به گزارش خبرگزاری صدا و سیما، دکتر مقیمی تصور برخی نوجوانان و جوانان که نقشه راه موفقیت را در پیروی محض از سلبریتی‌ها می‌دانند را تحت عنوان سلبریتی‌زدگی یاد کرد و گفت: وقتی مبنای قضاوت، حرکت و تصمیمات ما آدم‌ها و چهره‌ها می‌شوند، اشتباهات ممکن است به صورت مکرر اتفاق بیفتد و هزینه‌های زیانباری ایجاد کند.
وی در مراسم تقدیر از فرزندان ممتاز اعضای هیأت علمی و کارکنان دانشگاه تهران، با تبریک اعیاد شعبانیه، افزود: این جمع پرافتخار، نوجوانان و جوانان نخبه و ممتازی هستند که بررسی مسیر موفقیت ایشان می‌تواند درس‌آموخته‌های فراوانی برای هم‌قطاران خودشان و عامه مردم داشته باشد که از آن درس بگیرند و سرلوحه اقدامات خود قرار دهند.
رئیس دانشگاه تهران، گفت: باید بدانیم که یک بهترین مسیر موفقیت وجود ندارد، اینکه فکر کنیم اگر یک فرد یا گروهی از آدم‌های موفق را پیدا کنیم و گام به گام مسیر آنها را طی کنیم، ما هم الزاماً به همان موفقیت‌ها دست پیدا می‌کنیم، امری تقریباً محال است.
وی مهمترین عامل مؤثر بر مسیر ترقی را شخصیت افراد دانست و گفت: نقشه راهی که در مسیر ترقی ترسیم می‌کنیم باید مبتنی بر خودشناسی و شخصیت خودمان باشد و در این مسیر، علایق‌مان را بشناسیم و بر اساس ظرفیت‌هایمان اقدام کنیم. در طراحی نقشه راه ترقی، یک محصول، دستاورد یا نتیجه که یک فرد به دست می‌آورد، الزاماً برای فرد دیگری کاربرد ندارد و هر فردی باید نقشه راه ویژه خود را برای ترقی داشته باشد.
رئیس دانشگاه تهران با اشاره به اینکه جوانان در سنین ورود به دانشگاه معمولاً دارای ایده‌آل‌ها و آرزو‌هایی در زمینه انتخاب رشته تحصیلی هستند و این ایده‌آل‌های ذهنی را به عنوان مسیر موفقیت خود تعریف می‌کنند؛ افزود: نمونه‌های زیادی را می‌شناسیم که مسیر پیشرفت را بر اساس آرزو‌های ذهنی از یک رشته دانشگاهی تعیین کرده‌اند، اما مسیر را به صورت شکست‌خورده برگشته‌اند، شاهد بوده‌ام که فردی با رتبه کنکور بسیار برجسته، رشته پزشکی را انتخاب کرد و قبول شد و ثبت‌نام هم کرد ولی پس از یکسال متوجه شد در رشته مورد علاقه خود وارد نشده است، بنابراین تغییر رشته داد.
دکتر مقیمی گفت: خیلی از افراد حتی وقتی متوجه می‌شوند که مسیر را درست انتخاب نکرده‌اند، مسیر را اصلاح نمی‌کنند بلکه همان مسیر نادرست را می‌روند و حتی به سن بازنشستگی هم می‌رسند ولی در تمام طول زندگی از کار و جایگاه خود ناراضی هستند. برای اینکه هزینه‌های اجتماعی این‌چنینی نپردازیم، چه بهتر که اول نقشه راه را ترسیم کنیم و بر اساس نقشه راه حرکت کنیم.
وی در تشریح دومین مؤلفه موثر در مسیر پیشرفت، افزود: اصالت با معیار‌ها و شاخص‌ها است نه با چهره‌ها و اشخاص. برخی اتفاقاتی که در مسیر اجتماعی شدن رخ می‌دهد، ناشی از این است که اصالت را به چهره‌ها داده‌ایم و فکر می‌کنیم که چهره‌ها هر کاری انجام می‌دهند، لابد درست است. وقتی مبنای قضاوت، حرکت و تصمیمات ما آدم‌ها و چهره‌ها می‌شوند، اشتباهات ممکن است به صورت مکرر اتفاق بیفتد و هزینه‌های زیانباری ایجاد کند.
رئیس دانشگاه تهران از سلبریتی‌زدگی به عنوان یکی از اشتباهات رایج نوجوانان و جوانان در تعیین مسیر پیشرفت نام برد و توضیح داد: در حوادثی که طی پاییز ۱۴۰۱ اتفاق افتاد، برخی از چهره‌های حوزه‌های مختلف سیاسی، ورزشی و هنری، حرف‌هایی زدند و کار‌هایی کردند که برای افرادی که نگاه‌شان محو آن سلبریتی‌ها بود، یک مسیر غلط را رقم زد و برای کلیت جامعه نیز هزینه ایجاد کرد. البته در این میان ممکن است برخی چهره‌ها و سلبریتی‌ها درست رفتار کنند ولی آن رفتار درست را نه بخاطر چهره بودن آنها بلکه بر اساس اصالت بخشیدن به معیارها، به قضاوت بنشینیم.
استاد دانشگاه تهران افزود: خیلی اوقات وقتی رفتار افراد را مبنا قرار می‌دهیم و بنا داریم همه کار‌ها یا حرف‌هایشان را تکرار کنیم و مبنا قرار دهیم، در واقع به مسیر گمراه‌کننده‌ای می‌رویم؛ لذا برای طی کردن مسیر پیشرفت باید بر روی معیار‌هایی که به مرحله پختگی رسیده باشند، متمرکز شویم، شیفتگی به افراد باعث می‌شود که چشم ارزیابی‌کننده‌مان به خطا برود، بنابراین اصالت با معیار‌ها است نه چهره‌ها؛ و چهره‌ها جایگزین معیار‌ها نشوند. والدین لازم است در زمینه رسیدن به این شاخص‌ها و معیار‌ها به فرزندان خود کمک کنند.
رئیس دانشگاه تهران، مداومت و سختکوشی را به عنوان دیگر مؤلفه موفقیت برشمرد و گفت: اگر راهی را انتخاب می‌کنید با قاطعیت آن را اجرا کنید؛ البته قبل از اینکه دست به انتخاب بزنید، حتماً مطالعه و بررسی کنید ولی وقتی انتخاب درست کردید، تردید به خود راه ندهید و با قاطعیت به اجرای آن بپردازید. فکر کردن به گزینه‌های دیگر در هنگام اجرای یک تصمیم، ما را دچار سرخوردگی خواهد کرد و اعتماد و باورمان به مسیر را کاهش خواهد داد.
وی عشق ورزیدن به کار را مایه اثربخشی بیشتر تلاش‌ها در مسیر موفقیت دانست و بیان داشت: اهتمام به واجبات و مستحبات در صورتی اثرگذار و جهت‌دهنده در زندگی انسان است که با عشق انجام شود. اینکه درس یا نماز را با عشق بخوانیم، اثر متفاوتی در مسیر موفقیت ایجاد می‌کند، تا اینکه بخواهیم آنها را به صورت تکلیفی انجام دهیم. به درس خواندن به عنوان یک تکلیف نگاه نکنید. درس خواندن و کار کردن نباید مثل یک تکلیف باشد بلکه باید مثل یک بازی باشد. آثار نماز خواندن وقتی با عشق باشد بیشتر در رفتار‌های اجتماعی ما متجلی می‌شود.