به گزارش خبرنگار اجتماعی ایسکانیوز، چهل و سومین جشنواره فیلم فجر در مرکز همایش‌های برج میلاد در حال برگزاری است.

جشنواره فجر بزرگترین رویداد فرهنگی و سینمایی کشور محسوب می‌شود و هر سال جمع زیادی از رسانه‌ها در ۱۰ روز برگزاری جشنواره در کاخ رسانه دور هم جمع می‌شوند.

این دورهمی به دلیل زمان طولانی که دارد (یک روزکامل) با پذیرایی ناهار، میان وعده و شام همراه است، تا به اینجا همه چیز خوب است و همه لبخند به لب، به تماشای تولیدات سینمای ایران می‌نشینند اما در کنار این هیاهو آنچه از چشم‌ها پنهان مانده و کمتر رسانه‌ای به آن توجه می‌کند، حجم بالای تولید زباله است.

بسته‌بندی ناهار، میان وعده و شام در جشنواره به شکلی طراحی شده که هر بسته حجم زیادی از پلاستیک دارد. جعبه نگهداری غذا، پلاستیک محافظ دور جعبه، ظرف پلاستیکی نگهدارنده غذا، بسته‌بندی پلاستیکی قاشق و چنگال، بسته‌بندی نان و بسته‌بندی سایر اقلام داخل جعبه همه مقدار زیادی پلاستیک است که هر روز در سه وعده دور ریخته می‌شود. این درحالی است که می‌شد یک سوم مقدار فعلی پلاستیک مصرف کرد و مثلا بسته‌بندی محدود به ظرف غذا و قاشق و چنگال شود.

حضور برندهای مختلفی که با لیوان یک بار مصرف نمونه محصول خود را ارائه می‌دهند هم بر حجم زباله‌های تولیدی در جشنواره افزوده است.
انتظار می‌رفت که برگزار کننده‌گان رویدادی بزرگ و ملی در شرایطی که کشور با بحران‌های محیط زیستی دست و پنجه نرم می‌کند، تمهیداتی برای کاهش زباله در نظر می‌گرفتند تا محیط زیست قربانی یک رویداد فرهنگی نباشد؛ رویدادی که طبیعتا باید در فرهنگسازی پیش‌رو باشد نه اینکه خود مرتکب عملی ضد فرهنگ شود.

این پایان قصه نیست و فیلمسازان هم گویا چندان رغبتی به فیلم‌های با محور دغدغه‌های محیط زیستی ندارند. مگر غیر از این است که سالانه بیش از ۵۰ هزار نفر قربانی آلودگی هوا در کلانشهرهای کشور می‌شوند؟ مگر خشکسالی امان کشاورزان ما را نبریده و سالانه ۸۰۰ هزار نفر خانه و زندگی خود را رها کرده و راهی مازندران نمی‌شوند؟ مگر سالانه چندین انسان قربانی استفاده بی‌رویه از سموم کشاورزی نمی‌شوند و سرطان نمی‌گیرند؟ پس چرا جز چند اشاره کوچک، فیلمی نمی‌بینیم که به درد میلیون‌ها انسان در این جغرافیا بپردازد. مگر نه اینکه فیلم بازنمای جامعه است، پس چرا کسی درد این ۸۵ میلیون نفر را به تصویر نمی‌کشد؟

انتهای پیام/