به گزارش خبرآنلاین، این شگفتی زمین‌شناسی، اتاقی زیرزمینی است که در آن سنگ‌معدن اورانیوم در آب غوطه‌ور شد و به‌طور خودبه‌خودی مشتعل شد. تنها راکتور هسته‌ای طبیعی شناخته شده روی زمین، یعنی راکتور اوکلو بود. این پدیده نه تنها داستانی علمی-تخیلی نیست، بلکه نمونه‌ای از قابلیت‌های طبیعی زمین در طول میلیاردها سال است.
به نقل از تسنیم، حدود ۲ میلیارد سال پیش، در اعماق گابنِ آفریقای غربی، مجموعه‌ای از شرایط نادر زمین‌شناسی کنار هم جمع شدند تا راکتور هسته‌ای طبیعی اوکلو را ایجاد کنند. این کشف که به سال ۱۹۷۲ بازمی‌گردد، توسط فیزیکدان فرانسوی فرانسیس پرین در جریان بررسی‌های یک کارخانه پردازش سوخت هسته‌ای در فرانسه صورت گرفت.
او در نمونه‌ای از سنگ‌معدن اورانیوم که از این معدن در گابن استخراج شده بود، به ناهنجاری عجیبی در نسبت ایزوتوپ‌های اورانیوم برخورد کرد. در حالی که اورانیوم طبیعی معمولاً حاوی ۰.۷۲۰ درصد U-۲۳۵ است، این نمونه فقط ۰.۷۱۷ درصد داشت. اگرچه این تفاوت بسیار کوچک به نظر می‌رسید، اما برای آغاز تحقیقات بیشتر کافی بود.
ابتدا گمان می‌رفت که اورانیوم دستخوش دستکاری مصنوعی یا غنی‌سازی شده باشد؛ روشی که در تولید انرژی هسته‌ای رایج است. اما تحقیقات نشان داد که این سنگ‌معدن کاملاً طبیعی است و هیچ نشانه‌ای از دخالت انسان ندارد. تنها توضیح منطقی این بود که این سنگ بخشی از یک راکتور شکافت هسته‌ای طبیعی بوده که میلیاردها سال پیش، زمانی که شرایط زمین به‌شدت متفاوت بود، به‌طور خودبه‌خودی فعال شده است.
سازوکار یک راکتور طبیعی
راکتور اوکلو به دلیل ترکیبی از شرایط نادر زمین‌شناسی و محیطی به وجود آمد که در برخی جهات مشابه راکتورهای مدرن بود. در مرکز این پدیده، غلظت بالای اورانیوم ۲۳۵ قرار داشت. حدود ۲ میلیارد سال پیش، درصد U-۲۳۵ در اورانیوم طبیعی حدود ۳ درصد بوده است! سطحی که امکان ایجاد واکنش زنجیره‌ای هسته‌ای پایدار را فراهم می‌کرد. این مقدار، بسیار بالاتر از غلظت ۰.۷۲۰ درصد امروزی است و برای آغاز شکافت هسته‌ای طبیعی کافی بود.
آب نیز در این فرایند نقش حیاتی ایفا می‌کرد و به عنوان تعدیل‌کننده نوترون‌ها عمل می‌کرد. در فیزیک هسته‌ای، تعدیل‌کننده‌ها سرعت نوترون‌های آزادشده از شکافت را کاهش می‌دهند تا واکنش زنجیره‌ای کنترل‌شده‌ای ایجاد شود. در اوکلو، نفوذ آب زیرزمینی به سنگ‌معدن اورانیوم این نقش را ایفا می‌کرد و امکان شکافت پایدار بدون گرم‌شدن بیش از حد و ذوب شدن را فراهم می‌آورد. این مکانیزم به‌طور طبیعی مشابه سیستم‌های خنک‌کننده پیشرفته در راکتورهای مدرن عمل می‌کرد.
پایداری زمین‌شناسی منطقه نیز نقش مهمی در عملکرد طولانی‌مدت این راکتور طبیعی داشت. ساختار سنگ‌معدن اورانیوم و ماسه‌سنگ‌های اطراف، همراه با فقدان فعالیت‌های مخرب زمین‌شناسی، یکپارچگی راکتور را برای هزاران سال حفظ کرد. این ویژگی‌ها شباهت‌هایی با طراحی‌های مهندسی‌شده راکتورهای مدرن برای حفاظت از واکنش‌ها در برابر تداخلات محیطی دارد.
کشف راکتور اوکلو بینش‌های بی‌نظیری درباره رفتار مواد هسته‌ای در شرایط طبیعی ارائه کرده است که پیامدهای قابل‌توجهی در زمینه‌های فیزیک هسته‌ای و علوم محیطی دارد. به‌عنوان مثال، ترکیبات آلی موجود در ذخایر اورانیوم به مهار طبیعی محصولات جانبی شکافت هسته‌ای کمک کردند و از پراکندگی آن‌ها جلوگیری کردند. این فرایند شباهت زیادی به روش‌های مدرن مدیریت زباله‌های هسته‌ای دارد که از موانع مصنوعی برای جداسازی زباله‌های رادیواکتیو استفاده می‌کنند.
علاوه بر این، مطالعه الگوهای مهاجرت محصولات شکافت در اوکلو اطلاعات ارزشمندی درباره تعاملات طولانی‌مدت مواد رادیواکتیو با محیط اطراف ارائه می‌دهد. این دانش برای توسعه روش‌های ایمن‌تر ذخیره‌سازی زباله‌های هسته‌ای امروزی بسیار مفید است. همچنین، مطالعه اوکلو می‌تواند به طراحی تأسیسات ذخیره‌سازی آینده کمک کند تا بتوانند در برابر شرایط زمین‌شناسی پایدار باقی بمانند.
درس‌های آموخته‌شده از اوکلو فراتر از کاربردهای عملی در انرژی هسته‌ای و مدیریت زباله است. این کشف به ما نشان می‌دهد که طبیعت چگونه می‌تواند فرایندهای هسته‌ای را در بازه‌های زمانی زمین‌شناسی مدیریت کند و چگونگی ارزیابی مجدد این فرایندها در زمینه تاریخ زمین و احتمال وقوع آن‌ها در سیارات دیگر را الهام می‌بخشد.
امروزه راکتور هسته‌ای طبیعی اوکلو همچنان دانشمندان و عموم مردم را شگفت‌زده می‌کند. نمونه‌ای از این پدیده در موزه تاریخ طبیعی وین به نمایش گذاشته شده است و از سال ۲۰۱۹ بخشی از نمایشگاه دائمی آن بوده است. این نمونه‌ها شواهد ملموسی از شکافت هسته‌ای طبیعی ارائه می‌دهند و نشان می‌دهند که طبیعت در مدیریت انرژی هسته‌ای پیش از ما انسان‌ها پیشگام بوده است.
۵۸۵۸
∎