«یک مردی بود که اولش اسم نداشت اما بعدها مردم او را بزدار صدا کردند. بزدار از دار دنیا هیچ نداشت. خودش بود و یک بزش! یک روز بزدار تکیه داده بود به دیواری و با خودش حرف می‌زد و می‌گفت: «هیچی ندارم! از دار دنیا همین یک بز را دارم با همین کلاه که روی سرم مانده!» دستی به سر بزش کشید و گفت: «هی، بزی‌جان! بیا همین یک کلاه را هم بدهم به تو». کلاهش را در آورد و بر سر بز گذاشت. بز سری تکان داد و با سرعت پا به فرار گذاشت…»