عصر ایران - یکی از به یادماندنی‌ترین لحظات المپیک ۱۹۵۲ هلسینکی، کسب مدال طلای ژان بوئیتو فرانسوی در شنای آزاد ۴۰۰ متر بود. به محض پایان مسابقه، مردی با کلاه برت به استخر پرید تا قهرمان را در آغوش بگیرد. هیچکس نمی‌دانست این فرد خوشحال کیست. کلاه برت نشان می‌داد که او فرانسوی است، اما آیا او یک هوادار، عضو تیم یا شاید یکی از اقوام بود؟
وقتی این مرد مرموز از استخر بیرون آمد، مشخص شد که او پدر بوئیتو است. او فریاد زد: «پدر!» و به سمت خودش اشاره کرد. شادی او فراتر از غرور پدرانه بود. خانواده بوئیتو دقیقا می‌دانستند رسیدن به بالاترین سطح ورزش حرفه‌ای چقدر تلاش می‌برد، هرچند هیچ‌کدام از اعضای خانواده هرگز تجربه رسیدن به قله مطلق را نچشیده بودند.
مادر ژان، بیان پله‌گری، خود شناگر مطرحی بود. او عضو تیم رله آزاد فرانسه بود که در بازی‌های ۱۹۲۴ و ۱۹۲۸ شرکت کرد و در هر دو دوره، پله‌گری بدون کسب مدال، پنجم شد. دستاورد خوبی بود، اما افتخاری در کار نبود.
عموی ژان، سالواتور پله‌گری، نیز در بازی‌های ۱۹۲۴ به عنوان شناگر آزاد شرکت کرد و در هر دو مسابقه خود روی سکو رفت. اما طلا نصیب او نشد. در واقع، تا زمان ورود ژان به هلسینکی، هیچ فرانسوی نتوانسته بود در استخر المپیک مدال طلا کسب کند.
