همشهری آنلاین: اتفاقی که کاملا قابل پیش بینی بود و بعید است کسی را غافلگیر کرده باشد. موفقیت در اسکار، حتی در حد راه یافتن به فهرست نامزدهای اولیه، پیش نیازهایی دارد که هیچ کدام از نمایندگان سینمای ایران در این سال ها واجدش نبوده اند. طبیعی است فیلمی که نه پخش کننده جهانی قدرتمندی دارد و نه در سطح بین المللی چنان که باید دیده شده است، نتواند حتی از دور اول رقابت ها بالا برود. فارغ از ارزش های سینمایی داشته و نداشته «در آغوش درخت»، این فیلم هیچ بختی برای موفقیت در اسکار نداشت و ما فقط برای این که سنت را رعایت و البته حقوق سال های بعد خود را هم حفظ کنیم، این فیلم را به اسکار معرفی کردیم. طبق مقررات کشوری که نماینده ای به آکادمی اسکار معرفی نکند به صورت خودکار باید خود را از رقابت های سال بعد هم حذف شده ببیند. عده ای معتقدند اگر فیلم دیگری جای ساخته بابک خواجه پاشا به اسکار معرفی می شد، امکان بیشتری برای موفقیت وجود داشت ولی با توجه به گزینه های امسال، تصور درخشش در اسکار بیشتر رویا پردازانه بود تا واقع بینانه. فیلمی که در هیچ جشنواره رده الف دنیا حاضر نبوده و در سطح جهانی اثر شناخته شده ای محسوب نشده، نمی تواند در اسکار به موفقیت برسد.