وی افزود: اعجاز علمی قرآن نیز از موضوعات جدید است، مانند زوجیت گیاهان، تولد ستارگان، وسعت یافتن کهکشهان‌ها، نیروی جاذبه و ...؛ این نظر هم در قرن 14 بسیار مورد اقبال واقع شد؛ اعجاز ادبی قرآن وجه دیگری از اعجاز است؛ برخی، تعداد الفاظ برخی کلمات قرآن و نحوه چینش آیات را اعجاز ادبی قرآن می‌دانند و البته اعجاز بیانی از جمله وجوه اعجازی است که مورد اتفاق بیشتر مفسران و عالمان است؛ بنت الشاطی تأکید دارد اعجاز بیانی از سوی بیشتر علما مورد وفاق قرار دارد.
پارسا با بیان اینکه عنوان این کتاب نیز زبان اعجازآمیز قرآن است که بر وجه اعجاز بیانی تأکید دارد، اظهار کرد: زبان قرآن از مطالعات مهم اسلامی در دوره کنونی و از جهات مختلف مورد مطالعه قرار گرفته است؛ واژه زبان، کاربردهای متفاوتی دارد؛ گاه به امری ظاهری و ملموس یعنی، همین زبانی که با آن سخن می‌گوییم اشاره دارد، در مواردی فراتر از آن به معنای عمیق اشاره دارد. آیات قرآن در حقیقت به معانی مختلف اشاره می‌کند، یعنی زبان وسیله‌ای برای انتقال پیام، گفت‌وگو و محاوره است.
وی اضافه کرد: برخی به زبان قرآن به عنوان انتقال پیام تأکید دارند و برخی بر اینکه زبان قرآن، تمثیلی است و نمی‌توان گفت عربی یا فارسی و ... اشاره دارند. عده‌ای نیز معتقدند که زبان قرآن عربی خاص است یا عرفی عام که برای عصر نزول مطرح شده است.
عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، اظهار کرد: قرآن کریم زمانی که درباره زبان قرآن سخن می‌گوید بیش از همه بر عربی مبین بودن آن اشاره دارد، گفت: در آیه دوم سوره یوسف خداوند فرموده است: ما این قرآن را برای اهل تعقل، عربی نازل کردیم و در آیات دیگر فرموده است که آیات این قرآن عربی است برای قومی که عاقل هستند.
شبهه عربی نبودن زبان قرآن
پارسا افزود: برخی خاورشناسان عربی نبودن زبان قرآن را مطرح کرده‌اند تا تردید ایجاد کنند، البته این مسئله صرفا به دوره معاصر و مستشرقان هم مربوط نمی‌شود. در مورد این موضوع، یکی از الهی‌دانان مسیحی می‌گوید: زبان قرآن، سریانی است؛ همچنین کسانی چون؛ نورنبرگ نیز عربی نبودن زبان قرآن را مطرح کردند. بنده با تألیف کتابی تأکید کرده‌ام که استدلالات ایشان منطقی نیست و اساسا در مواردی استدلالی ندارند و بحث آنان صرفا یک ادعا در مورد زبان قرآن است.
عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی با بیان اینکه آقای ساعی، نویسنده این کتاب هم به شبهات در مورد زبان قرآن پاسخ داده است، اضافه کرد: ایشان در کتاب زبان اعجازآمیز قرآن که به عربی است و به زبان انگلیسی ترجمه شده و بنده آن را به فارسی ترجمه کرده‌ام، به خوبی به شبهات پاسخ داده و به مثابه شخصیتی که به ادبیات عرب وقوف دارد اعجاز ادبی قرآن را نشان داده است. ساعی در بحث مقدماتی در مورد اعجاز نشان داده است که اگر بخواهیم بگوییم قرآن کلام پیامبر(ص) است پس حضرت محمد(ص) نبوغ محضی داشته و ایشان آن را رد می‌کند.
وی تأکید کرد: ایشان نشان داده است اعجاز زبان قرآن، بیان آهنگین آن و تأثیرگذاری بر مخاطب همین امروز نیز موضوعیت دارد. او برای هر سوره یک شخصیت منحصر به فرد قائل شده و معتقد است هر سوره یک ساختاری دارد و ساختار زبانی در هر سوره منحصر به فرد است که در سوره بعدی تکرار نمی‌شود؛ او می‌گوید ما در سطح واژگان هم با اعجاز مواجهیم.
پارسا بیان کرد: آقای ساعی اعجاز ادبی و بلاغت بینظیر قرآن را مورد تأکید قرار داده و می‌گوید تردیدها و شبهات مطرح شده در مورد قرآن سبب شد خوانش همیشگی خود از قرآن را مورد بررسی قرار دهم؛ بنابراین باید از هر فرصتی برای تحقیق در مورد قرآن کوتاهی نکنیم. آقای ساعی ساختار اعجاز را در نظرات علمای اسلامی بیان کرده است و از جملات اثرگذار ایشان آن است که زبان قرآن مانند اقیانوسی است که هرقدر در آن غوطه‌ور شویم ژرفای آن را دست نایافتنی می‌بینیم و هر آیه جزیره ناشناخته و جهانی پر از نشانه است.
این قرآن پژوه اظهار کرد: اشراف بر ادبیات عرب ایشان را مهیا کرد تا این کتاب را بنویسد و زیبایی‌های قرآن کریم را به مخاطبان منتقل کند. آقای ساعی گفته است: قرآن دو انقلاب محتوایی و ادبی را همزمان ایجاد کرده است؛ ایشان معتقد است هر سوره قرآن شخصیت خاص خود را دارد که با هم تداخلی ندارند؛ لذا دو سوره اعلی و لیل را با هم مقایسه کرده است و می‌گوید با وجود اینکه این دو سوره تقریبا شبیه هم هستند(هر دو سوره در پایان آیات به الف ختم می‌شود) اما شخصیت زبانی آنها با وجود ریتم مشترک با هم متفاوت است. اعلی 72 کلمه و لیل 71 کلمه دارد و هر دو سوره شخصیت معنوی و ادبی منحصر به خود را دارد.
انتهای پیام