خبرگزاری فارس - محمد حمله دار: جنگ که شد «موسیانِ شهرستان مرزی دهلران»، زیر آتش بمب و گلوله رفت و تَنش، سپر بلا شد و حالا بعد از گذشت سال‌ها هنوز مرهمِ درست و درمانی بر زخم‌های تنِ این شهر و روستا‌های آن گذاشته نشده است.

مردمانی که نانشان را از زحمت بازوی خود و سخاوت دلِ زمین هایِ کشاورزیشان به دست می‌آورند و سقف آرزو‌های برآورده نشده ایشان، درست به کوتاهی خانه‌های کوچک آن هاست. به مردمانش که نگاه می‌کنی، سادگی را می‌بینی و بی آلایشی را و کودکانی که آنقدر فرصت ندارند تا مانند هم سن و سال‌های شهری خود، اوقاتشان را به بازی و تفریح بگذرانند؛ آن‌ها تمام روز، در سرِ زمین‌های کشاورزی مشغول کمک کردن به پدر و مادر و یا همراه گله‌های گوسفندان در دل کوه و کمر هستند؛ اما با این مردم که هم کلام می‌شوی، می‌بینی همت و نوعدوستی شان بسیار پر رنگ‌تر از دستان خالی آن هاست.

حالا از دل همین محرومیت‌ها فرزندی قد علَم کرده که درک درد‌های اطرافیانش او را به درجه‌ فرماندهی رسانده و با وجود این که تنها ۱۶ سال دارد؛ اما بزرگ شدن با کمبود‌ها و رنج‌های شهر و دیارش، از او مردی ساخته است تا بسیار بزرگتر از شناسنامه اش حرف بزند و قدم بردارد.

مهرشاد سهیلی در اردیبهشت سال 1383 در شهر موسیان که از توابع استان ایلام است به دنیا آمد. او کودکی خود را در تنهایی و در کنار مادر گذراند تا به سن مدرسه رسید در دوران تحصیل با مشکلات شهر و مردم رنج کشیده موسیان بیشتر آشنا شد، اشتیاق کمک به مردم را در خود پیدا کرد و به کار های فرهنگی و مذهبی علاقه نشان داد.

زندگی در نقطه صفر مرزی که هنوز آثار و جراحت های جنگ تحمیلی و دوران هشت دفاع مقدس را در خود داشت مهرشاد را عملا با زندگی و روحیه شهدای دفاع مقدس آشنا کرد. او نمی خواست به اوضاع و شرایطی که می بیند بی تفاوت باشد پس به محض این که فرصتی را فراهم دید دست به اقدام و عمل زد.

پدر و مادر مهرشاد وقتی دیدند که او شوق کمک کردن به مردم محروم موسیان را دارد و همین طور در راه انداختن کارها و فعالیت های فرهنگی و مذهبی بی میل نیست به او آزادی عمل دادند و تصمیم گرفتند در این مسیر همراه او باشند.

مهرشاد که سن و توان خود را کوچک نمی دید تلاشش را به کار بست تا در دهه کرامت موکبی برای خدمت رسانی به مردم راه اندازی کند و کلاس های قرآن را در مسجد محله برگزار کند. بعد از مدتی این فعالیت ها باعث ایجاد اعتماد مردم و مسئولین شهر به او شد. 

او با وجود سن کم اما اراده ای بالا داشت و می خواست تغییری در شهر و زندگی مردم ایجاد کند برای همین به فعالیت های فرهنگی و همین طور خیرانه خود ادامه داد.

پس از مدتی به توصیه مسئولین شهر موسیان تصمیم گرفت تا فعالیت های خود را در قالب یک خیریه و به صورت رسمی و قانونی انجام دهد تا بتواند بهتر به مردم محروم کمک کند. 

مهرشاد در این مسیر با موانع مختلفی رو به رو شد. عده ای به بهانه سن پایینش او را باور نداشتند و یا کارهایی که قصد انجامش را داشت ممکن نمی دانستند و یا فکر می کردند حتما باید کسی از بیرون برای نجات محرومان و برطرف کردن مشکلات شهر اقدام کند اما مهرشاد خلاف این قضیه را ثابت کرد و از آنجایی که می خواست برای رشد مردم شهر و کشورش قدمی به جلو بردارد در برابر سختی ها تاب آورد و به همه نشان داد که روحیه جهادی و حال و هوای جوان ها و نوجوانان رزمنده جنگ تحمیلی هنوز در درون جوانان ایران زمین زنده است و این نوجوانان و جوانان اگر فضا و فرصت را فراهم ببینند اماده فعالیت و همکاری اند. 

با انتشار خبر راه اندازی جشنواره آتش به اختیار در صداوسیما، مهرشاد به فکر شرکت در این جشنواره افتاد و در جشنواره ثبت نام کرد. حضور فعال و با انرژی مهرشاد در نمایشگاه جشنواره باعث شد تا همه شرکت کنندگان و مسئولان متوجه او و فعالیت هایش شوند و عنوان جوان ترین و فعال ترین شرکت کننده جشنواره به او تعلق پیدا کند.

بعد از این جشنواره مهرشاد دید که کارش تازه شروع شده و زمینه های زیادی برای فعالیت فرهنگی و انسان دوستانه در شهر موسیان و دیگر شهر ها وجود دارد. پس جدی تر از قبل وارد میدان شد پویش های فرهنگی و خیرخواهانه راه اندازی کرد و پر تلاش اقدام به شناسایی محرومیت ها و رفع مشکلات مناطق محروم نمود

این روزها مهرشاد در کنار تحصیل و درس خواندن به کارها و فعالیت های فرهنگی و خیرخواهانه خود ادامه می دهد و حالا همه او را به عنوان یک بسیجی تمام عیار، فعال فرهنگی و نیروی جهادی می‌شناسند و او در نقاط مختلف کشور از جمله استان سیستان و بلوچستان و نقاط دور افتاده مرزی به بهبود زندگی هموطنان خود کمک می کند.

انتهای پیام/2258