پژمان موسوی

برای «محمد علی اینانلو» که صبح دیروز، ناباورانه رفت
خداحافظ آقای طبیعت

68 سالگی خیلی زود بود برای رفتن؛ آدمی به تنومندی و سلامتِ محمد علی اینانلو، حتماً باید خیلی بیش از اینها عمر می‌کرد؛ آدم‌ها خاکستری اند، باید آنها را خاکستری دید، خصوصاً محمد علی اینانلو را. اما خاکستری دیدن آدم ها، یعنی تجلیل و سپاس از او که کم خدمت نکرد به محیط زیست ایران. 40 سال طبیعت گردی فرصت خوبی بود برای او که «طبیعت» را دغدغه مردم کند؛ طبیعتی که اگر نبودند او و دو سه نفر دیگر چون او، شاید هیچ گاه این‌گونه مورد توجه قرار نمی‌گرفت و «دغدغه ملی» نمی‌شد. او برای طبیعت ایران مستندها ساخت، فیلم‌ها به پرده آورد و مقاله‌ها نوشت. «ایران جهانی در یک مرز»، «کجا بریم»، «با طبیعت»، «جهانگردی به جای نفت» و «گردش و ورزش» در حوزه تلویزیون و رادیو و سردبیری مجله ایران شناسی «گردش»، سردبیری مجله «شکار و طبیعت»، سردبیری مجله جهانگردان، سردبیری و صاحب امتیازی مجله «طبیعت» در حوزه مطبوعات تنها بخشی از کارنامه و خدمات اینانلو به حوزه محیط زیست ایران بود. او در سال‌های اخیر از معدود فعالان طبیعت و محیط زیست ایران بود که حدود دو میلیون کیلومتر چیزی معادل 50 بار دور کره زمین، در طبیعت ایران از شناخته شده ترین مکان‌ها تا ناشناخته‌ترین‌هایش سفر کرد و طبیعت و محیط زیست ایران را به مردم و دوستداران طبیعت معرفی کرد. جای محمد علی اینانلو با آن صدای جاودانی‌اش خالی خواهد بود؛ این را تاریخ نشان خواهد داد...