به گزارش شفاآنلاین:ناصر کلانتری اظهار کرد: سویه اومیکرون در جهان نیز قالب شده و کشور ما نیز امروز در بحران این سویه جدید قرار دارد.
وی ادامه داد: وقتی جامعه دچار بحران می‌شود عوارض روانی اجتماعی به همراه می‌آورد و تیم‌های مختلفی از جمله روانشناسان برای برگرداندن جامعه به شرایط عادی تلاش می‌کنند. برای من جالب است که روانشناسان، اقتصاددانان، متخصصان امور تربیتی به این نتیجه نرسیدند که دور هم بنشینند و پروتکلی را برای کاهش آسیب‌ها به کودکان تهیه کنند.
متخصص کودکان و استاد تمام دانشگاه علوم پزشکی دانشگاه شهید بهشتی یادآور شد: هرچه تجربه آدم در ۷ سال اول زندگی می‌کند شخصیت فرد را شکل می‌دهد و بسیاری از کودکانی که در شرایط نامناسب بزرگ می‌شوند به افرادی جامعه گریز، ضد اجتماع و نامهربان تبدیل می‌شوند.
کلانتری ادامه داد: کووید سیستم‌های حمایتی از کودکان را فلج کرده است. گاهی درست یا نادرست خانواده تصور می‌کند در این شرایط چرا باید فرزندم را پایش رشد ببرم یا آموزش تغذیه کودک ببینم.
وی توضیح داد: دانش عمومی خانواده‌های جوان به دلیل محروم شدن از این خدمات کاهش یافته است. همچنین کودکان در معرض آموزش درست قرار نمی‌گیرند و تکامل کودک در بازی با همسالانش ایجاد می‌شود. کار تیمی و دوستیابی و تعامل و مهارت‌های زبانی را کودک در ارتباط با همسالان خود یاد می‌گیرد.
متخصص کودکان و استاد تمام دانشگاه علوم پزشکی دانشگاه شهید بهشتی تاکید کرد: نگرش و تکامل عاطفی کودک در این ارتباط شکل می‌گیرد و کودکی که این ارتباط را ندارد می‌تواند از این مهارت‌ها ناتوان شود. کودکی که توان فروخفتن خشم خود را ندارد نوجوانی می‌شود که در اولین تضارب آرا با دیگران دچار خشم می‌شود و امروز خانواده‌ها با پرخاشگری فرزندان خود روبرو هستند.
کلانتری گفت: اثرات طولانی مدت کووید می‌تواند بخش بزرگی از جامعه را در ۱۰ سال آتی با بحران روبرو کند. در وزارت بهداشت تغییری ایجاد نشده و نه در حوزه مردمی، نمایندگان طرحی را برای این بحران در دستور کار قرار داده اند.
وی افزود: متأسفانه انجمن‌های علمی و مردم نهاد که شامل گروه‌های روانشناسی و علما و اساتید دانشگاه‌ها می‌شود در این باره چاره اندیشی نکرده اند. این انجمن‌ها که خود را دلسوز جامعه می‌دانند باید با هم بنشینند و تفکر کنند و برای این شرایط برنامه ریزی کنند.
متخصص کودکان و استاد تمام دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی عنوان کرد: خانواده‌ها نیز در هر محله‌ای باهم همفکری کنند و کودکان خود را با پروتکل‌ها کنار هم بیاورند. تنها ماندن کودکان در منزل برای خانواده‌ها گران تمام می‌شود.