زنده یاد استاد عثمان محمدپرست، یکی از حلقه‌های زنجیره طلایی موسیقی مقامی خراسان و دوتارنوازان بزرگ خراسان هنرخیز بود که با رفتنش داغی بر داغ‌های اهل هنر افزود. استاد ذوالفقار عسگری پور مشهور به «ذوالفقار عسگریان»، استاد رمضان سلمانی بردری معروف به «رمضان بردری»، استاد حاج عباسقلی رنجبر، استاد حاج قربان سلیمانی، استاد عبدا... سرور احمدی، استاد محمد عمر پونه، استاد غلامعلی پورعطایی، استاد حاج قربان سلیمانی، استاد غلامحسین سمندری و استاد ابراهیم شریف زاده، فقط چند نام درخشان از این سلسله طلایی هنر موسیقی مقامی خراسان و استادان دوتارنواز این بوم و بر هستند که با رفتنشان، جان هنر را کم رمق کردند و موسیقی مقامی خراسان را به سوگ نشاندند.

دوتار خراسان سرمایه هنری و فرهنگی این دیار است و میراثی جهانی به شمار می‌رود. ساز دوتار، محور موسیقی خراسان است. همه مقام‌های موسیقی خراسان با این ساز نواخته می‌شوند. این ساز پیشینه‌ای چند هزار ساله دارد که نمادی از تاریخ، فرهنگ و زیست هنری این مردم است. دوتار فقط سازی بومی و محلی نیست که برای مردم خراسان شناخته شده باشد، دوتار خراسان بار‌ها میهمان کنسرت‌های بزرگ جهان هم بوده است.

مردم جهان بار‌ها سحر سرپنجه‌های هنرمندان دوتار خراسان را ستوده اند و هنوز به یاد داریم که در سال ۱۹۹۱ زنده یاد حاج قربان سلیمانی در فرانسه با درخششی خاص به عنوان ستاره جشنواره شهر «آوینیون» جایزه دریافت کرد و روزنامه‌ها لقب «گنجینه راستین ملی ایران» را به وی دادند و مگر می‌توان فراموش کرد که زنده یاد استاد حسین سمندریان با اجرایی استادانه، در جشنواره‌های بین المللی و در کشور‌های آلمان، ایتالیا، فرانسه، یونان، لبنان، سوئیس و اتریش همگان را به تحسین واداشت و موسیقی ناب خراسان را به رخ جهان کشید تا جایی که «منوهین»، ویولونیست مشهور بین المللی درباره او گفته است: «حاضرم تمام افتخاراتم را بدهم، اما در عوض بتوانم پنجه‌های این مرد روستایی را داشته باشم».

این بزرگان در گمنامی و گاه فقر و تنگدستی روزگارگذرانده اند. اینان از روستا‌هایی دور به اوج شهرت رسیدند و سرمایه هنر ایرانی شدند و مگر نگفت استاد عثمان محمدپرست که: «من یک دهاتی هستم؛ اما سر از ژاپن درآورم، سر از مسکو درآوردم، سر از آفریقا درآوردم، سر از آمریکا درآوردم.» دوتار خراسان روایتگر فرهنگ و آداب و باور‌های دینی و آیینی و بومی این مردم است.

مردم مناطق خراسان قصه‌ها و داستان‌های خود را در قالب آهنگ‌هایی زیبا سینه به سینه به نسل‌های کنونی منتقل کرده اند. این نسل طلایی که باید قدر می‌دید و بر صدر می‌نشست، سینه‌هایی پر از غصه و شکوه داشت و هزار درد ناگفته. این نسل طلایی، خنیاگران فرهنگ اصیل ایرانی بودند که شکوه تاریخ را در ساز و نوای خود جلوه گر می‌کردند. این نسل طلایی با سوزی که از سویدای دل برمی آمد، عشق و ارادت خود را به پیامبر اکرم (ص) و اهل بیت مکرم ایشان در نوا‌هایی عاشقانه به یادگار گذاشتند.

دوتار، نماد فرهنگی ریشه دار است و بزرگان و هنرمندانی، چون زنده یاد محمدپرست، پرچمداران این فرهنگ. موسیقی بومی و مقامی و محلی ما در گوشه گوشه این کشور بزرگ، پاره‌های به هم پیوسته یک فرهنگ و تاریخ است که ایران را به تصویر می‌کشد.

نام و یادشان مانا و هنرشان پایدار و امید که بستر‌های بهره مندی از هنر این بزرگان بیش از پیش فراهم آید.