روز گذشته گزارشی در روزنامه همشهری چاپ شد که طی آن خبرنگار اعزامی از مردم یک روستای سیل زده پرسیده بود «اگر رئیس جمهور را ببینید به او چه می‌گویید؟»
در روستای «بنت» مرد میانسال سیه چرده‌ای می‌گوید ما که بعید است رئیس جمهور را ببینیم اما شما اگر توانستید و دستتان می‌رسد به او بگویید اگر آمد با هلی کوپتر روی منطقه پرواز نکند، از همان چابهار سوار ماشین شود. از همان جاده‌ای که مردم عبور می‌کند، رد شود و به اینجا بیاید. از اینجا هم به روستاها برود و ببیند وضع زندگی ما را. آبی که می‌خوریم را نخورد. اما یک لیوان برایش می‌آوریم تا ببیند. بیاید اصلا با ما حرف بزند، ۱۰ دقیقه بایستد و به حرف‌های ماگوش کند. من یکی به خدا نه داد و فریاد می‌کنم نه اصلا گلایه‌ای دارم. فقط یک جمله می‌خواهم بگویم «آقای روحانی! ما مردم این کشوریم. مردم توئیم. تو هم رئیس جمهور ما هستی؟»
حسن روحانی در نامه‌ای پاسخ به درد دل این هموطن بلوچ را برای روزنامه همشهری ارسال کرد:
هموطن عزیز بلوچم
سلام
گلایه نجیبانه‌ات را به گوش جان شنیدم. روزی که ردای مسئولیت به تن کردم، رویای ایرانی آباد و سرفراز را در سر داشتم و در تمام این ۶ سال برای تحقق همان رویا کوشیده‌ام. ایران آّباد و سرفراز بی‌تردید و بی‌مسامحه، رنگین‌کمانی از همه اقوام و شهروندان است و جز با توسعه همه‌جانبه، متوازن و بدون تبعیض به دست نخواهد آمد. از مشکلات‌تان- از وضع نامناسب راهها و آب آشامیدنی گرفته تا فقر و محرومیت- آگاهم و به احترام شما مردم صبور و رنج‌کشیده تمام‌قد می‌ایستم. برای توسعه استان سیستان و بلوچستان اقدامات و برنامه‌های زیادی در جریان است اما از اینکه هنوز نتوانسته‌ایم گَردِ محرومیتِ نشسته طی سالیان دراز را از چهره زیبای این استان بزداییم متاسف و شرمنده شما مردم دوست‌داشتنی هستم. در کنارتان ایستاده‌ام، نه فقط برای عبور از بحران سیل، که ان‌شاءالله تا زمان رفع همه مشکلات و آبادانی کامل این دیار. هموطن عزیزم؛ من رئیس‌جمهور همه مردم ایرانم و به تک تک شما از جنوبی‌ترین نقطه تا شمالی‌ترین نقطه ایران عزیز عشق می‌ورزم.
حسن روحانی
رئیس‌جمهوری اسلامی ایران