کلیشه‌ها و نقش‌های جنسیتی معمولاً مردان را از دریافت حمایت اجتماعی مورد نیازشان محروم می‌کند. این کلیشه‌ها باعث می‌شوند که مردان نتوانند آسیب‌پذیری‌های خود را به راحتی بروز دهند و احساسات خود را به اشتراک بگذارند، و همین موضوع باعث می‌شود که آنها بیشتر به روابط عاشقانه و همسر خود متکی باشند. در پژوهشی که اخیراً منتشر شده است، این موضوع از جنبه علمی مورد بررسی قرار گرفته و نتایج آن ارائه شده است.

باور کردنش سخت است، اما مردان بیشتر از زنان به روابط عاشقانه نیاز دارند.

در پژوهشی که توسط واهرینگ و همکاران (۲۰۲۴) انجام شده، نشان داده شده است که اهمیت روابط عاشقانه برای مردان بیشتر از زنان است. برخلاف باور عمومی که روابط عاشقانه را بیشتر با زنان مرتبط می‌داند، این پژوهش علمی این تصور را به چالش می‌کشد.

واهرینگ و همکاران معتقدند که مردان به دلیل نیاز بیشتر به حمایت عاطفی و صمیمیت، بیشتر به شریک عاطفی خود وابسته هستند. به همین دلیل مردان تلاش بیشتری برای حفظ روابط عاشقانه دارند، کمتر اقدام به جدایی می‌کنند و پس از جدایی با مشکلات بیشتری مواجه می‌شوند. دلیل این رفتارها به این برمی‌گردد که مردان خارج از روابط عاشقانه خود از حمایت‌های عاطفی و اجتماعی کمتری نسبت به زنان برخوردارند و نیازهای عاطفی بیشتری را از طریق شریک عاطفی خود تأمین می‌کنند.

مردان بخش قابل توجهی از حمایت عاطفی خود را از شریک عاطفی‌شان دریافت می‌کنند.

واهرینگ و همکاران این تفاوت‌های جنسیتی را به تأثیر هنجارهای اجتماعی و نقش‌های جنسیتی نسبت می‌دهند. پسران و دختران از کودکی بر اساس این هنجارها پرورش می‌یابند؛ به طوری که رفتارهای حمایتی و صمیمانه بیشتر با زنانگی پیوند خورده است، در حالی که مردان یاد می‌گیرند که به دیگران کمتر تکیه کنند. پژوهش‌ها نشان می‌دهد که مردان اغلب همسران خود را به عنوان اصلی‌ترین معتمد عاطفی خود معرفی می‌کنند، شاید به این دلیل که آنها یاد گرفته‌اند که به جز شریک عاطفی خود به دیگران اتکا نکنند.

مردان باید درک کنند که همسرانشان نمی‌توانند تنها منبع حمایت عاطفی باشند. درخواست حمایت عاطفی از دیگران به معنای ضعف نیست و هرچه مردان بیشتر به دوستان و خانواده برای حمایت تکیه کنند، فشار کمتری بر همسرانشان خواهد بود و وابستگی بیش‌ازحد نیز کاهش خواهد یافت.