جوان آنلاین: موسی بیات، در صفحه اینستاگرامی خود نوشت: امت واحد زبان مشترک می‌طلبد، تمدن نوین گفتگو می‌خواهد. امروز در موکب اولادسجاد (ع) حوالی عمود۵۲ فرصتی دست داد و با برادرانی از پاکستان گفتگو کردم. پنج نفر دوست و فامیل بودند، البته از پاکستان و امریکا خودشان را به نجف رسانده بودند. سید عباس خرم از لاهور هفتمین باری است که برای پیاده‌روی آمده است و این بار می‌خواهد همه مسیر را پیاده تا کربلا برود.

جالب بود که به سه زبان عربی، فارسی و انگلیسی با هم صحبت کردیم، فارسی را از همه بیشتر دوست داشت و به ایرانی‌ها به قول خودش «محبت» داشت؛ نه فقط خودش، همه شیعیان پاکستانی! مهندس عمران بود، چهارتا بچه و ۵۰سال سن داشت. از همه چی گفتگو کردیم، از سؤال‌هایی که هر خارجی را می‌بینیم برای اولین بار می‌پرسیم، تا نگاهشان در باب مرجعیت رهبر انقلاب تا شیعیان پاراچنار و تفاوت نگاه هندی‌ها و پاکستانی‌ها به اسرائیل. از سال ۲۰۰۲ تاکنون پنج یا شش بار آمده ایران و زیارت امام رضا (ع) و حضرت معصومه (س) را بیشتر از همه دوست دارد. فارغ از آنچه گفتیم، حس خوب همین بود که با هم گپ زدیم. موسم پیاده‌روی اربعین فرصت خوبی برای همین گفتگو‌ها با برادران‌مان از سایر ملیت‌هاست. اما متأسفانه آنچه دیده‌ام این است که این گفتگو‌ها کمتر اتفاق می‌افتد. ما خیلی با آن‌ها نمی‌جوشیم و طرح بحث مشترکی نداریم، البته یکی از مهم‌ترین ایرادات زبان نادانی‌مان است، تا دلت بخواهد زبان نمی‌دانیم و همین یعنی در گفتگو بسته است. به نظر ۱۲سال تحصیل در نظام آموزش‌وپرورش برای یادگیری زبان در حد یک مکالمه، زیاد هم است که کم نیست. ما در مدارس و البته در دانشگاه‌ها زبان یاد نمی‌گیریم، زبان مطالعه می‌کنیم و میان این دو فرق است. مخلص کلام، ساخت تمدن نوین اسلامی و امت واحد، زبان مشترک می‌خواهد و این همان حلقه مفقوده سیاست‌های زبانی است. اصلاً ما در سیاست‌گذاری زبانی‌مان نگاه تمدنی نداریم و در حد واژگان بیگانه مانده‌ایم. به‌طورقطع زبان فارسی را همین نگاه تمدنی می‌تواند نگه دارد و بس.