ما تاکنون فرازمینی ها و نمایندگان تمدن های بیگانه را از نزدیک ندیده‌ایم. پس چطور انسان توانسته تصور فعلی را از موجودات فضایی خاکستری داشته باشد؟

اگر کسی همین الان اسم آدم فضایی ها را ببرد، چه‌تصویری در ذهن شما شکل می‌گیرد؟ طبیعتا برخی افراد یاد موجودات گوشتخوار وحشتناکی می‌افتند که از پرتال‌های فضایی وارد شده و زمین را نابود می‌کنند. هرچند اکثر افراد موجودات فضایی خاکستری را به‌یاد می‌آورند.

داستان پیدایش موجودات فضایی خاکستری و بشقاب‌ پرنده‌ها

موجودات فضایی در تصور ما نسبتا کوتاه‌قد هستند و سرهایی بزرگ دارند. آنها با انگشت‌های کشیده، دهان کوچک و چشمان بزرگ و سیاه خود به ما خیره می‌شوند. بیگانگان فضایی صحبت نمی‌کنند، بلکه از طریق ارتباط ذهنی نظرات خود را به فردی دیگر انتقال می‌دهند.

آنها معمولا تمایل دارند که در نیمه‌های شب ظاهر شده، شخص خاصی را بدزدند و پس از انجام چند آزمایش رها کنند. همچنین آدم فضایی ها دوست ندارند در برابر دوربین ظاهر شوند. اما این تصویر خاص از موجودات فضایی خاکستری چطور ایجاد شده است؟ علاقه‌مندان به داستان‌های ربایش یوفو و موجودات فضایی خیلی سریع می‌گویند که افراد زیادی آنها را مستقیم ملاقات کرده‌اند. هرچند ما با داستان‌های ادعایی افراد کاری نداریم.

اگر نگاهی به چند دهه اخیر داشته باشیم، می‌توان متوجه شد که داستان موجودات فضایی خاکستری پس از حادثه رازول در نیومکزیکو در سال ۱۹۴۷ شروع شد. بعدها در دهه ۱۹۶۰ فرازمینی کوچک وارد داستان افرادی شد که ادعا می‌کردند موجودات بیگانه را دیده‌اند. سپس در سال ۱۹۷۷ رسانه‌ها این تصویر را گسترش دادند. ولی مسئله اینجاست که تصویر مشترک توصیف‌شده حتی در اخبار نجوم نیز دیده می‌شود.

رخداد تاریخی رازول

اگرچه حادثه رازول نتوانست مدارک محکمی را برای وجود حیات بیگانه ارائه دهد، اما قطعا بستر مناسب را برای داستان‌های تخیلی یوفو فراهم کرد. ماجرا از ۲۴ ژوئن ۱۹۴۷ شروع شد. در آن زمان خلبانی به‌نام Kenneth Arnold ادعا کرد که ۹ شیء پرنده ناشناخته که به هلال ماه شبیه بودند را دیده است. این اشیاء پرنده با سرعت ۱.۵ ماخ پرواز می‌کردند.

برای یادآوری باید گفت که در آن زمان هنوز رکورد سرعت صورت شکسته نشده بود و چند ماه بعد این اتفاق رخ داد. طبیعتا افراد زیادی تصور می‌کنند که آرنولد جت‌های آزمایشی ارتش آمریکا را دیده است، هرچند که علاقه‌مندان به موجودات فضایی چنین باوری نداشتند.

کمی بعد آرنولد در مصاحبه‌ای با مجله نایت گفت که آنها به‌شکل عجیبی در آسمان حرکت می‌کردند. انگار که یک بشقاب را روی سطح آب پرتاب کرده باشید. همین توصیف کوتاه باعث شد که واژه بشقاب‌پرنده متولد شود.

چند هفته بعد در ۷ جولای ۱۹۴۷ یک مزرعه‌دار آمریکایی به پایگاه نیروی هوایی آمریکا مراجعه کرد و گفت که در نیمه‌‌های شب با صدای انفجاری شدید از خواب بیدار شده است. سپس شیء سفیدی را دید که در نزدیکی خانه وی سقوط کرده بود. او قطعات و تکه‌های فلزی شیء جنجالی را تحویل مقامات ارتش آمریکا داد. روز بعد نیز یک روزنامه محلی داستان سقوط یک بشقاب پرنده را منتشر کرد. در آن زمان هنوز خبری از موجودات فضایی خاکستری نبود.

در گزارش رسمی FBI به یک دیسک شش‌ضلعی اشاره شده که به‌واسطه نخ‌هایی از یک بالن هواشناسی آویزان بود. هرچند گزارش‌های رسمی دیگر مهم نبودند، چون تب یوفو آغاز شده بود.

یک زمان‌بندی بی‌نقص

زمان حادثه رازول نمی‌توانست بهتر از این باشد. بازدید موجودات فضایی خاکستری از کره زمین در سال ۱۹۴۷ رخ داد. یعنی زمانی که تنها چند سال از پایان جنگ جهانی دوم گذشته بود و آمریکا و شوروی در شرف آغاز جنگ سرد بودند. در واقع حادثه رازول نشان‌دهنده ترس‌ها و نگرانی‌های آن دوره است.

تهدیدات وجودی از جانب قدرت‌های خارجی احساس می‌شد و رقابت برای برتری در عرصه‌های مختلف آغاز شده بود. در آن زمان افراد زیادی از عوامل مخفی وحشت داشتند. در زمان کوتاهی نیز هالیوود فیلم‌های مختلفی را درباره موجودات فضایی ساخت. در همه این فیلم‌ها تماس با موجودات بیگانه به‌معنی آغاز یک نبرد نظامی تصویر مي‌شد.

