ورزشی جماران، فرشته مقدم: در سال ۲۰۲۰ لیگ بیسبال آمریکا تلاش کرد یکی از عادت های بزرگ این ورزش را ممنوع کند که آن آب دهان انداختن بود.
این قانون به پروتکل بیسبال که در جریان بحران کرونا رقابت هایش از سر گرفته شد اضافه شد. با این حال برای برخی از بازیکنان شبیه به ممنوعیت استفاده از رزین، سیاه دانه و تخم آفتابگردان بود.
جاستین ترنر که در آن زمان در تیم لس آنجلس داجرز حضور داشت به خبرنگاران گفت: "تف کردن برای بازیکنان بیسبال مانند پلک زدن است."
بیسبال و آب دهان انداختن یک قرن است که همراه هم بودند اما تنها ورزشی نیست که ورزشکاران مدام در آن تف می کنند. فوتبالیست ها معمولا در جریان بازی آب دهان خود را روی زمین می ریزند. دوندگان استقامت نیز این کار را انجام می دهند و این حتی شامل عمل به اصطلاح 'افزایش کربوهیدرات' نیست، زمانی که بوکسورها، بازیکنان یا هاکی بازان نوشیدنی شیرین می نوشند و آن را تف می کنند.
عمل آب دهان انداختن روی زمین بازی معمول است اما این موضوع پس از اتفاقی که در دیدار ایگلز و کوبویز افتاد دوباره در مرکز توجهات قرار گرفت. لحظاتی پیش از شروع بازی جالن کارتر به سمت داک پرسکات آب دهان پرتاب کرد. به نظر می رسد این اتفاق زمانی شروع شد که پرسکات روی زمین تف کرد، کاری که به گفته او هزاران بار درون زمین این کار را انجام داده است و اغلب بدون اینکه به آن فکر کند. پرسکات گفت که بازیکنان خط حمله اش در مسیرش بودند و من تنها تف کردم.
کارتر اخراج شد و احتمالا با جریمه و محرومیت روبرو شود. با این حال این اتفاق یک سوال جذاب یا حتی عجیب را مطرح کرد که چرا ورزشکاران اینقدر زیاد تف می کنند؟
پاسخ ریشه در ترکیبی از علم، عادت و هنجارهای اجتماعی دارد.
بر اساس تحقیقات دکتر ژولیت مک‌گراتان (پزشک مراقبت های اولیه و متخصص دویدن)، ورزش موجب افزایش تجمع پروتئین MUC5B می شود که می تواند باعث چسبناک تر شدن بزاق و تمایل به تف کردن شود. این وضعیت می تواند با کم آبی بدن و تنفس از دهان تشدید شود.
این دلیل اصلی است که دوندگان استقامت اغلب در طول دویدن های طولانی نیاز دارند آب دهان خود را بیرون بریزند و بازیکنان و هاکی بازان در جریان تمرین و بازی ها خیلی تف می کنند.
به گفته کارشناسان با گذشت زمان این میل ممکن است به یک مورد شرطی شدن کلاسیک تبدیل شود. در مقاله ای که در سال ۲۰۲۰ در جریان همه گیری منتشر شد، سه محقق در دانشگاه پزشکی کینگ جورج هند گفتند که آب دهان انداختن می تواند یک پدیده لذت بخش مانند ادرار کردن باشد.
در بیسبال تف کردن مدت ها با استفاده از تنباکو جویدنی مرتبط بود. اینکه بازی ها در زمین خشک و خاکی برگزار می شد کمکی نمی کرد. آب دهان همچنین برای کمک به گرفتن توپ توسط پرتاب کننده یا شل کردن چرم خشن دستکش استفاده می شد اما کمی بعد تنها تبدیل به یک عادت شد.
ترنر گفت: "تنها تف کردن روی زمین نیست، شما می دانید خیلی از ما روتین ها و عادت هایی داریم."
همانطور که گیب کاپلر، سرمربی سابق جاینتز به رادیو محلی KNBR گفت: "زمانی که شما این کار را در تمام زندگی تان انجام دادید، مانند ترک هر عادتی است. وقتی وضعیت استرس زا می شود سخت است عادت را کنار گذاشت."
با این حال عجیب است که تف کردن کم و بیش می تواند اثر مثبت روی عملکرد بگذارد.
تحقیقی که در سال ۲۰۱۷ در مجله اروپایی علم ورزش منتشر شد نشان داد که نوشیدن یک جرعه از نوشیدنی ورزشی و تف کردنش می تواند باعث شود مغز فکر کند که انرژی بیشتری به آن داده شده است و عملکرد را بهبود ببخشد. محققان دانشگاه کاونتری انگلیس متوجه شدند شست و شوی دهانی کربوهیدرات به شکل قابل توجهی عملکرد را در پرش، دو ۱۰ متر، پرس سینه و اسکات بهبود می بخشد (دلایل این فایده هنوز در حال بررسی است).
اسکر جوکندروپ، فیزیولوژیست ورزشی و متخصص تغذیه به نیویورک تایمز گفت: "شما کمی مغز را فریب می دهید، ما فکر می کنیم مکانیسم آن همین است."
جوکندروپ یکی از اعضای مطالعه جداگانه دانشگاه بیرمنگام انگلیس بود که متوجه شد شستن (دهان) عملکرد دوچرخه سواران تایم تریل ۴۰ کیلومتر را یک دقیقه بهبود می بخشد. به طرز شگفت انگیزی شستن همانند نوشیدن آن کمک می کند، با یک نکته: مایع شست و شو باید دارای کربوهیدرات واقعی باشد، نه فقط شیرین کننده های مصنوعی. بر اساس مقاله تایمز، دیگر تحقیقات نشان دادند شستن دهان به دوندگان نیز کمک می کند.
این تصویر اکنون در جام جهانی فوتبال و یورو عادی شده است، جریانی از تف مایع از دهان بازیکنان.
یک نکته مهم هنگام آب دهان پرتاب کردن: مطمئن باشید کسی سر راه شما نباشد.