به گزارش تابناک، نهاد ریاست‌جمهوری در برگزاری برنامه‌های رسانه‌ای خود، مسیری را در پیش گرفته که به نظر می‌رسد بیش از آنکه مبتنی بر اصل شفافیت و گفت‌وگوی فراگیر با رسانه‌ها باشد، در چارچوب نگاهی گزینشی و مصلحت‌سنجانه تعریف شده است؛ نگاهی که در عمل، صدای رسانه‌های منتقد را حذف می‌کند و تنها برای آن دسته از رسانه‌هایی فرش قرمز پهن می‌کند که در مدح و ثنای دولت قلم می‌زنند.
نمونه روشن این رویکرد، حذف کامل رسانه‌ای چون «تابناک» از دعوت‌نامه‌های برنامه‌های مطبوعاتی و نشست‌های خبری نهاد ریاست‌جمهوری در این مدت است؛ رسانه‌ای که نه از سر حب و بغض، بلکه با رویکردی مستقل و مسئولانه، نقدهای سازنده‌ای را نسبت به عملکرد دولت آقای پزشکیان منتشر کرده است. پرسش ساده اینجاست: آیا صدای انتقاد باید خاموش شود تا دولتی احساس آرامش کند؟ و آیا چنین آرامشی واقعی و پایدار است؟
«تابناک» با سابقه‌ای چندین‌ساله در عرصه رسانه‌ای کشور، همواره در کنار مردم ایستاده، دغدغه‌های عمومی را منعکس کرده و با پیگیری‌های رسانه‌ای، به طرح و حل مسائل مختلف یاری رسانده است. با این حال، در برنامه‌های رسمی دولت، شاهد حضور رسانه‌هایی هستیم که نه تنها قدمتی در عرصه رسانه ندارند، بلکه بعضا از عمر فعالیت‌شان بیش از چند ماه یا یکی دو سال نمی‌گذرد؛ رسانه‌هایی با عناوینی ناآشنا که تنها نقطه اشتراکشان، رویکرد ستایش‌گرایانه نسبت به دولت است.
این روند، نه‌تنها نشانه‌ای از بی‌اعتمادی نهاد ریاست‌جمهوری به رسانه‌های منتقد است، بلکه زنگ خطری برای فضای رسانه‌ای کشور به شمار می‌رود. جا دارد نهاد ریاست‌جمهوری در دعوت از رسانه‌ها بازنگری اساسی و جدی را در دستور کار خود قرار دهد؛ چرا که حذف صدای منتقد، نه تنها دردی را دوا نمی‌کند، بلکه باعث عمیق‌تر شدن شکاف میان دولت و افکار عمومی خواهد شد.
اگر دولت آقای پزشکیان مدعی گفت‌وگو، شفافیت و تحمل نقد است، بی‌تردید باید در نخستین گام، بستر را برای حضور همه رسانه‌ها – و نه فقط رسانه‌های همسو – فراهم کند. رویکرد فعلی نه‌تنها با اصول حرفه‌ای رسانه‌ای سازگار نیست، بلکه از روح جمهوریت و مردمی بودن دولت نیز فاصله‌ای جدی دارد.
فراموش نکنیم که رسانه‌های منتقد، اگرچه ممکن است خوشایند نباشند، اما آئینه‌ای هستند که ضعف‌ها را نشان می‌دهند؛ و دولتی که از دیدن این آئینه می‌هراسد، دیر یا زود گرفتار توهم بی‌نقصی خواهد شد.
∎