هرچند که در میان همه تولیدات هالیوود، فیلم The Day the Earth Stood Still بیش از بقیه جلب توجه کرد. در این فیلم موجودات فضایی شبیه انسان‌ها بودند و لباسی خاکستری بر تن داشتند. همچنین آنها از بشقاب پرنده‌ های خاکستری استفاده می‌کردند. ترکیب این فیلم با توصیف‌های داستان کوتاه «مردی از سال یک میلیون» باعث شد که تصویر کنونی از فرازمینی‌ها شکل بگیرد.

در داستان کوتاه H.G Wells گفته می‌شود که انسان از نظر فیزیکی ضعیف‌تر شده است و حالا بدنی باریک و لاغر دارد. همچنین انسان آینده به‌عنوان موجودی فاقد گوش، با دهانی کوچک و سری بزرگ توصیف می‌شود. همچنین این انسان چشمانی بزرگ و درخشان دارد.

آغاز ربایش انسان‌ها توسط موجودات فضایی خاکستری

در سال ۱۹۶۱ زوجی به‌نام بتی و بارنی هیل از علاقه افراد به یوفو سوء استفاده کردند و یک الگوی زیبا را برای داستان‌های ربایش آدم فضایی‌ها ارائه دادند. داستان‌هایی که امروزه فوق‌العاده خسته‌کننده و کلیشه‌ای شده‌اند. در اکثر این داستان‌ها نیز یک زوج شب‌هنگام در جاده‌ای خلوت در حال رانندگی هستند. آنها ناگهان نورهای عجیبی را از فاصله دور می‌بینند.

بارنی و بتی هیل

در مرحله بعدی ناگهان یک سفینه فضایی ظاهر می‌شود و آنها را به‌بالا می‌کشد. موجودات فضایی خاکستری کمی روی آنها آزمایش انجام می‌دهند. در مرحله آخر نیز افراد می‌گویند که چیزی از گذر زمان را احساس نکرده‌اند. این دقیقا همان چیزی بود که بتی و بارنی هیل تعریف کردند. هرچند با این تفاوت که بارنی گفته بود آدم فضایی‌ها خاکستری لباس‌هایی مشابه ارتش آلمان نازی را بر تن داشتند و بتی نیز گفته بود که آنها دارای بینی‌های غول‌پیکری بودند.

بتی همچنین ادعا کرد که موجودات فضایی خاکستری نقشه‌ای از سیستم ستاره‌ای دوتایی خود را به آنها نشان داده‌اند. به‌گفته بتی خانه موجودات فضایی در سامانه ستاره‌ای Zeta Reticuli قرار دارد که حدود ۳۹.۲ سال نوری از زمین دورتر است. البته این سامانه خورشیدی وجود خارجی دارد؛ اما جزئیات آن با آنچه بتی گفته بود کاملا متفاوت است.

این زوج برای مدت کوتاهی از شهرت لذت بردند. پس از آن نیز نوبت به افراد زیادی رسید که همگی ادعای دیدار با فرازمینی‌ها را داشتند. البته در آن زمان هنوز تصویر موجودات فضایی خاکستری تثبیت نشده بود. به‌همین‌خاطر برخی فرازمینی‌ها را موجوداتی قدبلند، بلوند و از نژاد آریایی می‌دانستند و برخی دیگر نیز آنها را موجوداتی سیاه و بدون سر توصیف می‌کردند.

هرچند در آن زمان انجمن یوفو شکل گرفته بود و به یک تصویر واحد نیاز داشت. آنها تصویر مورد نظر خود را در سال ۱۹۷۷ و پس از انتشار فیلم Close Encounters of the Third Kind به‌دست آوردند. این فیلم تصویر موجودات فضایی خاکستری را برای همیشه محکم کرد.

فرازمینی‌ها در قرن بیست‌و‌یکم

هنوز هم داستان‌های ربایش موجودات فضایی برای عده‌ای جذابیت خاصی دارند. به‌همین‌خاطر هر چند وقت یکبار داستان جدیدی منتشر می‌شود. در ۴۳ درصد از داستان‌های آمریکایی‌ها سفینه‌های فضایی با موجودات کوچکی که خاکستری هستند و به انسان شباهت دارند از راه می‌رسند. این میزان در استرالیا به ۵۰ درصد می‌رسد و برای کانادا حدود ۹۰ درصد است.

جالب اینجاست که این تصویر مخصوص علاقه‌مندان به یوفو نیست. هرکسی که تاکنون این داستان‌ها را نشنیده باشد، به‌انسان به‌عنوان تنها موجود هوشمند جهان هستی نگاه کند و از علاقه‌مندان به فیلم‌های علمی تخیلی نباشد نیز همین تصویر را از موجودات فضایی دارد.

در حال حاضر باورهای عامیانه با گزارش‌های رسمی سازمان‌هایی همچون ناسا به‌شدت اختلاف دارند. افراد زیادی در آمریکا تصور می‌کنند که موجودات فضایی بارها به زمین سفر کرده‌اند. حتی گفته می‌شود که دولت‌های مختلف از دانش آنها بهره می‌برند و گروه‌هایی نیز در سرتاسر جهان نشانه‌های فرازمینی‌ها را جمع‌آوری می‌کنند.

این در حالی است که کارشناسان و دانشمندان ناسا حتی در کشف یک موجود چندسلولی فضایی ناکام مانده‌اند. در واقع ناسا در تلاش است بتواند فرم‌های اولیه حیات را پیدا کند و بعدا سراغ موجودات فضایی پیشرفته برود.

به‌نظر شما آیا موجودات فضایی خاکستری وجود خارجی دارند؟