به گزارش خبرنگار اجتماعی ایسکانیوز، فارغ‌التحصیلان رشته‌های پزشکی و پیراپزشکی طبق قانون مشمول انجام طرح می‌شوند؛ به این مفهوم که باید براساس تعهد در مراکز درمانی و بیمارستان‌ها خدمت‌رسانی کنند. شروع کرونا و افزایش بار مراجعات به مراکز درمانی فشار کاری کادر درمان را بیشتر کرد و در این میان جذب نیروهای طرحی اندکی کمبود نیروها را جبران کرد اما پیک‌های پشت سر هم فشار وارده را به قدری زیاد کرد که کادر درمان هر روز خسته‌تر از دیروز شدند.

امروز و بعد از گذشت دوسال از ورود کرونا و آغاز بحران نیروهای طرحی که در طول این مدت تلاش‌های بسیاری برای مقابله با کرونا کرده‌اند، نسبت به شرایط استخدامی خود اعتراض دارند.

آقای نوری که از پرسنل اورژانس است درباره وضعیت استخدامی نیروهای طرحی به ایسکانیوز گفت: نیروهای طرحی امنیت شغلی ندارند و می‌توانستند با شروع کرونا خطر نکرده و کار نکنند اما در طول کرونا تلاش بسیاری کرده و خواهند کرد.

او ادامه داد: ما در کرونا ایثار کردیم که حاضر به کار در محیط‌های خطرناک شدیم و از مسئولان می‌خواهیم به وضعیت استخدامی ما رسیدگی کنند؛ ما آزمون خود را در کرونا پس داده‌ایم.

اجبار به حضور در محل کار با وجود ابتلا به کرونا
یکی دیگر از نیروهای طرحی که فارغ‌التحصیل مامایی است، شرایط کاری خود را اینگونه شرح داد: اوایل کرونا ماسک، دستکش و وسایل حفاظت شخصی نداشتیم و شش ماه در بدترین شرایط کار کردم و به کرونا آلوده شدم اما با وجود علائم و بدن‌درد دوبار تستم منفی شد. خودم می‌دانستم که مبتلا هستم و از مسئول مرکز درخواست مرخصی کردم اما قبول نکرد. فردای آن روز حس بویای و چشایی‌ام را از دست دادم اما مسئول مرکز که خود پزشک است، گفت: حتی اگر فلج بشوی باید به سرکار بیایی! یک هفته در همان حال کار کردم تا اینکه تستم مثبت شد و برای مظلومیت خودم و امثال خودم گریه‌ام گرفت.

او توضیح داد: دو سال است که تعطیلی نداریم و در مواقع اضطراری همیشه دو شیفته سر کار رفتیم. در هر پیک کرونا سه هزار نفر را غربالگری کردیم و هر بار که با مردم تماس می‌گرفتیم با کلی توهین و ناسزا روبه رو می‌شدیم و امروز هم که برای مراجعه جهت تزریق واکسن تماس می‌گیریم با ترس و دلهره شماره‌ها را می‌گیریم که نکند باز کلی فحش و ناسزا بشنویم.

نیروی طرحی دیگری که در رشته بهداشت محیط تحصیل کرده است به روزهای بدون ماسک اشاره کرد که مسئول مربوطه اسم او را چون طرحی بود در لیست سهمیه ماسک قرار نمی‌داد و او مجبور بود یک هفته با یک ماسک سر کند. او از مشکلاتش گفت: من را چون طرحی بودم به روستاها فرستادند چون نیروهای دیگر حاضر نبودند به روستا بروند. من در شرایطی که در بیمارستان‌ها جا برای بستری بیمار نبود روزانه باید با ماشین شخصی خودم درب منازل افراد مبتلا می‌رفتم و علائمشان رو چک می‌کردم.

گلایه‌ها به قدری زیاد بودند که این گزارش گنجایش پوشش همه آن‌ها را ندارد. جوانانی که در روزهای کرونا با شرایط سخت کار کردند و نبود امکانات باعث شد تا بارها به کرونا مبتلا شده و خانواده خود را هم مبتلا کنند، یک خواسته ساده دارند و آن هم امنیت شغلی است. این خواسته گزافی از سوی کسانی نیست که در شرایط دشوار اپیدمی کار کرده و از جان گذشته‌اند.

انتهای پیام/