جواد فیض عضو هیئت علمی دانشکده فنی و مهندسی دانشگاه تهران، در گفت‌وگو با خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز، درباره تفاوت سیستم آموزش در ایران اظهار کرد: تفاوت اصلی آموزش در کشور ما با کشورهای پیشرفته این است که در کشورهای پیشرفته، بخش عمده‌ای از مسئولیت یادگیری به عهده دانشجو قرار دارد. در حالی که در دانشگاه‌های ما، دانشجویان انتظار دارند که استاد از آغاز تا پایان مطالب را تدریس کند و حتی برای بخش‌های تدریس نشده نیز اعتراض می‌کنند. در اکثر کشورهای پیشرفته، دانشجویان ملزم به جستجوی اطلاعات و ارائه گزارش در مورد مطالب هستند و در نتیجه، میزان فعالیت استاد نسبت به دانشجو کمتر است. به عنوان مثال، زمانی که یک همکار ایرانی را از آمریکا دعوت کردم تا تدریس کند، تنها به طور مختصر برخی مطالب را توضیح داد و باقی مطالب را به عهده دانشجویان گذاشت. پس از این تجربه، دانشجویان ابراز کردند که باید قدر اساتید خود را بیشتر بدانند. این نکته نشان‌دهنده نیاز به تغییر در رویکرد آموزشی ما و تقویت مسئولیت‌پذیری دانشجویان است.
وی افزود: باید تغییراتی در شیوه آموزشی کشور اعمال شود، اما باید توجه داشت که تغییر تفکرات و عادات دانشجویان زمان زیادی می‌برد. یکی از مشکلات فعلی ما، به ویژه در دانشکده مهندسی، کاهش کیفیت ورودی‌هاست که احتمالا باعث می‌شود دانشجویان جدیدالورود نتوانند کارهای پژوهشی و اصیل را به خوبی انجام دهند و امیدواری به فعالیت و پژوهش آن‌ها کمتر شود. به نظر می‌رسد که باید بخشی از مسئولیت انجام کار و پژوهش را به دانشجوها منتقل کرد و اساتید نیز باید در این زمینه همکاری کنند.
فیض تصریح کرد: برداشت‌ها و نظرات متفاوتی وجود دارد. برخی احساس می‌کنند که حضور فیزیکی در کلاس و یادداشت کردن باعث توجه بیشتر دانشجو می‌شود تا زمانی که از پاورپوینت استفاده شود. از سوی دیگر، استفاده از پاورپوینت می‌تواند باعث افزایش کیفیت تدریس شود، اما ممکن است تمرکز دانشجوها کمتر شود. بنابراین، فناوری‌های جدید هم مزایا و معایب خود را دارند و باید با دقت و تعادل استفاده شوند. به نظر می‌رسد که برای اصلاحات در زمینه آموزش، نیاز به بررسی دقیق و توجه به نیازها و انتظارات مختلف دانشجویان و اساتید داریم. این امر نیازمند همکاری و تعامل بین اعضای جامعه دانشگاهی است تا بهبودی موثر و پایدار در فرآیند آموزش و یادگیری دانشجویان حاصل شود.
عضو هیئت علمی دانشگاه گفت: در دوران کرونا، تدریس آنلاین به شدت رواج یافت، اما تمرکز دانشجویان به حداقل خود رسیده بود. حضور دانشجوها در کلاس‌های حضوری، علاوه بر افزایش تمرکز و یادداشت‌برداری، باعث ایجاد فرصت برای پرسش و پاسخ بین دانشجو و استاد می‌شود. رفتن استاد به تخته و نوشتن مطالب، بهترین روش برای انتقال مطالب به دانشجوها است. به نظر من، ارتباط چهره به چهره بین استاد و دانشجو جایگزینی برای هیچ روش تدریس دیگری ندارد.
وی در پایان ادامه داد: دانشجویان هنگام حضور در کلاس من، با دو نوع رویکرد مواجه می‌شوند. در ابتدا، مسائل را از روی کتاب حل و تصحیح می‌کنند. سپس، به اکثر دانشجویان پروژه‌های انفرادی مرتبط با درس داده می‌شود که باید روی آن کار کنند و نتایج را در قالب یک گزارش تحویل دهند. این پروژه در نمره نهایی دانشجویان منظور می‌شود و اگر دانشجویان فراتر از آنچه در پروژه تعریف شده عمل کنند و خلاقیتی به کار ببرند، نمرات بیشتری نیز دریافت خواهند کرد. همچنین، اگر دانشجویان علاقه‌مند باشند. این روش، به ویژه در تحصیلات تکمیلی، به کار می‌رود و به تقویت مهارت‌های تحلیلی و پژوهشی دانشجویان کمک می‌کند.
انتهای پیام/