جوان آنلاین: روحانی گویا فراموش کرده که چند دهه در ایران مسئولیت داشته و حداقل هشت سال نفر اول اجرایی و رئیس‌جمهور کشور بوده است. این فراموشی باعث شده وی مشکلاتی را بیان کند که خود او یکی از دلایل وجود آن مشکلات است. گرچه او نه الان که سه‌چهار سالی است مسئولیتی ندارد، بلکه حتی در زمانی هم که رئیس‌جمهور بود، آنقدر بر فهرست کردن مشکلات در سخنرانی‌هایش با چاشنی فرافکنی و «تقصیر من نیست» روی آورده بود که در نهایت کنایه طنزآمیز رهبر انقلاب را پس از یک سخنرانی روحانی در بیت رهبری به همراه داشت که با خنده گفتند مخاطب این باید‌ها خود آقای روحانی و دولت‌شان هستند. 
حسن روحانی، رئیس‌جمهور اسبق که هر از چندگاهی برای رسانه‌ای کردن حرف‌هایش و برای آنکه محملی برای بیان داشته باشد، دیدار‌ها با وزرای دولتش را رسانه‌ای می‌کند، در جلسه مشابهی که هفته گذشته داشت، به انتقاد از میزان مشارکت مردم در انتخابات پرداخته است. 
او با اشاره به اینکه «مهم‌ترین مسئله در امنیت ملی، همراه داشتن ملت است»، شرح داده است: «انتخابات‌هایی که اخیراً برگزار شده را ببینید. در انتخابات آلمان و ترکیه مشارکت مردم بالای ۸۰درصد است. دور اول انتخابات ریاست‌جمهوری ما مشارکت ۴۰درصد بود، دور دوم ۱۰درصد اضافه شد که آن هم برای این بود که گرفتار یکی دیگر نشوند. مردمی که قبلاً ۷۵درصد پای صندوق می‌آمدند، چرا به این میزان مشارکت رسیده است؟ در حفظ امنیت ملی، قبل از قدرت نظامی و اطلاعاتی که هر دو بسیار مهم است، باید مردم را همراه داشت. سرمایه اجتماعی و اعتماد مردم به دولت را در نظر داشت. هر نوع فاصله مردم با حاکمیت به معنای ضربه به امنیت ملی است.»
یکی از مهم‌ترین دلایل ناامیدی بخشی از مردم از صندوق رأی و انتخابات نحوه عملکرد حسن روحانی و دولتمردانش بود. آنها با وعده‌های متعدد گشایش اقتصادی از مسیر برجام توانستند رأی جمع کنند و پیروز انتخابات شوند، اما وقتی دولت را در دست گرفتند، نتوانستند به وعده‌های خود عمل کنند، در نتیجه باعث سرخوردگی پایگاه رأی خود شدند، البته عملکرد نامناسب یک رئیس‌جمهور و یک دولت نباید باعث چشم‌پوشی مردم از حق مشارکت در تعیین سرنوشت خود شود و اتفاقاً باید بهانه‌ای بشود تا در انتخابات‌های بعدی دقت بیشتری برای رأی دادن لحاظ کنند، اما معمولاً برخی مردم پس از ناامیدی از یک گزینه که انتخاب کرده‌اند، ممکن است نسبت به اصل مشارکت در انتخابات بی‌انگیزه شوند. 
حسن روحانی اگر نگاهی به عملکرد خود و دولتش در دوران ریاست جمهوری بیندازد، حکایت این حرف زدنش از مردم و فاصله ادعایی میان مردم و حاکمیت را شبیه داستان آن دزدی خواهد دید که مالی را دزدیده بود و در حالی که فرار می‌کرد، فریاد می‌زد آی دزد، دزد را بگیرید!
از سویی گفتن از فاصله مردم و حاکمیت، روحانی را در سمت مردم قرار نمی‌دهد. او هیچ گاه یک شهروند عادی نبوده است و اگر نگاهی به مسئولیت‌های چهار دهه اخیر خود کند، خواهد دید که همواره جزئی از حاکمیت بوده است. 
او در دوران ریاست جمهوری هم از این فرافکنی‌ها زیاد انجام می‌داد. خرداد ۱۳۹۶ یکی از این دفعات بود و روحانی که در دیدار رهبری با مسئولان در حسینیه امام خمینی و قبل از سخنان آیت‌الله خامنه‌ای سخن می‌گفت، چنان فلان کار‌ها باید بشود، راه انداخت که رهبری در سخنان خود گفتند: «آقای رئیس‌جمهور هم در صحبت‌شان مفصل پرداختند به مسئله اقتصاد و کار‌هایی که باید انجام بگیرد. البته ایشان مواردی را ذکر کردند که «باید این کار بشود، باید این کار [دیگر]بشود». مخاطب این باید‌ها کیست؟ خود ایشان. یعنی [مخاطب]این باید‌ها غیر از خود آقای دکتر روحانی و تیم کاری‌شان در دولت دوازدهم، هیچ‌کس دیگر [نیست]، یعنی غالب این کارها، حالا بخشی از آنها ممکن است به مجلس یا به قوه قضائیه یا به بعضی جا‌های دیگر ارتباط پیدا کند، اما عمده‌اش کار‌های خود مسئولان دولتی است، این باید‌ها را خود اینها بایستی انجام بدهند.»