکشیدن اعجوبه کشتی فرنگی ایران خواهد گذشت. رفتنی که مطمئنا برای خیلی از کشتی‌دوستان غیرقابل درک و باور است. در این مدت هیچ‌گاه نتوانستیم نبود این قهرمان را باور کنیم. بارها بر سر مزارش حاضر شدم ولی باور اینکه قبول کنم سنگ قبر متعلق به کسی است که آینده کشتی فرنگی در دستانش بود، برایم سخت است. هنوز هم صدای دلنشین‌اش در گوشم می‌پیچد، زمانی که بعد از قهرمانی آسیا با او مصاحبه کردم. سراسر شوق بود، سراسر انرژی و پر از آرزوهای قشنگ. حرف‌هایش گواه این بود که می‌خواهد نامش را برای سالیان سال در اذهان مردم و طرفداران کشتی جاودانه کند. می‌خواست یکه‌تاز کشتی فرنگی جهان باشد و در المپیک به طلا چنگ بزند. او برای طلای ریو نقشه‌ها کشیده بود اما افسوس که دست سرنوشت برای او نقشه دیگری داشت. یک فرجام تلخ که با آرزوهای او یکسره در تضاد بود. ستاره‌ای که وقتی بعد مدال قهرمانی آسیا محمد بنا او را در آغوش کشید، نوید آن را داد که ستاره‌ای تازه در کشتی ایران متولد شده اما افسوس که حالا از آن ستاره تنها یک سنگ قبر سرد باقی مانده. وقتی برای مراسم بدرقه فرنگی‌کاران اعزامی به المپیک ریو رفته بودم، شاید تا آن لحظه اینقدر جای خالی بابک را حس نکرده بودم، جای خالی‌اش در کاروان فرنگی باعث شد که داغ قدیمی تازه شود. جوانی که با آمال و آرزوهایش را روی دایره طلایی جست‌وجو می‌کرد و برای مدال طلای المپیک نقشه‌ها در سر داشت، نمی‌تواند دوشادوش بنا و دیگر رفقایش نظیر سوریان، نوروزی و دیگر هم‌تیمی‌هایش در المپیک ریو باشد. یک قربانی بزرگ که آرزوهایش قربانی شد.∎​