او پس از دستگیری و معرفی به پزشکی قانونی، سلامت روانی‌اش تایید شد. پس از شش ماه از این جنایت، او برای آخرین جلسه تحقیقات از زندان به شعبه اول بازپرسی دادسرای جنایی تهران منتقل شد و گفت: شوهرم از مشکلات روحی رنج می‌برد و تحت درمان روانپزشک بود و داروهای آرامبخش مصرف می‌کرد. چند بار هم اقدام به خودزنی کرده بود. ما ۱۴ سال با هم زندگی کردیم و صاحب فرزند نشدیم. دائم با هم درگیری داشتیم و حتی چند بار از او خواستم جدا شویم، اما او اصرار داشت به من علاقه دارد و نمی‌تواند مرا طلاق دهد.

فریبا ادامه داد: شب حادثه، شوهرم دوباره قرص‌های آرامبخش خورد و دعوا بالا گرفت. او به آشپزخانه رفت و وسایل را به‌هم ریخت. سپس چهار زانو کف آشپزخانه نشست و فریاد می‌زد. من شالی برداشتم و از پشت به او نزدیک شدم و آن را دور گلویش انداختم، اما او همچنان فریاد می‌زد. در نهایت، جورابش را در دهانش گذاشتم و دو دقیقه نگه داشتم. فکر کردم به دلیل مصرف قرص‌ها به خواب رفته است. روز بعد که بیدار شدم، متوجه شدم او فوت کرده و سعی کردم صحنه را به‌گونه‌ای جلوه دهم که او خودکشی کرده است.

پرونده این قتل برای محاکمه به شعبه پنجم دادگاه کیفری یک استان ارسال شد و متهم با ریاست قاضی بابایی محاکمه شد. در جلسه محاکمه، اولیای دم مقتول درخواست قصاص کردند.

متهم در دفاع از خود با رد اتهام قتل گفت: من و همسرم اختلاف داشتیم، اما هیچ‌گاه قصد کشتن او را نداشتم. آن شب به‌دلیل خودزنی‌هایش و فریادهایش، تنها قصد داشتم او را آرام کنم و از شال و جوراب برای جلوگیری از شنیده‌شدن صدا استفاده کردم. اگر نمی‌خواستم با او زندگی کنم، از وکالت طلاقی که داشتم استفاده می‌کردم، نه اینکه او را بکشم.

با اینکه پزشکی قانونی علت مرگ را فشار بر عناصر حیاتی گردن اعلام کرده، فریبا همچنان اصرار داشت که هرگز شوهرش را خفه نکرده است.

پس از اظهارات متهم و دفاعیات وکیل او، قضات برای صدور حکم وارد شور شدند.

روزنامه جام جم